«Άχαρος» – Γιατί ο Άντριου Σκοτ δεν πείθει στον Ταλαντούχο κ. Ρίπλεϊ του Netflix;

Το αστυνομικό μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ του 1955, «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα θρίλερ όλων των εποχών. Έχει γεννήσει αρκετές κινηματογραφικές μεταφορές, συμπεριλαμβανομένης της ταινίας «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» του Άντονι Μινγκέλα, με πρωταγωνιστές τους Ματ Ντέιμον και Τζουντ Λο.

Δεδομένης της εμπορικής και κριτικής αποδοχής της ταινίας του 1999, μια διασκευή σειράς για την εποχή του streaming ήταν σχεδόν αναπόφευκτη, και αφού πουλήθηκε από το Showtime στο Netflix, το «Ripley» έβαλε τον Άντριου Σκοτ στα παπούτσια του ομώνυμου χαρακτήρα.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος-σκηνοθέτης Στίβεν Ζάιλιαν – πίσω από έργα όπως η «Λίστα του Σίντλερ» (για την οποία κέρδισε το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου) και η περιορισμένη σειρά του HBO «The Night Of» το 2016 – παρουσιάζει τη δική του εκδοχή στο ψυχολογικό θρίλερ του Netflix.

«Διεστραμμένο και βαθιά ενοχλητικό, αυτό το “Ripley” μοιάζει πιο δυσοίωνο και καχεκτικό από τους προκατόχους του, καθιστώντας την παράσταση μάλλον επίπονη παρά δελεαστική» γράφει η κριτική στο variety.com δια χειρός Aramide Tinubu

Εδώ, σε ένα στενό, γεμάτο αρουραίους διαμέρισμα, το κοινό γνωρίζει τον Ρίπλεϊ

«Διεστραμμένο και βαθιά ενοχλητικό, αυτό το “Ripley” μοιάζει πιο δυσοίωνο και καχεκτικό από τους προκατόχους του, καθιστώντας την παράσταση μάλλον επίπονη παρά δελεαστική» γράφει η κριτική στο variety.com δια χειρός Aramide Tinubu.

Γυρισμένο σε υπέροχο ασπρόμαυρο, το «Ripley» ξεκινά στη Ρώμη του 1961, καθώς ένας άνδρας σέρνει ένα πτώμα από μια μαρμάρινη σκάλα. Αλλά η ιστορία δεν αρχίζει εδώ. Πηγαίνοντας έξι μήνες πίσω στο χρόνο, βρισκόμαστε στο Lower East Side της Νέας Υόρκης. Πολύ μακριά από τη μοντέρνα γειτονιά που βλέπουμε σήμερα στις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές, η περιοχή φιλοξενεί μερικούς από τους πιο αντιπαθητικούς πολίτες του Μεγάλου Μήλου.

Εδώ, σε ένα στενό, γεμάτο αρουραίους διαμέρισμα, το κοινό γνωρίζει τον Ρίπλεϊ, έναν μικροκλέφτη που βγάζει τα προς το ζην εξαπατώντας ασθενείς που έχουν ανάγκη από χειροπράκτες για να τους αποσπάσει τα χρήματά τους. Την ώρα που το τελευταίο του σχέδιο στερεύει, πέφτει πάνω στην ευκαιρία που θα αναδιαμορφώσει τη ζωή του για πάντα.

Δείτε το τρέιλερ 

Περισσότερο αισθητικά ευχάριστο παρά αφηγηματικά ελκυστικό

Ένα βράδυ σε ένα μπαρ, τον πλησιάζει ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ (ένας εγκληματικά αχρησιμοποίητος Μποκίμ Γούντμπαϊν), ο οποίος μπερδεύει τον Τομ με έναν φίλο του γιου του πλούσιου πελάτη του. Λίγο αργότερα, ο Τομ βρίσκεται σε ένα πλοίο για την Ιταλία με αποστολή να δελεάσει τον «φίλο» του Ντίκι Γκρίνλιφ (Τζόνι Φλιν) να επιστρέψει στην πατρίδα του στους ανήσυχους γονείς του.

Βλέποντας το ταξίδι του στην Ευρώπη με όλα τα έξοδα πληρωμένα και τον πλούτο των Γκρίνλιφ ως ευκαιρία να κατακτήσει τον τρόπο ζωής που πιστεύει ότι του αξίζει, ο Τομ ξεκινάει μια σκοτεινή πορεία που στιγματίζεται από ψέματα, εξαπάτηση και φόνο.

Περισσότερο αισθητικά ευχάριστο παρά αφηγηματικά ελκυστικό, το «Ripley» αποκαλύπτει λάθη από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Δεδομένου ότι οι χαρακτήρες είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία από ό,τι στις προηγούμενες διασκευές (τόσο ο Σκοτ όσο και ο Φλιν είναι άνω των 40 ετών), είναι απίθανο οι Γκρίνλιφ να στείλουν έναν άγνωστο άνδρα να αναζητήσει τον ενήλικο γιο τους.

Επιπλέον, με την αποστασιοποιημένη συμπεριφορά του, ο Τομ δεν προσποιείται καν τη στοργή ή την οικειότητα που απαιτείται για να φέρει εις πέρας αυτό το τέχνασμα.

Η κοινωνιοπαθητική προσωπικότητα του Τομ

Ενώ ο Ντίκι, ένας αρχάριος και ατάλαντος ζωγράφος, υποδέχεται θερμά τον Τομ, η φίλη του, η Μαρτζ (Ντακότα Φάνινγκ), είναι αμέσως καχύποπτη για την υποτιθέμενη γνωριμία του καλού της. Το ένστικτό της είναι σωστό: Μέχρι το τέλος του πρώτου κεφαλαίου, «ένας δύσκολος άνθρωπος», ο Τομ αρχίζει να καταστρώνει τα σχέδιά του για να πάρει τη χλιδάτη ζωή του Ντίκι για τον εαυτό του.

Αυτό που είναι δύσκολο να χωνέψει ο θεατής είναι ότι ο Τομ είναι εντελώς άχαρος. Είναι ένας γρήγορος στοχαστής που μπορεί να σχεδιάσει σχολαστικά το δρόμο του για να βγει από σκοτεινές γωνίες, αλλά η κοινωνιοπαθητική προσωπικότητα του Τομ και η αδυναμία του να δείξει έστω και ένα ίχνος ανθρωπιάς κάνουν το «Ripley» μια άβολη, ζοφερή παρακολούθηση.

Παρόλα αυτά, η σειρά είναι μια εκπληκτική κινηματογραφική προβολή, με παρατεταμένα πλάνα από τα μνημεία, τα κανάλια και την αρχιτεκτονική της Ιταλίας. Αλλά τα επεισόδια είναι οδυνηρά μεγάλα και γεμάτα νεκρό χώρο. Δεδομένου ότι ο Τομ περνάει μεγάλο μέρος του χρόνου μόνος του, σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις του ή καθαρίζοντας τις διάφορες αιματηρές ακαταστασίες του, οι θεατές αναγκάζονται να περάσουν τον χρόνο τους μαζί του καθώς ολοκληρώνει τις επίπονες εργασίες (δακτυλογράφηση πλαστών εγγράφων, καθαρισμός αποδεικτικών στοιχείων).

Ο Ντίκι είναι απόμακρος και αφελής, ένα μωρό που του έχουν δώσει τον κόσμο στα χέρια. Αν και σίγουρα δεν του αξίζει να είναι ένα από τα θύματα του Τομ, η έλλειψη οξυδέρκειας τον κάνει εύκολη και αξιολύπητη λεία

Photo: Netflix

Ο Ντίκι είναι απόμακρος και αφελής

Επιπλέον, αν και ο Τομ είναι ένας ναρκισσιστής με περιορισμένες κοινωνικές δεξιότητες, ο Ντίκι και η Μαρτζ δεν είναι πολύ καλύτεροι. Ανεξάρτητα από το αν ο θεατής υποστηρίζει ή όχι τα ψέματα και τα σχέδια του Τομ, το κεντρικό ζευγάρι της σειράς έχει ελάχιστο βάθος.

Ο Ντίκι είναι απόμακρος και αφελής, ένα μωρό που του έχουν δώσει τον κόσμο στα χέρια. Αν και σίγουρα δεν του αξίζει να είναι ένα από τα θύματα του Τομ, η έλλειψη οξυδέρκειας τον κάνει εύκολη και αξιολύπητη λεία. Εν τω μεταξύ, παρά το γεγονός ότι βλέπει μέσα από το προσωπείο του Τομ, η Μαρτζ αφήνει το ένστικτό να καταστραφεί σαν αντίδραση στην απόρριψη από τον Ντίκι.

Το «Ripley» σκοντάφτει εν μέρει επειδή ο Τομ είναι άδειος από γοητεία και συμπάθεια. Η σειρά δεν έχει τίποτα από τον ομοερωτισμό της ταινίας του Μινγκέλα, κάτι που είναι απογοητευτικό γιατί ο αισθησιασμός του Σκοτ έχει ακτινοβολήσει από την οθόνη σε άλλους ρόλους.

Ένας γκρίζος απατεώνας που στερείται φινέτσας

Εκτός από το πρώτο της μυθιστόρημα «Ripley», η Χάισμιθ έγραψε τέσσερις συνέχειες που παρουσιάζουν τον απατεώνα να ραδιουργεί στη Γαλλία και τη Γερμανία. Ως ένας μεγαλύτερος, πιο έμπειρος Τομ, η ερμηνεία του Σκοτ στον απατεώνα θα μπορούσε να είχε ευθυγραμμιστεί καλύτερα σε μία από αυτές τις ιστορίες.

Επίσης, δεδομένων των αναφορών μίσους που κάνει ο Τομ για τη θεία που τον μεγάλωσε, οι αναδρομές από την παιδική του ηλικία θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια πιο στιβαρή αφήγηση, προσδίδοντας στον χαρακτήρα την απαραίτητη διάσταση.

Τελικά, το «Ripley» αποτυγχάνει να προσφέρει μια νέα ή ενδιαφέρουσα προοπτική για τον διαβόητο απατεώνα. Προηγούμενα έργα έχουν παρουσιάσει μια πιο φιλόξενη εμπειρία στην οποία το κοινό ερωτεύεται τα ύπουλα σχέδια του Τομ. Εδώ, σε οκτώ χλιαρά επεισόδια, δεν υφίσταται ποτέ καμία θεμελιώδης μεταμόρφωση. Από την αρχή, είναι απλώς ένας γκρίζος απατεώνας που στερείται φινέτσας.

*Το «Ripley» κάνει πρεμιέρα στις 4 Απριλίου στο Netflix.

*Με στοιχεία από variety.com