«Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού»: Μια θεατρική επιτυχία που… μόνο τυχαία δεν είναι

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν ήμουν πολύ μεγάλος φαν του Πάνου Βλάχου. Σε καμία των περιπτώσεων δεν τον θεωρούσα κακό ηθοποιό, απλώς σε όσες δουλειές του είχα δει δεν μπορώ να πω ότι με είχε ξετρελάνει.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει. Πρώτα ήταν το φανταστικό ντοκιμαντέρ «7 λεπτά ψυχής» (αξίζει να το δείτε), το οποίο μιλά για τη νίκη του Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο των πρώτων μοντέρνων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, το 1896.

Στη συνέχεια ήρθε η παράσταση «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού». Όταν αποφάσισα να την δω πέρσι είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται έντονα, ωστόσο εγώ διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου για τους παραπάνω λόγους.

Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα λεπτά για να τα ξεχάσω όλα! Η παράσταση ξεκινάει και ο Πάνος Βλάχος για ένα δεκάλεπτο δίνει ρεσιτάλ πάνω στη σκηνή. Μόνος του. Αφηγείται την ιστορία και μας βάζει στο κλίμα όλων όσων θα ακολουθήσουν κερδίζοντας επάξια το πρώτο χειροκρότημα ακόμα κι από εμένα.

Παρένθεση. Απεχθάνομαι το χειροκρότημα εν μέσω μιας παράστασης. Συμφωνώ ότι η καλύτερη ανταμοιβή για έναν ηθοποιό, όσα χρήματα κι αν παίρνει, είναι η ανταπόκριση του κόσμου. Ένα παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος μιας παράστασης είναι αυτό που δίνει στους ηθοποιούς την ψυχική δύναμη να συνεχίσουν. Όμως ακριβώς αυτό: Στο τέλος της παράστασης. Θεωρώ μεγάλη γραφικότητα το χειροκρότημα εν μέσω της παράστασης, ειδικά όταν αυτή δεν είναι μιούζικαλ. Το μόνο που καταφέρνει είναι να αποσυντονίζει τους ηθοποιούς που εκείνη την ώρα προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό πάνω στη σκηνή, ενώ κι εμένα σαν θεατή με βγάζει -με βίαιο τρόπο- από το φανταστικό σύμπαν της παράστασης, στο οποίο έχω ταξιδέψει. Κλείνει η παρένθεση.

Εκείνη τη μέρα δεν κρατήθηκα και ασυναίσθητα άρχισα να χειροκροτώ κι εγώ μόλις τελείωσε ο μονόλογος του Πάνου Βλάχου.
Η συνέχεια; Ακόμα καλύτερη! Ο Πάνος Βλάχος, μαζί με τον Γιάννη Κακλέα πήραν το αριστούργημα του Ντάριο Φο και το έφεραν στο σήμερα, δημιουργώντας μια σπαρταριστή κωμωδία με πολλά σοβαρά μηνύματα.

Η ιστορία…

Ο αναρχικος, Tζουσέπε Πινέλλι είχε κατηγορηθεί για βομβιστική επίθεση στο Μιλάνο, ενώ αποδείχθηκε ότι η βόμβα είχε τοποθετηθεί από πράκτορα μυστικών υπηρεσιών του ΝΑΤΟ.

Ο Tζουσέπε Πινέλλι πέφτει από τον 4ο όροφο του κτιρίου της αστυνομίας, με τους πολίτες να εξεγείρονται και την αστυνομία να προσπαθεί να «κουκουλώσει» το γεγονός.

Όμως μέσα από το έργο του αυτό, ο Ντάριο Φο καταφέρνει να ξεσκεπάσει τη δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι.
Το καυστικό του χιούμορ, η μοναδική γραφή και η τόλμη του να μιλήσει για την βαρβαρότητα της εξουσίας του χάρισαν το Νόμπελ λογοτεχνίας, αρκετά χρόνια αργότερα.

