Φαντάσματα και όνειρα

«Πέτρο, καλά είσαι;» ρώτησα χθες το μεσημέρι το πάντα κεφάτο παιδί που δουλεύει στο αγαπημένο μου καφέ. «Οχι», απάντησε κατηγορηματικά. Ξαφνιάστηκα. Γιατί; «Πώς να είμαι καλά; Πέθανε ο Θεός».

Δείτε πώς το θέτει ο πρώην γραμματέας του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, Βάλτερ Βελτρόνι. Η Αργεντινή, έγραψε χθες στην Corriere della Sera, είναι μια χώρα εύθραυστη και προδομένη, με μια μεγάλη υπερηφάνεια και μια σπαρακτική μελαγχολία. Είναι γεμάτη φαντάσματα και όνειρα. Είναι η πατρίδα του Μπόρχες, του Κορτάσαρ, του Μπιόι Κασάρες και του Ερνέστο Σάμπατο. Ο μαγικός ρεαλισμός ήταν ο τρόπος να εκφραστεί αυτή η ψυχή που αιωρούνταν ανάμεσα στην ωμή πραγματικότητα και την ανάγκη της φαντασίας. Ο Μαραντόνα ήταν ένα πρόσωπο του μαγικού ρεαλισμού. Εκανε με την μπάλα αυτό που ο Φελίνι έκανε με τις εικόνες. Ηταν ταυτόχρονα δημιουργία και αυτοκαταστροφή.

Δείτε πώς το είχε θέσει πριν από δεκαπέντε χρόνια ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας. Το πρώτο γκολ του Μαραντόνα εναντίον της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, είχε πει ο Μέρβιν Κινγκ αναφερόμενος στο περίφημο «Χέρι του Θεού», συμπύκνωνε το μυστήριο και τον μυστικισμό που χαρακτήριζαν κάποτε την προσέγγιση των κεντρικών τραπεζών: ήταν απροσδόκητο, χρονικά ασυνεπές και εναντίον των κανόνων. Οσο για το δεύτερο γκολ του σε εκείνον τον αγώνα, το αξιοσημείωτο ήταν ότι το έβαλε αφού πέρασε πέντε παίκτες τρέχοντας σε ευθεία γραμμή. Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο; Η απάντηση είναι ότι οι άγγλοι αμυντικοί περίμεναν ο Μαραντόνα να κινηθεί είτε δεξιά είτε αριστερά και αντέδρασαν αναλόγως. Το ίδιο συμβαίνει με τη νομισματική πολιτική. Οι αγορές αντιδρούν με βάση αυτό που περιμένουν. Και συνήθως περιμένουν είτε αύξηση είτε μείωση των επιτοκίων. Οι κεντρικές τράπεζες επηρεάζουν έτσι συχνά την πορεία της οικονομίας οδεύοντας σε ευθεία γραμμή, κρατώντας δηλαδή τα επιτόκια σταθερά.

Δείτε, τέλος, πώς το θέτει ο γάλλος ιστορικός του αθλητισμού Πολ Ντιετσί, που διδάσκει σύγχρονη ιστορία στο πανεπιστήμιο Franche-Comté. O Μαραντόνα ήταν ο εκπρόσωπος του Νότου, λέει στη Liberation, είτε φορούσε το σορτσάκι της Αργεντινής είτε της Νάπολης. Επέτρεπε στους outsiders να κερδίζουν. Εγινε η φωνή των μικρών που κερδίζουν τους μεγάλους, ενσάρκωνε την ηθική του ληστή που παραβιάζει τους κανόνες για να αντιστρέψει τις ανισότητες. Χάρισε στη Νάπολη το πρώτο της πρωτάθλημα σε μια εποχή που είχε αρχίσει να φουντώνει στην Ιταλία η αντιπάθεια προς τον Νότο λόγω της κυριαρχίας των Μαφιών. Λένε μάλιστα πως η Καμόρα ικανοποιούσε τα γούστα του για τις γυναίκες και την κοκαΐνη ώστε να τον κρατήσει εκεί.

«Με χαρακτηρίζουν τον κακό του σινεμά, κι αυτό δεν το δέχομαι, γιατί δεν έκλεψα ποτέ κανέναν, δεν έκανα ποτέ κακό σε κανέναν», είχε πει κάποτε ο Μαραντόνα σε μια συνέντευξή του στον Τζάνι Μινά. «Αν έκανα κακό, ήταν μόνο στον εαυτό μου».