Ο μικρός Άξελ Κοέν: Η θλιβερή ιστορία του αγοριού που μεγάλωσε με τον Λέοναρντ Κοέν

Τα τελευταία χρόνια, ο Axel Joachim Jensen ζει σε ένα μικρό, ξύλινο σπίτι με βεράντα, όπου του αρέσει να βγαίνει για τσιγάρο, και παράθυρο με θέα σε λιβάδια και πευκοδάση. Το σπίτι είναι μέρος μιας ψυχιατρικής εγκατάστασης κοντά στο Όσλο (Νορβηγία), σε μια ήσυχη τοποθεσία όπου τα τραγούδια των πουλιών και τα κελαηδίσματα είναι οι μόνοι ήχοι που ακούγονται. Ο Άξελ ζει εκεί εθελοντικά.

Ο 64χρονος σήμερα Άξελ μπαινοβγαίνει σε διάφορες ψυχιατρικές εγκαταστάσεις από τότε που έγινε 19 ετών. Η μητέρα του ήταν η Μαριάν Ιλέν, η οποία ήταν μια από τις μεγάλες αγάπες και μούσες του τραγουδιστή/τραγουδοποιού Λέοναρντ Κοέν. Ο Άξελ αφηγείται την ιστορία του να μεγαλώνει με τον Κοέν στο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Little Axel», σε σκηνοθεσία Fabien Greenberg και Bård Kjøge Rønning.

«Μπορεί να είναι λίγο δύσκολο να θυμάσαι τα πράγματα που απλά θέλεις να ξεχάσεις… αλλά τώρα ζω σε ένα ωραίο μέρος» λέει στην ταινία.

Photo: YouTube

«Ο Κοέν είχε μία σκοτεινή πλευρά»

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε λίγο πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας και θα μπορούσε να κυκλοφορήσει μόνο στη Νορβηγία και τις ΗΠΑ, αλλά σχεδιάστηκε μια ευρύτερη, διεθνής διανομή.

Ένα φθινοπωρινό πρωινό, περίπου την εποχή της πρεμιέρας της ταινίας πριν από την πανδημία, ο Άξελ συμφώνησε να κάνει ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο με τη δημοσιογράφο Gloria Crespo MacLennan για την El País και με τον νόμιμο κηδεμόνα του στο Larkollen, το παραθαλάσσιο χωριό στη νοτιοανατολική Νορβηγία όπου γεννήθηκε η μητέρα του.

Ο Άξελ ήταν σοβαρός στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού και μιλούσε ελάχιστα, ίσως λόγω της φαρμακευτικής του αγωγής.

«Λίγα πράγματα ξεφεύγουν από το πέτρινο, διαπεραστικό του βλέμμα, αλλά το πρόσωπό του φωτίζεται περιστασιακά με μια τρυφερή και παιδική χαρά. Είναι ένας βαρύς άντρας, ξυρίζει το κεφάλι του και φέρει ένα ατημέλητο, γκρίζο μούσι» γράφει η Gloria Crespo MacLennan και συνεχίζει:

«Περπατάει ζωηρά στην πόλη μόλις φτάνουμε, αλλά μόλις καθόμαστε σε ένα μπαρ, φαίνεται να αδιαφορεί για τη συζήτησή μας, το μυαλό του είναι κάπου αλλού. «Ο Κοέν είχε μια σκοτεινή πλευρά», ξεστομίζει ξαφνικά. «Αλλά μου λείπει να είμαι μαζί του». Δεν λέει τίποτε άλλο. Πίσω από την τραχιά συμπεριφορά του, διακρίνω φευγαλέα μια καχεκτική ευαισθησία, σκόρπιες σκέψεις και μια ζωή εσωτερικού πόνου».

Δείτε το τρέιλερ του «Little Axel»

Ποιος ήταν ο πατέρας του;

Ο πατέρας του ήταν ο Axel Jensen, που μερικές φορές αποκαλείται ο Τζακ Κέρουακ της σκανδιναβικής λογοτεχνίας. Ο άλλος πατέρας του ήταν ο Λέοναρντ Κοέν. Δύο εξέχουσες μορφές της αντικουλτούρας που ξεκίνησαν να βάλουν φωτιά στον κόσμο μέσω της λογοτεχνίας και της ποίησης. Αντικομφορμιστές, βασανισμένοι, ναρκισσιστές, μυστικιστές, διψασμένοι για περιπέτεια και πόθο -η δημιουργική διαδικασία ήταν το μόνο πράγμα που έδινε νόημα στη ζωή τους.

Ο μικρός Άξελ, όπως ήταν το παρατσούκλι του, έφτασε στο ελληνικό νησί της Ύδρας με τους γονείς του όταν ήταν μόλις τεσσάρων μηνών. Λίγες μέρες αργότερα, ο πατέρας του εγκατέλειψε τη Μαριάν για μια άλλη γυναίκα.

Σύντομα η Μαριάν γνώρισε τον Κοέν, έναν άλλο καλλιτέχνη που ζούσε στην μποέμικη, ομογενειακή κοινότητα του νησιού, και έτσι ξεκίνησε μια από τις πιο ρομαντικές σχέσεις των τελευταίων χρόνων. Ο Λέοναρντ και η Μαριάν, μια σχέση καταδικασμένη σε αποτυχία από την αρχή, αλλά «απαθανατισμένη» για πάντα στο τραγούδι So Long, Marianne.

Ήταν ξεκάθαρα μια ταραχώδης σχέση, γεμάτη σκαμπανεβάσματα, που κράτησε οκτώ χρόνια. Ο Κοέν ανέλαβε το ρόλο του πατριού του Άξελ, παρέχοντας οικονομική και συναισθηματική υποστήριξη στο παιδί. Πολύ καιρό μετά τον χωρισμό του με τη Μαριάν, ο Κοέν συνέχισε να βοηθά τον Άξελ, παίρνοντάς τον μερικές φορές στο σπίτι του.

Ο μικρός Άξελ, όπως ήταν το παρατσούκλι του, έφτασε στο ελληνικό νησί της Ύδρας με τους γονείς του όταν ήταν μόλις τεσσάρων μηνών. Λίγες μέρες αργότερα, ο πατέρας του εγκατέλειψε τη Μαριάν για μια άλλη γυναίκα.

Photo: YouTube

Καπνίζοντας και μεθώντας σε ηλικία επτά ετών

Το ντοκιμαντέρ «Little Axel» είναι η ιστορία μιας ζωής που αφηγείται μέσα από σκληρές, προσωπικές μαρτυρίες που υποστηρίζονται από μελαγχολικές, κιθαριστικές συγχορδίες και διακόπτονται από παλιές φωτογραφίες, οι περισσότερες τραβηγμένες στην Ύδρα.

Ο Άξελ μεγάλωσε σε μια μικρή αποικία ομογενών που περιφρόνησε τα συμβατικά ήθη και κυνήγησε ένα «Αρκαδικό όνειρο» ειδυλλιακής αθωότητας που αμαυρώθηκε από τα ανθρώπινα ελαττώματα. Ο Άξελ αφηγείται πώς μεγάλωσε μέσα σε απόλυτη ελευθερία, καπνίζοντας και μεθώντας σε ηλικία επτά ετών. Όταν ήταν εννέα ετών, ταξίδεψε πάνω από 260 χιλιόμετρα διασχίζοντας τη θάλασσα στο νησί της νότιας Ελλάδας, την Κρήτη, συνοδευόμενος μόνο από τον 12χρονο φίλο του, τον Τζέφρι Μπράουν.

«Μας αγαπούσαν οι μητέρες μας, αλλά αγαπούσαν και τη δική τους ελευθερία. Έπρεπε να γίνουμε ενήλικες σε νεαρή ηλικία» δήλωσε ο Μπράουν. Στα 15 του, ο Άξελ κάπνιζε χασίς και είχε δοκιμάσει LSD. Τον επόμενο χρόνο, ταξίδεψε μόνος του στην Ινδία, επιστρέφοντας από το ταξίδι καταθλιπτικός και επιθετικός. Μετακόμισε στην Καλιφόρνια για να είναι με τον Κοέν δύο χρόνια αργότερα, όταν ήταν 18 ετών. Ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπαν ο ένας τον άλλον – τα 19α γενέθλιά του τα πέρασε σε ψυχιατρική κλινική.

«Οριακά ψυχικά άρρωστος»

Όταν ήταν επτά ετών, ο Άξελ στάλθηκε στο Σάμερχιλ, ένα βρετανικό οικοτροφείο και προπύργιο της αντιεξουσιαστικής εκπαίδευσης, και αργότερα σε ένα αυστηρό ελβετικό οικοτροφείο. Τα τρυφερά και απελπισμένα γράμματά του στο σπίτι προς τη μητέρα του και τον Κοέν είναι συγκλονιστικά. Ο μικρός Άξελ φαίνεται να ρίχνει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης στη Μαριάν Ιλέν σε αυτή τη θλιβερή ιστορία παραμέλησης, χαμένων ψυχών και πυορροουσών πληγών. Κατά περίεργο τρόπο, η ταινία δεν αναφέρεται σε γενετική προδιάθεση ως πιθανή αιτία της ψυχικής ασθένειας του Άξελ, παρόλο που η πατρική γιαγιά του είχε εισαχθεί σε ψυχιατρικό ίδρυμα, σύμφωνα με τον Torgrim Eggen, ο οποίος συνέγραψε τη βιογραφία του πατέρα Jensen.

