«Η μοναξιά της Δύσης»: Ο πολυτάλαντος Νικος Κουρής σκηνοθετεί μια σκληρή αλλά τρυφερή παράσταση

Το ταλέντο του ως ηθοποιός ήταν κάτι λίγο – πολύ γνωστό. Μετά το πέρασμα από την παρουσίαση, φέτος αποφάσισε να δοκιμάσει τον εαυτό του και στην σκηνοθεσία.

Ο λόγος για τον Νίκο Κουρή, ο οποίος μετά τη συμμετοχή του στην επιτυχημένη παράσταση «Η γίδα ή αλλιώς ποια είναι η Σύλβια», η οποία τάραξε τα νερά του ελληνικού θεάτρου, αλλά και την παρουσίαση του «Πες βρες» στην ΕΡΤ επιχειρεί αυτή τη σεζόν το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο θέατρο Αθηνών.

Η αλήθεια είναι ότι για ντεμπούτο ο Νίκος Κουρής δεν φοβήθηκε και αποφάσισε να καταπιαστεί με κάτι δύσκολο. «Η μοναξιά της Δύσης» του Μάρτιν ΜακΝτόνα, δεν απέχει πολύ από τα «κλισέ» της Ιρλανδικής λογοτεχνίας και δραματουργίας.

Μια βαρετή καθημερινότητα, μια ζωή χωρίς καμία φιλοδοξία που περνά μέσα σε παμπ, βουτηγμένη στο αλκοόλ. Μοναξιά, μελαγχολία και συνεχείς καβγάδες.

Με αυτή την παραπάνω πρόταση θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ακριβώς και τη ζωή των δυο πρωταγωνιστών της παράστασης: Του Κόνορ και του Βαλίν Κόλμανμ, τους οποίους υποδύονται ο Νίκος Κουρής και ο Χρήστος Μαλάκης.

Τα δύο αδέρφια αν και ζουν κάτω από την ίδια στέγη, μαλώνουν συνεχώς για τα πάντα. Η παράσταση ξεκινάει με τα δύο αδέρφια να έχουν μόλις γυρίσει από την κηδεία του πατέρα τους, τον οποίον ο Κόλμαν έχει δήθεν «τυχαία» σκοτώσει με το τουφέκι, ενώ στον Βαλίν ο πατέρας έχει γράψει όλη του την περιουσία.

Καθ’όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους της παράστασης είναι εντυπωσιακή η χημεία των δύο ηθοποιών. Η εν λόγω χημεία, σε συνδυασμό με τις καταπληκτικές τους ερμηνείες, σε κάνουν πολλές φορές να ξεχνάς ότι βλέπεις δύο ηθοποιούς που παίζουν έναν ρόλο και νομίζεις ότι αντικρίζεις δύο πραγματικά αδέρφια που μαλώνουν.

Σε αυτή την εξίσωση προστίθεται και ο πατέρας Γουέλς, τον οποίο υποδύεται ο Γιώργος Ηλιόπουλος. Ο κωμικός, που έγινε γνωστός από τα «Σκερτσάκια» κι έχει συνδέσει το όνομα του με κωμωδίες, υποδύεται έναν αλκοολικό ιερέα, ο οποίος θεωρεί ότι έχει αποτύχει στη ζωή του και μοναδικός του στόχος πλέον είναι να συμφιλιώσει τα δυο αδέρφια.

Αν και στην αρχή η ερμηνεία του Γιώργου Ηλιόπουλου (ως πατέρα Γουέλς) είναι αρκετά βαρετή, χωρίς να προσδίδει κάτι στην παράσταση, όσο περνάει η ώρα σιγά σιγά απογειώνεται, με αποκορύφωμα τον καθηλωτικό μονόλογο στην αρχή του δεύτερου μέρους.

Την τετράδα έρχεται να συμπληρώσει η καλόβολη νεαρή επαναστάτρια Γκερλίν, την οποία υποδύεται η Δανάη Μιχαλάκη. Αν και μια ταχύτητα κάτω από τους υπόλοιπους ηθοποιούς, η Δανάη Μιχαλάκη ερμηνεύει πολύ σωστά τον ρόλο που της έχει δοθεί, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και η «σύγκρουση» με τον πατέρα Γουέλς (Γιώργο Ηλιόπουλο) λίγο πριν το τέλος της παράστασης. Το άγχος της πάνω στη σκηνή ήταν εμφανές, ωστόσο όσο προχωρούν οι παραστάσεις αυτό διορθώνεται.

Όσον αφορά στον Νίκο Κουρή, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο καταφέρνει να χειριστεί με δεξιοτεχνία ένα αρκετά δύσκολο κείμενο θέτοντας στο κέντρο τους χαρακτήρες και τις παθογένειές τους. Δεν αποφεύγει βέβαια και κάποιες παγίδες, επιβεβαιώνοντας με τον αυτόν τον τρόπο πως από τα λάθη μας μαθαίνουμε.

Στα θετικά της παράστασης και το το λιτό αλλά γεμάτο ουσία σκηνικό της Όλγας Μπρούμα, το οποίο από τη μια μας βοηθάει να προσέξουμε περισσότερο τις σημαντικές λεπτομέρειες (εκπληκτική η αλληγορία με το άγαλμα του Εσταυρωμένου βουτηγμένο σε μια γυάλα γεμάτη πατατάκια) και από την άλλη δίνει τη σκυτάλη του εντυπωσιασμού στους ηθοποιούς και στις ερμηνείες τους.

Στα αρνητικά είναι η… παγίδα της υπερβολής, την οποία δεν αποφεύγει ο Νίκος Κουρής σκηνοθετικά, με κάποιες από τις αντιδράσεις των ηθοποιών να μοιάζουν «τραβηγμένες από τα μαλλιά».

Επίσης, η παράσταση θα μπορούσε να είναι μικρότερη σε διάρκεια, αφού αρκετές σκηνές ένιωθες ότι τραβούσαν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, ενώ κάποιες θα μπορούσαν να είχαν αφαιρεθεί εντελώς. Η παράσταση διαρκεί 2 ώρες και αναπόφευκτα σε κάποια σημεία κάνει κοιλιά.

Εν κατακλείδι, η «Μοναξιά της Δύσης» αποτελεί πολύ προσεγμένη δουλειά που αξίζει κάποιος να δει τη φετινή σεζόν. Άλλωστε το θέατρο Αθηνών σπάνια απογοητεύει με τις παραστάσεις που ανεβάζει.

Συντελεστές

• Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
• Σκηνοθεσία: Νίκος Κουρής
• Σκηνογραφία: ‘Ολγα Μπρούμα
• Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
• Μουσική: Θοδωρής Ρέγκλης
• Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
• Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Γκριμέκη
• Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη, Γιώργος Ηλιόπουλος
• Προβολή-Δημόσιες Σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία

Παίζουν:

• Νίκος Κουρής
• Χρήστος Μαλάκης
• Γιώργος Ηλιόπουλος
• Δανάη Μιχαλάκη

Η παράσταση θα παίζεται στο θέατρο Αθηνών μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου

• Εισιτήρια για τις τελευταίες παραστάσεις μπορείτε να αγοράσετε εδώ