Μια παράσταση που θα σας ξεβολέψει

Η παράσταση δεν έχει σκοπό να χαριστεί σε κανέναν. Το αρχικό κείμενο του Ντάριο Φο έχει διανθιστεί με εμβόλιμες επικαιροποιημένες «σπόντες» για την αστυνομία, τη βία, την εξουσία, ακόμη και το ελληνικό θέατρο, εκπληρώνοντας το με τον καλύτερο τρόπο αυτό που ήθελε ο Ντάριο Φο: ένα θέατρο ζωντανό, αστείο, το οποίο όμως παράλληλα δεν θα φοβάται να πει και σκληρές αλήθειες.

Μάλιστα, οι «σπόντες» αυτές αλλάζουν αναλόγως την περίοδο. Είδα την παράσταση και την πρώτη, αλλά και την δεύτερη σεζόν. Σε κάθε μια από τις παραστάσεις στο επίκεντρο βρέθηκαν άλλα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούσαν την επικαιρότητα, τα οποία με πολύ έξυπνο τρόπο είχαν ενταχθεί στο έργο και δεν έμοιαζαν «ξένα».

Όμως, ο Πάνος Βλάχος δεν είναι μόνος του. Μαζί του βρίσκεται ένα καστ πολύ καλών ηθοποιών, όπου άπαντες στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Μάλιστα, ο Γιάννης Κακλέας φροντίζει να δώσει σε όλους το χρόνο τους να «λάμψουν» και όλοι εκμεταλλεύονται αυτή την ευκαιρία στο έπακρο.

Το κάτι παραπάνω στην παράσταση δίνει και η μουσική που έχει γράψει και παίζει ζωντανά πάνω στη σκηνή ο Βάιος Πράπας, με τον Πάνο Βλάχο να τραγουδά (και να παίζει -επίσης- μουσική) τα τραγούδια, των οποίων τους στίχους έχει ο ίδιος γράψει.

Μοναδικό μελανό σημείο η καρικατουρίστικη παρουσίαση των αστυνομικών με τέτοιο τρόπο που αγγίζει τα όρια της υπερβολής, ενώ προς το τέλος κάποιες από τις αντιδράσεις τους επαναλαμβάνονται σε σημείο που μοιάζουν απλώς να προσπαθούν να εκβιάσουν το γέλιο των θεατών, με μικρή όμως επιτυχία.

Κλείνοντας αξίζει να πω ότι πρόκειται για την καλύτερη θεατρική στιγμή του Πάνου Βλάχου, ο οποίος εκτός από καλός ηθοποιός, αποδεικνύει ότι είναι ένας περφόρμερ που μπορεί να κάνει τα πάντα: Να παίξει, να αυτοσχεδιάσει, να τραγουδήσει και να γράψει στίχους αλλά και μουσική τραγουδιών.

Είχε βέβαια και την τύχη να πέσει στα χέρια ενός σκηνοθέτη που ήξερε να τον αξιοποιήσει στο 100%.

Αν αυτό δεν είναι το πάντρεμα της χρονιάς, τότε ποιο είναι;

Συντελεστές

• Σκηνοθεσία/Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Κακλέας
• Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη/Γιάννης Κακλέας
• Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
• Μουσική σύνθεση: Βάϊος Πράπας
• Στίχοι τραγουδιών: Πάνος Βλάχος
• Χορογραφίες: Αγγελική Τρομπούκη
• Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
• Βοηθοί Σκηνοθέτη: Λητώ Τριανταφυλλίδου, Ρέα Σαμαροπούλου
• Βοηθός ενδυματολόγου: Ιωάννα Καλαβρού
• Βοηθός φωτίστριας: Στέβη Κουτσοθανάση

Παίζουν

• Πάνος Βλάχος,
• Φοίβος Ριμένας,
• Ιφιγένεια Αστεριάδη,
• Παναγιώτης Κατσώλης,
• Κωνσταντίνος Μαγκλάρας,
• Στέλιος Πέτσος
• Μουσικός επί σκηνής: Βάϊος Πράπας

Η παράσταση θα παίζεται μέχρι τις 9 Απριλίου.

• Εισιτήρια θα μπορούσατε να προμηθευτείτε (αν δεν ήταν ΟΛΑ sold out) από εδώ