Οι διεκδικητές της ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης

Οταν το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν γεννιέται… είμαστε στην εποχή των τεράτων». Αυτό έλεγε ο μεγάλος ιταλός στοχαστής Αντόνιο Γκράμσι. Ισχύει άραγε η παραδοχή τούτη και για τις εξελίξεις οι οποίες έχουν δρομολογηθεί στον χώρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και εν όψει της εκλογής του νέου ηγέτη ή της νέας ηγέτιδας του ΣΥΡΙΖΑ); Και αναρωτιέμαι κάτι τέτοιο γιατί όλες αυτές τις ημέρες διατυπώνονται στη δημόσια σφαίρα απόλυτες (και απλουστευτικές απόψεις) για τους δύο υποψήφιους (κάτι που είναι εντελώς εσφαλμένο).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα ήθελα να  διατυπώσω σύντομα τις ακόλουθες  παρατηρήσεις.

Ο κ. Κασσελάκης έχει σίγουρα πολλές ανεπεξέργαστες θέσεις (και αυτό είναι οπωσδήποτέ το μεγάλο μειονέκτημά του).

Εκφράζει όμως αυτό που ισχυρίζονται πολλοί, δηλαδή τη λεγόμενη «μεταπολιτική», με άλλα λόγια ένα μέγεθος πέραν των κλασικών «συντηρητικών» και «αριστερών» ιδεολογικών θέσεων (έτσι όπως τις γνωρίσαμε στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες);

Κατά τη γνώμη μου, όχι.

Και θα επικαλεστώ το εξής: Σε ένα πρόσφατό άρθρο του (αλλά και σε άλλους λόγους του) διατυπώνει θέσεις οι οποίες σίγουρα δεν κινούνται στο «πεδίο της μεταπολιτικής» («Will the real Greek Dems please stand up?», eKathimerini.com).

Ετσι, όταν ο κ. Κασσελάκης συνηγορεί υπέρ του χωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος, και μάλιστα με την ειδικότερη μορφή του εκκλησιαστικού φόρου (kirchensteuer) τον οποίο θα πληρώνει εθελοντικά ο κάθε πιστός για τη συντήρηση των εκκλησιαστικών κοινοτήτων, προφανώς διατυπώνει μια ιδεολογική θέση (και μάλιστα προοδευτική).

Επιπλέον, όταν ο κ. Κασσελάκης διατυπώνει τη θέση για τη μη εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, προφανώς δεν υιοθετεί «μεταπολιτικές» προσεγγίσεις.

Βεβαίως, ο ίδιος ομολογεί ανοιχτά ότι εμπνέεται από το μοντέλο του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος. Γι’ αυτό και διατυπώνει θέσεις όπως η παροχή φορολογικών κινήτρων στις επιχειρήσεις, κάτι που δεν ακούγεται εύκολα στο πεδίο της λεγόμενης «παραδοσιακής Αριστεράς».

Ωστόσο, το δομικό ερώτημα είναι το εξής: Με ποιον τρόπο κατόρθωσε ένας υποψήφιος που εμφανίστηκε (μόλις) πριν από τρεις μήνες να «νικήσει» προσωπικότητες (όπως ο κ. Τσακαλώτος) που έχουν μια ιστορία; Πολλοί λένε ότι εφαρμόζει τους κανόνες του marketing (: πηγαίνει λ.χ. στη μαρτυρική Μακρόνησο και λειτουργεί εικονικά ως «θεατρική προσωπικότητα» για να κερδίσει αριστερές ψήφους). Αυτό εν μέρει μπορεί να είναι αλήθεια. Ωστόσο, όλοι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν αυτή την εκδοχή λησμονούν ένα βασικό πράγμα. Δηλαδή, ότι ένα υπολογίσιμο μέρος της κοινωνίας δεν εμπιστεύεται πλέον τα κόμματα, ούτε τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν ταυτιστεί με αυτά. Επιθυμεί διακαώς τους «καινούργιους υποψήφιους ή τους νέους ανθρώπους».

Από την άλλη μεριά, η υποψηφιότητα της κυρίας Αχτσιόγλου έχει και πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Είναι μια μορφωμένη και σοβαρή γυναίκα με ποιοτικό δημόσιο λόγο και ίσως θα ήταν πολύ θετικό (ή και ριζοσπαστικό) να αναδειχθεί μια γυναίκα ως αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εχει κυβερνητική εμπειρία και «ξεκάθαρο ιδεολογικό παρελθόν». Ποιο είναι το μειονέκτημά της κατά την άποψή μου; Εχει ταυτιστεί πλήρως με τη μέχρι τώρα κομματική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και ο πολιτικός της λόγος είναι παραδοσιακός (ή και εν μέρει «αποστεωμένος» θα έλεγα, χωρίς να εμπνέει ή να δημιουργεί οράματα). Το συμπέρασμα; Η παραπάνω εκλογή θα επηρεάσει σίγουρα όλο το πολιτικό γίγνεσθαι και ίσως οδηγήσει και στη διάσπαση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ

Πηγή: Εντυπη εκδοση ΤΑ ΝΕΑ