Τον φαντάζεται κανείς να περηφανεύεται ότι μέσω του δικού του στόματος μιλά ο Θεός. Τον φαντάζεται να γνωρίζει τις επιταγές του Θεού του και να αλλάζει το πνεύμα του νόμου για να τις εφαρμόσει. Φαντάζεται κανείς τον Αμβρόσιο, ο οποίος αθωώθηκε στο Πλημμελειοδικείο Αιγίου, παρά τις κατηγορίες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας για κήρυγμα μίσους, να διαχωρίζει τον κόσμο σε «καθαρούς» και «μιάσματα». Διαφορετικά δεν μπορεί να ερμηνεύσει το μέγα της ύπαρξης θαύμα. Έχει ανάγκη τις διαχωριστικές γραμμές – σαν μια διαρκή υπενθύμιση για την αρχαϊκή συμπλεγματική Ελλάδα που πιστεύει ότι εκπροσωπεί.

Η «ακτιβιστική» του δράση είχε ξεκινήσει άλλωστε όταν χάρισε στη Χρυσή Αυγή την περιγραφή της «γλυκειάς ελπίδας» που θα μπορούσε να φέρει φως στο «σαπισμένο πολιτικό σύστημα» (λόγια απλά, χριστιανικά). Αρκεί να αποτινάξει τον «ενθουσιασμό του νεοφώτιστου» (από ποιμήν, γκουρού, σαν να λέμε). Κι ύστερα ο Αμβρόσιος αποκάλεσε «λεβέντη» τον νεοεκλεγέντα Τσίπρα που έπεσε στο καμίνι της διαπραγμάτευσης μήπως και περισώσει τίποτε από την Ακαθάριστη Εθνική Περηφάνεια, στην οποία ορκιζόταν και έθυε ο Αμβρόσιος.

Τον φαντάζεται όμως κανείς μόνο του τα βράδια, όταν αναλογίζεται το «ανάξιος δούλος» που ψιθυρίζουν οι μοναχοί. Ογδόντα χρόνια πέρασαν από πάνω του και δεν κατανόησε τη δύναμη που κλείνουν τα λόγια: «Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον. Δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους». Ογδόντα χρόνια και ακόμη μετρά με το κουταλάκι του καφέ το μίσος.

in.gr

Ειδήσεις Σήμερα: