H Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ δεν θέλει να είναι απαισιόδοξη. Το προσπαθεί, αλλά υπάρχουν πολλά γύρω της που την αποτρέπουν να μένει πιστή σε αυτή την επιδίωξη. Κατ’ αρχάς η αδυναμία της να ελπίζει, να έχει τη δυνατότητα για αυτή τη «φυσική αντίδραση του ανθρώπου που είναι σαν την ανάσα» όπως λέει χαρακτηριστικά. «Στα 79 μου να ελπίζω ότι θα γίνει κάτι; Ε, τι θα γίνει;» λέει και χαμογελάει γλυκά, σκορπίζοντας στο μικρό διαμέρισμά της στη Νεάπολη νότες από το άρωμα χαράς ζωής που κάποτε πρέπει να άφηνε πολύ έντονα στο πέρασμά της.
Γιατί, μολονότι είναι παλιά γνώριμη με τη μοναξιά, η οποία «ερχόταν κατά καιρούς αλλά ήταν βιώσιμη, ήταν ένα μέρος της ζωής που δεν αισθάνθηκα ποτέ σαν μόνιμη κατάσταση», πλέον έχει έρθει αντιμέτωπη με το πιο δυσβάστακτο κομμάτι της. «Τη μοναξιά του γήρατος» θα πει, αντικρίζοντας ωστόσο τον κόσμο με ένα βλέμμα που ακτινοβολεί ζεστασιά και παραμένει ζωηρό και μειλίχιο κόντρα στις απαισιόδοξες ή «λογικές», όπως πιστεύει η ίδια, σκέψεις της.
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

Headlines