Πολιτικής επικαιρότητας το ανάγνωσμα, μεσούσης της φονικότατης πανδημίας: από τη φυσιολατρική εξόρμηση του «ανέμελου νυν πρωθυπουργού» στην Πάρνηθα, στη βίλα του «κρυπτόμενου τέως πρωθυπουργού» στα Λεγραινά, και τούμπαλιν.

Αντίδοτο στην αθλιότητα και την ασημαντότητα, οι λόγοι του Σεφέρη, ερέθισμα για νηφάλια κρίση και ψύχραιμη σκέψη:

Το άθλιο συναίσθημα να βλέπεις τη γλώσσα να φυραίνει, να γίνεται ένα συνθηματικό τραύλισμα, από το φανατισμό.

(Μέρες Ε΄,  Ίκαρος, 1977)

Από το να μιλά κανείς μονάχος, ως το να μιλά κανείς άλλη γλώσσα, δεν είναι μακρύς ο δρόμος.

(«Εισαγωγή στον Θ.Σ. Έλιοτ», Δοκιμές Α΄, Ίκαρος, 1974)

Μπορεί πολιτική να σημαίνει την τέχνη τού να κάνεις, δημόσια, πράγματα που ντρέπεσαι να κάνεις ή και να ομολογήσεις στο σπίτι σου.

(Χειρόγραφο Σεπ. ’41, Ίκαρος, 1972)