Βλέπω στο δρόμο τα παιδιά (γιατί είναι κυρίως νέοι άνθρωποι) που στέκονται και μοιράζουν φυλλάδια.

Για καφετέριες, για delivery, για γυμναστήρια, για φροντιστήρια, για προσφορές και εκπτώσεις… Κάνουν μια αξιοπρεπή δουλειά θα μπορούσε να πει κάποιος, όμως αυτό το πράγμα δουλειά δεν είναι!

Όχι μόνο επειδή αυτή την εποχή ψήνονται στη ζέστη, αλλά και επειδή όλοι αυτοί οι νέοι, είναι στην πραγματικότητα παραδομένοι στην αδιαφορία, για να μην πω στην περιφρόνηση, των περαστικών που τους προσπερνούν χωρίς να τους ρίξουν ούτε μια ματιά, σχεδόν ενοχλημένοι, ψιθυρίζοντας ενίοτε ένα «άσε μας και εσύ τώρα».

Δεν θα σχολιάσω αν είναι αγόρια και κορίτσια με πτυχία (οπότε θα έπρεπε να έχουν μία καλύτερη δουλειά) ή όχι, δεν έχει σημασία. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως τα παιδιά με τα φυλλάδια εργάζονται από ανάγκη. Αν δεν έχεις ανάγκη αυτό δεν το κάνεις.

Παίρνω πάντα τα φυλλάδιά τους όχι επειδή με ενδιαφέρουν αλλά επειδή ντρέπομαι να μην τα πάρω. Το ίδιο κάνουν, υποθέτω, και πολλοί άλλοι. Τα διπλώνω, τις πιο πολλές φορές χωρίς να δω τι γράφουν, τα βάζω στην τσέπη μου και στην επόμενη γωνία τα πετάω.

Εχει τύχει να δω μέσα στον κάδο και άλλα τέτοια προσπέκτους. Σκέφτομαι τότε πόσο χαρτί πηγαίνει τσάμπα, σπαταλιέται χωρίς λόγο.

Και πώς, μαζί με αυτό το τσαλακωμένο χαρτί μπορεί να τσαλακώνεται (για ένα ισχνό μεροκάματο) και η αξιοπρέπεια ανθρώπων που θα έπρεπε να έχουν άλλες ευκαιρίες στη ζωή. Που θα έπρεπε, έστω, να κερδίζουν με άλλο τρόπο το χαρτζιλίκι τους.

Headlines