Οπως ακριβώς στο θαυμάσιο αφηγηματικό βιβλίο της Ρούλας Γεωργακοπούλου «Δέντρα, πολλά δέντρα» αν ακούστηκε κάποια ένσταση ήταν σε σχέση με τον τίτλο, ότι θα μπορούσε, σύμφωνα με το περιεχόμενό του, να έχει επιλεγεί ένας ακόμη πιο καίριος, το ίδιο συμβαίνει με το βιβλίο «Η δωρεά των δέντρων». Οχι ως προς τον τίτλο που φαίνεται να κυριολεκτεί, καθώς τα δέκα διηγήματα του πρώτου μέρους συνιστούν «μια συνομιλία» του Αρη Αλεβίζου με δέντρα όπως η κουμαριά, η συκιά, η ελιά, η ροδιά και κάμποσα ακόμη. Οσο γιατί μένει εντελώς ακάλυπτο σε σχέση με τον τίτλο το δεύτερο μέρος (το πιο ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μας), το συγκροτημένο από δεκατρία διηγήματα που καμία σχέση δεν έχουν ούτε με τα «δέντρα» ούτε με τη «δωρεά» τους.

«Αστικό» το τοπίο στο σύνολο των δεκατριών διηγημάτων, το μόνο που θα είχε να τους προσάψει κανείς είναι ότι ενώ τα περισσότερα προσφέρονται ως υλικό ακόμη και για να αποκτήσουν την έκταση μιας νουβέλας, τώρα περιορίζονται συχνά σε κείμενα των τριών και των τεσσάρων μόλις σελίδων – ένα μόνο είναι της τάξεως των εννέα. Παρά την «τηλεγραφική» συχνά συντομία, η έκφραση παραμένει γοργή και λαγαρή και επιπλέον δεν αισθάνεσαι κανενός είδους συνωστισμό, όσο και αν ως κουίζ ακόμη θα σου ήταν δύσκολο να απαντήσεις πώς θα ήταν δυνατόν να συνδυαστούν οι «Μάγισσες του Σάλεμ» του Αρθουρ Μίλερ με τον Ηλία Πετρόπουλο και τα ονόματα της Κατίνας Παξινού, του Αλέξη Μινωτή και της Ελένης Χατζηαργύρη με τα σπαράγγια και την ΚΝΕ. Με ένα επιπλέον προσόν όλων των διηγημάτων πως είτε αναφέρονται σε περιστατικά που συγκροτούν κοινές μνήμες χιλιάδων ανθρώπων είτε σε περιοχές και σε δρόμους που επίσης χιλιάδες τούς έχουν διασχίσει, ο καθένας να τα λογαριάζει ως προσωπική του περιουσία, που θα ήταν αδύνατον να τη μοιραστεί με τον οποιονδήποτε ακριβώς γιατί αισθάνεται ως ο αποκλειστικός διαχειριστής της.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines