Θέλουν να παραδώσουν ξανά τη χώρα στον λαϊκισμό; Ας τους εμποδίσουμε

Υπάρχει εδραία η άποψη σε πολλούς οικονομικούς κύκλους, ότι ούτε το 2014, επί διακυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα είχαμε βγει από το μνημόνιο. Ότι δηλαδή ακόμη κι αν είχε επιτευχθεί μια καλή δημοσιονομική προσαρμογή και η πρόβλεψη για την ανάπτυξη ήταν πάνω από 2%, τελικά και ο Σαμαράς θα υπέγραφε μνημόνιο.

Το σενάριο αυτό διακινείται κατά κύριο λόγο από τη σημερινή κυβέρνηση προκειμένου με τον τρόπο αυτό να δικαιολογηθεί η υπογραφή του μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα, τον Ιούλιο του 2015 και μετά από το δημοψήφισμα – παρωδία… όπως αποδείχθηκε τελικά.

Θα μπορούσαν να είχαν δίκιο όλοι αυτοί, όμως, ένα είναι σίγουρο: Ότι εκείνο το μνημόνιο, αν δεν μεσολαβούσε η λαίλαπα Τσίπρα – Βαρουφάκη το πρώτο εξάμηνο του 2015, δεν θα είχε καμιά σχέση με το μνημόνιο που υπεγράφη τελικά πριν από τρία χρόνια και που από αύριο ολοκληρώνεται.

Τα πάντα είναι ιστορία κι έχει μια δυναμική. Γράφεται συνεχώς και θα συνεχίσει να γράφεται για πολλά χρόνια. Για το ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι, για το ποια θα ήταν η κατάληξη της χώρας αν δεν είχαν επικρατήσει οι δυνάμεις του λαϊκισμού και της εύκολης φανφάρας, για το τι θα είχε συμβεί αν στα μέσα του 2014 ο Αλέξης Τσίπρας, που ερχόταν καβάλα στ’ άλογο, είχε συμφωνήσει ότι μαγικές συνταγές δεν υπήρχαν.

Το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι χαρακτηριστικό.  Όταν η κυβέρνησή της υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, που έμοιαζε πολύ με το ελληνικό, όλα τα κόμματα, το δεξιό, το σοσιαλιστικό, άλλα μικρότερα, υπέγραψαν ένα σύμφωνο. Ένα σύμφωνο που έλεγε ότι δεν πήραν μέρος στη διαπραγμάτευση, αλλά συναινούν στα μέτρα που ακολουθούν το δάνειο. Και μάλιστα συναίνεσαν σε ένα βασικό σημείο που έλεγε ότι αν στις εκλογές κέρδιζαν θα εφάρμοζαν αυτά που άλλοι είχαν συμφωνήσει.

«Η Πορτογαλία δεν είναι Ελλάδα», έλεγαν στη χώρα της Ιβηρικής και το απέδειξαν περίτρανα. Όπως το απέδειξε και η Ισπανία, και η Ιρλανδία και η Κύπρος.

Η Ελλάδα; Στον κόσμο της… Ακόμη και σήμερα κάποιοι πιστεύουν ότι την κρίση την έφεραν τα μνημόνια. Ότι δηλαδή ήμασταν μια χαρά χώρα και οικονομία πριν από το 2008 και κάποιοι αόρατοι και ορατοί εχθροί μας επέβαλαν ένα νέο οικονομικό μοντέλο γιατί μας μισούσαν.

Η αλήθεια είναι μία και την ξέρουμε πολύ καλά. Η κρίση ήταν εδώ, η οικονομία ήταν σαθρή. Σπαταλούσαμε πολύ περισσότερα απ’ ότι βγάζαμε και ως χώρα και ως πολίτες. Το οικονομικό μοντέλο της μεταπολίτευσης ήταν αποτυχημένο.

Χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο, ένα κακό και σπάταλο Δημόσιο, κανένα κίνητρο για την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, επιδοματικές πολιτικές, ρεμούλα, γρηγορόσημα, ένα άθλιο ασφαλιστικό σύστημα, ένα τεράστιο μη εξυπηρετήσιμο χρέος.

Κι αντί όλα να τα λύσουμε μόνοι μας, έπρεπε να αναγκαστούμε να μας τα επιβάλουν. Αλλά ακόμη και τότε δεν καταλάβαμε τι έπρεπε να κάνουμε.

Παραδοθήκαμε στην πολιτική φανφάρα, στις εύκολες διαδηλώσεις των αγανακτισμένων της πλατείας, στους θεατρινισμούς μιας ομάδας που ήθελε να καταλάβει την εξουσία πουλώντας ελπίδα, απάτη, ψέματα. Και που επί ένα εξάμηνο κινούταν μεταξύ ευρώ και δραχμής, μεταξύ Ευρώπης και εθνικής περιχαράκωσης, μεταξύ της Δύσης και του ξανθού ή κίτρινου γένους που θα μας έδινε πακτωλό χρημάτων για να μας σώσει από τους κακούς δανειστές.

Κι όλα αυτά μας κόστισαν δισεκατομμύρια ευρώ, ένα αχρείαστο μνημόνιο, τρία χαμένα χρόνια και πολλά άλλα έτη στα οποία η Ελλάδα θα είναι πνιγμένη στα μέτρα και τις δεσμεύσεις διότι πλέον οι δανειστές δεν μας εμπιστεύονται.

Από ποιο μνημόνιο βγαίνουμε λοιπόν τώρα; Από αυτό που δεν χρειαζόμασταν; Από αυτό που το πληρώσαμε γιατί κάποιοι ήθελαν να σκίσουν τα μνημόνια και να διώξουν την κυρία Μέρκελ και τις αγορές;

Μεθαύριο, Τρίτη, κάποιοι θα πανηγυρίσουν, έστω και κρυφά γιατί η τραγωδία στο Μάτι το επιβάλλει. Θα είναι οι ίδιοι που παρέδωσαν το 2015 τη χώρα στον λαϊκισμό και θέλουν να το ξανακάνουν. Ας τους εμποδίσουμε.