Ταγίπ Ερντογάν

Οι σουλτάνοι ήσαν κληρονομικοί ηγεμόνες – ο Ταγίπ Ερντογάν, μικροπωλητής στα παιδικά του χρόνια, είναι φτωχός πληβείος που με την πολιτική του αξία έγινε αυτοκράτορας και ονειρεύεται να γίνει ιδρυτής δυναστείας. Ολα τα πολιτικά σχέδιά του έχουν πετύχει: δήμαρχος της Πόλης στα 40 του, πρωθυπουργός στα 50 του, εξόντωσε το κεμαλικό κατεστημένο στα 55 του, άλλαξε το Σύνταγμα και έγινε πανίσχυρος πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας στα 60 του. Από το 1994 έχει κερδίσει όλες ανεξαιρέτως τις εκλογικές αναμετρήσεις (δημοτικές, εθνικές, προεδρικές) και τα δημοψηφίσματα, 11 συνολικά, αν μετράω σωστά. Αντεξε το 2013 όταν ο πρώην σύμμαχος του Φετουλάχ Γκιουλέν προσπάθησε να τον ανατρέψει με την αποκάλυψη οικονομικών σκαδάλων – και κυρίως άντεξε το 2016 όταν προσπάθησε να τον ανατρέψει με στρατιωτικό πραξικόπημα. Δεν δίστασε να εκτελέσει πολιτικά συντρόφους του, που του είχαν συμπαρασταθεί στην πορεία του, όταν τους έκρινε επικίνδυνους για τον ίδιον, όπως τους πρώην πρωθυπουργούς Αμπντουλάχ Γκιούλ και Αχμέτ Νταβούτογλου.

Εχει κάθε δίκιο, λοιπόν, ο Ταγίπ Ερντογάν να πιστεύει πως είναι αήττητος και πως μπορεί να επεκτείνει την εξουσία του στον ισλαμικό κόσμο με βάση τις «νεοοθωμανικές» επεξεργασίες του Νταβούτογλου. Αλλά εκεί προσέκρουσε σε ισχυρά διεθνή συμφέροντα και η προσπάθειά του να ανατρέψει την οικογένεια Ασαντ από τον «θρόνο» της Συρίας απέτυχε. Αυτή τη στιγμή κινδυνεύει, αν δημιουργηθεί ανεξάρτητο κουρδικό κράτος δεν θα μπορέσει μάλλον να κρατήσει την εξουσία στη χώρα του – αλλά ο ίδιος είναι βέβαιος ότι θα νικήσει ξανά. Για τούτο συνεχώς κάνει οπορτουνιστικές κινήσεις, έφθασε να συμμαχήσει με τον μεγαλύτερο εχθρό των λατρεμένων του Οθωμανών και ταυτόχρονα υποστηρικτών του Ασαντ, τη Ρωσία.

Ισχυροί ηγέτες σαν τον Ερντογάν, αλαζόνες που νιώθουν (και λατρεύονται σαν) αήττητοι ήρωες, βέβαιοι ότι θα μοιράζουν μονίμως «οθωμανικά χαστούκια», διακυβεύουν τα πάντα προκειμένου να μείνουν στην εξουσία. Δεν τους ενδιαφέρει το συμφέρον της χώρας τους, οι μελλοντικές προοπτικές της, οι συμμαχίες της, η ειρήνη. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει στην Κύπρο ή στο Αιγαίο ο παντοδύναμος στη χώρα του τούρκος πρόεδρος αν πιστέψει πως οι αντίπαλοί του στις θάλασσες επιχειρούν (όχι να «κλέψουν» τα πετρέλαια αλλά) να καρφώσουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο που του ετοιμάζουν άλλοι στη Συρία. Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζει ότι στην Ελλάδα κυριαρχούν δοξομανείς Καμμένοι (οι οποίοι δεν μας είπαν πού ακριβώς βρισκόταν το «Γαύδος» όταν επιχείρησε να το εμβολίσει το τουρκικό «Umut») και πολιτικοί που πολύ θα ήθελαν να ακολουθήσουν το δικό του πολιτικό curriculum vitae – αξιοθαύμαστο, είναι αλήθεια, για κάθε μισο-δημοκρατική, μισο-κοινοβουλευτική χώρα.

in.gr