«Αφήστε το εγώ σας στην πόρτα» – Τη νύχτα που τα ποπ είδωλα των 80s ηχογράφησαν το «We Are The World»

Αν αναφέρουμε το We Are The World σε κάποιον κάτω των 40 ετών, η αντίδραση που είναι πιθανό να εισπράξουμε είναι είτε χλευασμός είτε απλά ένοχη ευχαρίστηση. Αυτό που μένει στη συλλογική μνήμη είναι, πάνω απ’ όλα, η εικόνα όλων αυτών των σούπερ σταρ της ποπ της δεκαετίας του ’80 να τραγουδούν με την καρδιά τους εν χορώ, ενίοτε με τα χέρια πάνω από τα ακουστικά. Πρόκειται για μια εικόνα που έκτοτε έχει παρωδηθεί χίλιες φορές.

Τότε, ωστόσο, ήταν ένα σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της ποπ- μια πρωτοβουλία επικών διαστάσεων στην οποία όλα θα μπορούσαν να είχαν πάει στραβά. Σήμερα, σε μια εποχή όπου οι περισσότερες καλλιτεχνικές συνεργασίες γίνονται εξ αποστάσεως, θα ήταν αδιανόητο να δούμε σχεδόν 50 από τους μεγαλύτερους αστέρες της ποπ παγκοσμίως να ηχογραφούν στο ίδιο στούντιο.

Το ότι θα το έκαναν για έναν καθαρά αλτρουιστικό σκοπό, χωρίς κανένας από τους αστέρες να προσπαθεί να επιβάλει τους δικούς του όρους ή προτιμήσεις πάνω στους άλλους, μοιάζει ακόμη πιο απίθανο.

Δείτε το βίντεο της βραδιάς 

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι

Το ντοκιμαντέρ του Netflix The Greatest Night In Pop που κυκλοφόρησε τη Δευτέρα 29 Ιανουαρίου, μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sundance, ανατρέχει σε εκείνο το αξέχαστο γεγονός, με τον τραγουδιστή Lionel Richie ως εκτελεστικό παραγωγό και αφηγητή.

Ο Βιετναμέζος-Αμερικανός σκηνοθέτης Bao Nguyen είχε το προνόμιο να έχει υλικό από σχεδόν ολόκληρη τη διαδικασία ηχογράφησης, επιτρέποντάς μας να γίνουμε μύγες στον τοίχο. Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται επίσης μερικοί από τους αστέρες της βραδιάς να εκθέτουν τις αναμνήσεις τους σε συνεντεύξεις που ηχογραφήθηκαν πρόσφατα στα στούντιο της A&M στο Λος Άντζελες, όπου έγινε η ηχογράφηση του 1985.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι η ηχογράφηση ήταν εμπνευσμένη από τον προκάτοχό της, το φιλανθρωπικό single Do They Know It’s Christmas?, έργο του Bob Geldof, το single αυτό συγκέντρωσε ένα άλλο λαμπερό καστ αστέρων από τον βρετανικό και ιρλανδικό κόσμο της ποπ για να μαζέψει χρήματα για τα θύματα του λιμού στην Αιθιοπία που έκανε πρωτοσέλιδα εκείνη την εποχή.

Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο να παραμείνει μυστικό το περιεχόμενο του demo και η τοποθεσία της ηχογράφησης

Photo: Netflix

Η πρωτοβουλία του Band Aid

Με την ονομασία Band Aid, συμμετείχαν μεγάλα ονόματα όπως οι Bono, Sting, George Michael, Boy George, Paul Weller, Phil Collins και μέλη των συγκροτημάτων Duran Duran και Spandau Ballet, και κατέκτησε τα Χριστούγεννα του 1984 και έγινε το single με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ήταν ο μουσικός και ηθοποιός Harry Belafonte, γνωστός για τον ακτιβισμό του για τα πολιτικά δικαιώματα, που επισήμανε την εξής ασυμφωνία: πώς γίνεται ένα μάτσο λευκοί να οργανώθηκαν για να βοηθήσουν μια περιοχή της Αφρικής και οι Αφροαμερικανοί ομόλογοί τους στις ΗΠΑ δεν έκαναν τίποτα;

Ο Belafonte επικοινώνησε τότε με τον Ken Kragen, τότε έναν από τους πιο ισχυρούς άνδρες της αμερικανικής δισκογραφικής βιομηχανίας, και με μια έλλειψη πολιτικής ορθότητας χαρακτηριστική της δεκαετίας του 1980, είπε «Αν οι Εβραίοι λιμοκτονούσαν στο Ισραήλ, οι Αμερικανοί Εβραίοι θα είχαν ήδη συγκεντρώσει εκατομμύρια δολάρια». Το πρώτο βήμα ήταν η συμμετοχή των σημαντικότερων αφροαμερικανών μουσικών της εποχής: Michael Jackson, Stevie Wonder και Lionel Richie, καθώς και τον Quincy Jones, τον παραγωγό-σταρ που είχε κάνει το Thriller το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία.

Πολλοί από αυτούς συναντήθηκαν για πρώτη φορά εκεί και υπέγραψαν ακόμη και αυτόγραφα ο ένας για τον άλλον

Photo: Netflix

Ο Jacko εξηγούσε όλες τις μουσικές του ιδέες σιγοτραγουδώντας

Το ντοκιμαντέρ δείχνει ένα απόσπασμα από την αρχική διαδικασία σύνθεσης με τη συμμετοχή του Michael Jackson, του Lionel Richie και του Quincy Jones. Προφανώς, δεν μπόρεσαν να επικοινωνήσουν με τον Stevie Wonder, καθώς δεν υπήρχαν email ή κινητά τηλέφωνα το 1985, αλλά εμφανίστηκε ούτως ή άλλως στο στούντιο. Μια από τις ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις του ντοκιμαντέρ είναι το γεγονός ότι ο Jacko εξηγούσε όλες τις μουσικές του ιδέες σιγοτραγουδώντας.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ουσιαστικά δημιούργημα του Jackson και το πρώτο demo ηχογραφήθηκε με τη βοήθεια αρκετών session μουσικών, παρέχοντας ένα πρότυπο για την τελική ηχογράφηση, η οποία θα υπογραφόταν από την USA For Africa, το όνομα τόσο της οργάνωσης που δημιουργήθηκε για την περίσταση όσο και του συγκροτήματος που θα την ερμήνευε.

Μόλις ο Kragen, ο Jones και η παρέα του απηύθυναν την πρόσκληση για συνεργάτες, άρχισαν να καταφθάνουν τα ονόματα: Ray Charles, Tina Turner, Diana Ross, Smokey Robinson, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς. Αυτός όμως που άλλαξε την πορεία των γεγονότων ήταν ο Bruce Springsteen, ακολουθούμενος από τον Bob Dylan και τον Paul Simon.

Δείτε το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ 

Η συμμετοχικότητα θα έκανε το εγχείρημα πιο ισχυρό

Έγινε κατανοητό ότι το εγχείρημα θα μπορούσε να είναι πιο φιλόδοξο απ’ ό,τι είχαν αρχικά σκεφτεί, εμπλέκοντας μαύρους και λευκούς αστέρες από τον κόσμο της σόουλ, της ποπ αλλά και της ροκ. Η συμμετοχικότητα θα έκανε το εγχείρημα πιο ισχυρό.

Η ιδέα ήταν να βρεθούν όλοι οι καλλιτέχνες μαζί στο ίδιο στούντιο – πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο, δεδομένου ότι οι διοργανωτές είχαν να αντιμετωπίσουν μερικά από τα πιο απαιτητικά προγράμματα στη βιομηχανία του θεάματος. Τελικά, αποφασίστηκε να συγκεντρωθούν οι συνεργάτες τη νύχτα των American Music Awards (AMA) στο Λος Άντζελες, καθώς τα βραβεία φιλοξενούνταν από τον Richie και πολλοί εμπλεκόμενοι θα ήταν εκεί.

Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο να παραμείνει μυστικό το περιεχόμενο του demo και η τοποθεσία της ηχογράφησης. Η παραμικρή διαρροή θα μπορούσε να σημαίνει ότι θα κατακλύζονταν από θαυμαστές ή παπαράτσι, γεγονός που θα τρόμαζε τους σταρ. Κατά τη διάρκεια της 10ωρης ηχογράφησης, έπρεπε να γίνουν πολλές τελειοποιήσεις στις φωνητικές ρυθμίσεις και εξετάστηκε προσεκτικά η θέση του κάθε καλλιτέχνη στο δωμάτιο, ποιος τραγουδούσε ποια γραμμή και με ποιον, καθώς και οι φωνητικές περιοχές και πώς θα ακολουθούσαν τη σειρά τους ώστε να μεγιστοποιηθεί το συναισθηματικό δυναμικό. «Κάνουμε έναν κύκλο στο δωμάτιο και βάζουμε όλους να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον», δήλωσε ο Quincy Jones, του οποίου η ιδέα ήταν να κρεμάσει μια πινακίδα στην είσοδο του στούντιο που έγραφε «Αφήστε το εγώ σας στην πόρτα».

Παρουσίες και απουσίες

Ήταν οι 46 μεγαλύτεροι Αμερικανοί ποπ σταρ σε αυτό το στούντιο του Λος Άντζελες; Όχι, όχι όλοι τους. Ο Prince και η Madonna δεν ήταν ανάμεσά τους, παρόλο που είχαν εμφανιστεί στην τελετή των AMA.

Οι διοργανωτές είχαν κρατήσει μια θέση για τον Prince, ο οποίος είχε νικήσει τον Jacko σε πολλές κατηγορίες βραβείων εκείνο το βράδυ, αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ. Υπήρξαν εικασίες ότι αυτό οφειλόταν στην έντονη αντιπαλότητα μεταξύ αυτού και του Michael Jackson.

Αλλά μια άλλη θεωρία το απέδιδε στην ακραία ντροπαλότητα της ιδιοφυΐας της Μινεάπολης, η οποία απέφευγε να συχνάζει στα πλήθη.

Σε μια στιγμή του ντοκιμαντέρ, η Sheila E, συνεργάτιδα του Prince εκείνη την εποχή, αποκαλύπτει ότι αφού ένιωσε ευχάριστη έκπληξη που την κάλεσαν στην ηχογράφηση, συνειδητοποίησε ότι στην πραγματικότητα την χρησιμοποιούσαν ως δόλωμα για να πείσουν τον Prince να έρθει- της ζητήθηκε να τηλεφωνήσει στο ξενοδοχείο του στη μέση της ηχογράφησης, χωρίς αποτέλεσμα.

Ο Prince δεν πείστηκε, προτείνοντας μόνο ότι θα μπορούσε να παίξει ένα σόλο κιθάρας σε ένα άλλο δωμάτιο. Ο Quincy αρνήθηκε κατηγορηματικά: όλοι έπρεπε να τραγουδήσουν, και μάλιστα όλοι μαζί – αν και έκανε μια εξαίρεση για τον Jackson, ο οποίος ηχογράφησε τις πρώτες σόλο γραμμές του ενώ οι υπόλοιποι ήταν ακόμα στο AMA’s.

