Η σερβιτόρα της Ηλιούπολης δεν έγινε «κυρ Παντελής» και μας έδωσε ένα μάθημα

«Ψιτ» κοπελιά, φέρε ένα καφέ». «Ε, κούκλα, πιάσε το λογαριασμό και δώσε μου και το τηλέφωνό σου».

Είναι ορισμένες από εκείνες τις φράσεις που ακούμε πολλές φορές στα καφέ και τα μπαρ. Προέρχονται από διάφορους τύπους που «αυτοθαυμάζονται» και «αυτοϊκανοποιούνται» με το να… πειράζουν εργαζόμενες.

Εργαζόμενες που δεν θέλουν παρέα, που δεν θέλουν πειράγματα, που δεν γουστάρουν τα «καμάκια» της κακιάς ώρας, που περιμένουν να τελειώσουν τη βάρδια τους για να πάνε σπίτι τους. Στον άνδρα τους, τον σύντροφο, τη σύντροφο, την οικογένεια.

Είναι τα κορίτσια της διπλανής πόρτας, οι σερβιτόρες, οι γκαρσόνες που λέγανε και παλιά.

Και είναι ένα επάγγελμα σκληρό, οι περισσότεροι από εμάς το έχουν κάνει. Πολύ σκληρότερο για γυναίκες σερβιτόρες, ειδικά αν είναι και όμορφες αλλά… δεν είναι «διαθέσιμες», δεν δίνουν δικαιώματα.

Ένα τέτοιο κορίτσι εργάζεται σε ένα καφέ της Ηλιούπολης. Ένα τέτοιο κορίτσι έγινε η ηρωίδα των ημερών.

Μια άγνωστη, καθημερινή κοπέλα που για κάποιους κάνει μια… ευτελή εργασία. Σερβίρει τους άλλους…

Αυτή η σερβιτόρα λοιπόν έγινε το σύμβολο μιας εποχής που χάνεται στην αδιαφορία, τον μιθριδατισμό, τον ωχαδερφισμό.

Αυτή η κοπέλα άνοιξε μια μεγάλη αγκαλιά για να βάλει μέσα της ένα θύμα κακοποίησης κι όχι μόνο. Ένα 18χρονο κορίτσι έρμαιο στα χέρια του βιαστή της, του μαστροπού αστυνομικού που την έδερνε αν δεν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις του.

Το κορίτσι αυτό, χτυπημένο, φοβισμένο, άβουλο και σίγουρα χωρίς τη στήριξη μιας σταθερής οικογένειας, τόλμησε να μιλήσει.

Και μίλησε στον κατάλληλο άνθρωπο. Η σερβιτόρα δεν κοίταξε τη δουλειά της, δεν έκανε ότι δεν άκουσε, δεν είπε: «Ελα μωρέ, που να μπλέκω τώρα».

Αγκάλιασε το θύμα, το περιέθαλψε, πήρε τηλέφωνα, κινητοποίησε τους πάντες.

Ένα κορίτσι που θα μπορούσε να είναι κι αυτή θύμα ενός κτήνους, δεν έκλεισε τα αυτιά της και τα μάτια. Δεν έγινε ο «κυρ Παντελής» της Ηλιούπολης που ενδιαφέρεται μόνο για την πάρτη του.

Μίλησε, φώναξε, κατήγγειλε και η υπόθεση πήρε το δρόμο της.

Τιμή και δόξα, λοιπόν, στην… σερβιτόρα. Είναι αυτή που έσωσε μια ζωή.

Και μπορεί να γίνει παράδειγμα προς μίμηση. Για όλες τις γυναίκες, για όλους τους ανθρώπους.

Μη σιωπάτε, λοιπόν. Κρατήστε ανοικτά τα αυτιά σας και τα μάτια σας.

Μη σκύβετε το κεφάλι όταν βλέπετε ή ακούτε περιστατικά κακοποίησης.

Αν όλοι μας αφήσουμε τη δουλίτσα μας και καταγγείλουμε την κακοποίηση, δεν μπορεί αυτή θα εξαλειφθεί.

Όταν τα πρόβατα τα βάλουν με τους λύκους, δεν γίνεται. Η νίκη θα είναι σίγουρη.

Όταν ο καθένας από εμάς πάψει να… κοιτάζει τη δουλειά του όταν δίπλα του δέρνεται, κακοποιείται, βιάζεται μια γυναίκα, δεν μπορεί.

Θα σταματήσουμε να «πέφτουμε από τα σύννεφα».

Είναι μια στιγμή αφύπνισης, κι αυτό το κορίτσι από το καφέ, η σερβιτόρα μπορεί να μας ανοίξει τα μάτια. Γιατί πρόσφερε πολλά περισσότερα από τους δήθεν δικαιωματιστές, από τις δήθεν φεμινίστριες και από τους δήθεν ευαίσθητους πολιτικούς που λαμβάνουν μέτρα αφού πρώτα έχουν κακοποιηθεί, βιαστεί ή δολοφονηθεί δεκάδες γυναίκες.

Αυτή η σερβιτόρα ήταν η γροθιά στο στομάχι μας, η σφαλιάρα για να ξυπνήσουμε.

Θα ξυπνήσουμε άραγε ή θα μείνουμε να αποθεώνουμε την Μπεκατώρου, τη Δούκα, την Κορινθίου ή την κάθε διάσημη που τόλμησε να βγει και να μιλήσει;

Αλλά που ξανά η υπόθεση του metoo συνετρίβη στις μυλόπετρες της αδιαφορίας, της μετριότητας, της καθημερινότητας.