Στο βιβλίο του Άξελ ο Eggen γράφει για τα συχνά, επιθετικά ξεσπάσματα του πατέρα του Jensen, ο οποίος κάποτε θεραπεύτηκε από τον David Cooper, τον πατέρα της αντιψυχιατρικής, και του χορηγήθηκε LSD στην πρώτη συνεδρία τους. «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν οριακά ψυχικά άρρωστος», γράφει ο Eggen.

Τα παιδιά ήταν μάρτυρες της ζωής των ενηλίκων – των απιστιών τους, των πάρτι τους, της χρήσης αλκοόλ και ναρκωτικών.

Photo: YouTube

Τα παιδιά ήταν μάρτυρες της ζωής των ενηλίκων

«Η Ύδρα σίγουρα έπαιξε το ρόλο της σε πολλά από τα παιδιά των αλλοδαπών που ζούσαν εκεί, εξαιτίας της αδόμητης, ανεμπόδιστης ζωής τους» σημειώνει η Helle V. Goldman, συντάκτρια του βιβλίου «When We Were Almost Young», μια ανθολογία σύντομων απομνημονευμάτων για το νησί, όπου επίσης μεγάλωσε. Τα παιδιά ήταν μάρτυρες της ζωής των ενηλίκων – των απιστιών τους, των πάρτι τους, της χρήσης αλκοόλ και ναρκωτικών. Κάποιοι λένε ότι η Ιλέν ήταν υπερβολικά επικεντρωμένη στη δική της περιπέτεια ζωής, αλλά η Goldman πιστεύει ότι είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσει κανείς τη νεαρή και μοναχική μητέρα.

Το βιβλίο «Leonard, Marianne, and Me», τα διορατικά και ειλικρινή απομνημονεύματα της Τζούντι Σκοτ για τις μέρες της στην Ύδρα κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επανάστασης της δεκαετίας του ’70 που ήταν γεμάτη ναρκωτικά, διηγείται ένα ανέκδοτο σχετικά με τη λήψη μεσκαλίνης με τον νεαρό Άξελ, ο οποίος αρχίζει να έχει παραισθήσεις ότι μπορεί να δει το φάντασμα του Κοέν.

Η Σκοτ θυμάται την Ιλέν ως μια απρόσεκτη αλλά αφοσιωμένη μητέρα που τελικά κατηγορούσε τον εαυτό της για τον πόνο του γιου της.

Photo: YouTube

Συναυλίες σε εγκαταστάσεις ψυχικής υγείας

Τον Αύγουστο του 1970, ο Κοέν έλαβε ένα γράμμα από έναν ασθενή του νοσοκομείου Henderson, μιας ψυχιατρικής μονάδας κοντά στο Λονδίνο, που τον προσκαλούσε να δώσει εκεί μια συναυλία.

«Ελπίζω να σας αρέσει το So Long, Marianne» είπε ο Κοέν μόλις μπήκε μέσα. Για τις επόμενες δύο ώρες, ο Κοέν έπαιξε για περίπου 50 νεαρούς ασθενείς της εγκατάστασης και τους μίλησε για την εξασθενημένη σχέση του με τη μούσα του, για το πώς πήγε 300 ταξίδια με LSD για να γράψει το τραγούδι You Know Who I Am, για το πώς έγραψε το One of Us Cannot Be Wrong σε ένα άθλιο δωμάτιο ξενοδοχείου, ενώ προσπαθούσε να κόψει μια συνήθεια αμφεταμίνης, και για τη συντριπτική μοναξιά που ένιωθε κάποια στιγμή.

Αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά συναυλιών που έπαιξε σε διάφορες εγκαταστάσεις ψυχικής υγείας σε ένα κοινό που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. «Όταν κλείνεσαι σε ψυχιατρικό ίδρυμα, οικειοθελώς ή μη, παραδέχεσαι μια τεράστια ήττα. Έχεις κάνει μια επιλογή» θα έλεγε αργότερα. «Και ένιωσα ότι τα τραγούδια μου είχαν στοιχεία αυτής της επιλογής, αυτής της ήττας, που αυτά τα ακροατήρια θα συμμερίζονταν».

«Ο Άξελ παίζει ξανά σκάκι, όπως συνήθιζε να κάνει με τον Λέοναρντ Κοέν κατά τη διάρκεια εκείνων των ανέμελων ημερών στην Ύδρα – και εξακολουθεί να ακούει τα τραγούδια του» καταλήγει η Gloria Crespo MacLennan.

*Με στοιχεία από elpais.com