«Κάνουμε έναν κύκλο στο δωμάτιο και βάζουμε όλους να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον», δήλωσε ο Quincy Jones, του οποίου η ιδέα ήταν να κρεμάσει μια πινακίδα στην είσοδο του στούντιο που έγραφε «Αφήστε το εγώ σας στην πόρτα»

Photo: Netflix

Το λάθος που έγινε με τη Μαντόνα

Η απουσία της Μαντόνα δεν εξετάζεται τόσο διεξοδικά στο ντοκιμαντέρ, ίσως για να καλυφθεί το μεγαλύτερο λάθος στο κάστινγκ στην ιστορία της ποπ. Ένας από τους διοργανωτές είχε προτείνει ότι θα μπορούσαν να έχουν είτε τη Cyndi Lauper είτε τη Madonna, της οποίας το άλμπουμ Like a Virgin είχε κυκλοφορήσει στην αγορά για δύο εβδομάδες και είχε ήδη ένα single στο νούμερο 1 και ένα άλλο στο νούμερο 2.

Δεν θα μπορούσαν, όπως ειπώθηκε, να έχουν και τις δύο τραγουδίστριες ταυτόχρονα. Όσο καλή κι αν ήταν η Lauper, ήταν μια ατυχής απόφαση.

Με εκείνους τους αστέρες που συνεργάστηκαν, το σλόγκαν κατά του εγωισμού του Quincy φάνηκε να λειτουργεί. Το πιο εντυπωσιακό πράγμα στα πλάνα από την ηχογράφηση είναι ότι οι εμπλεκόμενοι φαίνεται να έχουν απογυμνωθεί από τη συνήθη αυτοπεποίθησή τους σε σημείο ντροπής, «σαν να ήταν η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο», λέει ο Richie.

Πολλοί από αυτούς συναντήθηκαν για πρώτη φορά εκεί και υπέγραψαν ακόμη και αυτόγραφα ο ένας για τον άλλον. Ανάμεσά τους, ο Dylan εμφανίζεται εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Όταν όλοι τραγουδούν το κύριο ρεφρέν, εκείνος απλώς κουνάει τα χείλη του, σαν να ντρέπεται και να αισθάνεται εμφανώς άβολα, σαν ένα παιδί που έχει προσκληθεί σε ένα πάρτι γενεθλίων και δεν ξέρει πώς να ταιριάξει. Ήταν ο Stevie Wonder, ένας από τους ήρωες της βραδιάς, που έσπασε τον πάγο σέρνοντας τον Dylan στο πιάνο του, μιμούμενος τη φωνή του και δίνοντάς του ιδέες για το πώς να προσεγγίσει τη δική του γραμμή του τραγουδιού.

Δεν τραγουδάμε για εκείνους που πεινάνε

Ο Stevie Wonder πρότεινε επίσης την ενσωμάτωση κάποιων στίχων Σουαχίλι στο τραγούδι, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Κάποιος φωνάζει: «Stevie, δεν μιλούν Σουαχίλι στην Αιθιοπία!».

Ο Bob Geldof, ο οποίος ήταν παρών στην ηχογράφηση σε ένα είδος συμβουλευτικού ρόλου, είπε αξιομνημόνευτα: «Δεν τραγουδάμε για εκείνους που πεινάνε, τραγουδάμε για εκείνους που έχουν τα χρήματα».

Στο ντοκιμαντέρ δεν παρουσιάζεται η στιγμή που, σύμφωνα με αρκετούς μάρτυρες, δύο Αιθιοπίδες εμφανίστηκαν στο στούντιο για να ευχαριστήσουν τους μουσικούς. Είχαν προσκληθεί από τον Στίβι Γουόντερ.

Όταν το We Are The World κυκλοφόρησε στις 7 Μαρτίου 1985, έγινε αυτόματα το παγκόσμιο σούπερ χιτ που προοριζόταν να γίνει, αλλά το τραγούδι δέχτηκε και πολλές κριτικές.

Η πιο αιχμηρή προήλθε από τον φημισμένο μουσικοκριτικό Greil Marcus, ο οποίος είπε ότι το τραγούδι ακούγεται πολύ σαν διαφημιστικό σπορ της Pepsi – μιας εταιρείας που, εκείνη την εποχή, ήταν χορηγός τόσο του Jackson όσο και του Richie.

Haters gona hate

Ήταν, βέβαια, ένα πολύ εύκολο τραγούδι να γελοιοποιηθεί για τη σιροπιαστή μελωδία του και το εκκλησιαστικό ρεφρέν του, για να μην αναφέρουμε το ιμπεριαλιστικό όραμα των ΗΠΑ ως σωτήρα του κόσμου- θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα αυτοκόλλητο που χρησίμευε για να ξεπλύνει συνειδήσεις, ενώ δεν τολμούσε να φτάσει στη ρίζα του προβλήματος της πείνας ή να αμφισβητήσει την ευθύνη των δυτικών κυβερνήσεων και των μεγάλων επιχειρήσεων σχετικά με αυτό.

Ο Bruce Springsteen αντιμετωπίζει την κριτική στο ντοκιμαντέρ, λέγοντας: «Ο κόσμος έκρινε το τραγούδι αισθητικά, αλλά ήταν απλώς ένα εργαλείο για να δοκιμάσουμε κάτι». Υπό το πρίσμα αυτό, μπορούμε να αποτινάξουμε τον κυνισμό και να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι το We Are The World εκπλήρωσε τη λειτουργία του.

Το single συγκέντρωσε ακόμη περισσότερα χρήματα από τα αναμενόμενα, τα οποία, σύμφωνα με την οργάνωση, ανήλθαν στο ισοδύναμο άνω των 150 εκατομμυρίων δολαρίων. Με τα χρήματα αυτά, δρομολογήθηκαν περισσότερα από 70 έργα ανάκαμψης και ανάπτυξης σε επτά αφρικανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας στη γεωργία, την αλιεία, τη διαχείριση των υδάτων, τη μεταποίηση και την αναδάσωση. Αναπτύχθηκαν επίσης προγράμματα κατάρτισης και ελέγχου των γεννήσεων, ενώ το 10% πήγε για τη βοήθεια των αστέγων στις ΗΠΑ.

Ένα τραγούδι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Η επιτυχία της πρωτοβουλίας We are the World μας ωθεί να σκεφτούμε πώς τόσο οι αστέρες που συμμετείχαν όσο και το κοινό παρασύρθηκαν από την πεποίθηση ότι ένα τραγούδι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο- πώς εμπιστεύτηκαν ότι ένας φυσικός δίσκος, ένα απλό single, θα μπορούσε να πουλήσει αρκετά αντίτυπα για να ικανοποιήσει την πείνα μιας ηπείρου.

Ήταν μια επίδειξη δύναμης από τον κόσμο της ποπ, της οποίας η κοινωνική σημασία εκείνη την εποχή είναι δύσκολο να κατανοηθεί σήμερα. Ήταν επίσης ένα παράδειγμα ταπεινότητας και ανιδιοτελούς συνεργασίας – κανείς δεν πληρώθηκε – μεταξύ μουσικών στο απόγειο της καριέρας τους σε μια εποχή που ο Ρόναλντ Ρίγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ είχαν καταστήσει ηγεμονικές τις ατομικιστικές αξίες και τον ριζοσπαστικό οικονομικό φιλελευθερισμό.

Η ιδέα ότι η ποπ θα μπορούσε να διασφαλίσει την παγκόσμια συνείδηση θα πήγαινε από το ένα σημείο στο άλλο, πρώτα με τη μακρο-συναυλία του Live Aid το 1985 και στη συνέχεια με τα άλμπουμ αλληλεγγύης και τα φεστιβάλ που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια τα επόμενα χρόνια, κάποια από τα οποία αποδείχθηκαν καλύτερα από άλλα. Όμως, σήμερα, το We Are The World παραμένει ανάμεσα στα 10 καλύτερα σε πωλήσεις singles όλων των εποχών, ενώ ο ιστότοπος USA For Africa εξακολουθεί να είναι ενεργός και να συγκεντρώνει χρήματα.

*Με στοιχεία από elpais.com