Ποιος είναι ο «κοινωνικός αντίπαλος» ενός πρωθυπουργού;

Χρειάστηκε μία ομιλία 13 σελίδων και περίπου 4.500 λέξεων για να καταλήξει ο Αλέξης Τσίπρας την Δευτέρα το απόγευμα σε μία πραγματικά ιστορική πρόταση: να χρίσει τον Πάνο Σκουρλέτη γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματικά, ήταν η διαδικασία αυτή αντάξια των αναγκών και των συνθηκών της χώρας.

Σε αυτήν την ομιλία όμως φανερώθηκαν πολλά. Όσοι είχαν την υπομονή να την ακούσουν ή να την διαβάσουν, χωρίς να υποχρεώνονται για κάτι τέτοιο από το κομματικό ή άλλο καθήκον, θα μπορούσαν να διαπιστώσουν πολλά.

Όπως π.χ. την διαστροφή των εννοιών:

«Παρακολουθούμε, όμως, εδώ και δύο χρόνια, το παραλήρημα μιας ακροδεξιάς, κυνικής και μιας- θα έλεγα- αδίστακτης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Που με μοναδικό όπλο τον μηχανισμό του ψέματος, της προπαγάνδας προσπαθεί με κάθε τρόπο να επανέλθει στην εξουσία», είπε ο κ. Τσίπρας και λίγο αργότερα προσέθεσε τον χαρακτηρισμό «υβρίδιο ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού».

Η σημερινή αντιπολίτευση είναι ακροδεξιά, κατά τον κ. Τσίπρα. Όχι επειδή αυτό προκύτει από κάποια πραγματικά στοιχεία. Απλώς επειδή βολεύει η αίσθηση ότι τον πολιτικό σου αντίπαλο τον τοποθετείς, τον χαρακτηρίζεις και τον προσδιορίζεις όπως εσύ επιθυμείς.

Και ας είσαι επικεφαλής μίας κυβέρνησης που εφάρμοσε τα πιο σκληρά μνημονιακά μέτρα, εκχώρησε την δημόσια περιουσία, ξεπούλησε (κατά την δική της ορολογία) δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές και πόσα άλλα. Τα οποία είναι προφανώς ψέματα της προπαγάνδας.

Όμως είναι όλα αυτά λεπτομέρειες. Για τον πολύ απλό λόγο ότι αλλιώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα ο κ. Τσίπρας. Και το αποκάλυψε στην ομιλία του προς το κόμμα με την εξής φράση:

«Απέναντι στον πολιτικό και κοινωνικό αντίπαλο έχουμε τις ιδέες αλλά και τις πράξεις της αριστεράς».

Ποιος είναι άραγε ο κοινωνικός αντίπαλος για κάποιον που τυγχάνει να είναι όχι απλώς πρόεδρος ενός κόμματος, αλλά και Πρωθυπουργός μιας χώρας; Εχει ο Πρωθυπουργός κοινωνικό αντίπαλο; Από πότε συμβαίνει αυτό στις δημοκρατίες;

Κατά τα άλλα, είναι «η επίθεση των δυνάμεων της παλινόρθωσης, που παίρνει πολλές φορές ακόμα και τον χαρακτήρα μιας ακραίας αντιπαράθεσης, με εμφυλιοπολεμικό λόγο από την πλευρά τους», που «απαιτεί από τη δική μας πλευρά ένα κόμμα ενωμένο, ψύχραιμο, ικανό να αμύνεται αλλά και να αντεπιτίθεται», ενημέρωσε τους συντρόφους ο κ. Τσίπρας.

Και έσπευσε να τους κολακεύσει λέγοντας: «Το κόμμα για μας είναι προτεραιότητα».

Είναι καλό πάντως να το γνωρίζουμε. Στη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα και ενώ οι κυβερνώντες λαμβάνουν θέσεις μάχης και σημαδεύουν τους «κοινωνικούς τους αντιπάλους», το κόμμα είναι προτεραιότητα.

Για να μην πει κανείς ότι ήταν άλλη μία αθώα αυταπάτη…