Κάθε φορά που συζητείται η ιδιωτικοποίηση μιας κρατικής δραστηριότητας ακούμε πάντοτε πως το αποτέλεσμα θα είναι μισθοί πείνας και εκμετάλλευση για τους υπαλλήλους του ιδιώτη.

Συμβαίνει πράγματι αυτό σε όλες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις; Είναι όλοι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα αφανισμένοι, πεινασμένοι και βασανισμένοι; Αν αυτό είναι αλήθεια γιατί δεν προσπαθούν οι πονόψυχοι αγωνιστές να σώσουν τους ήδη ταλαιπωρημένους εδώ και χρόνια ιδιωτικούς υπαλλήλους αλλά απλώς κοιτάνε να μην τους αυξήσουν;

Γιατί ο αγώνας τους εξαντλείται πάντοτε στο να σώσουν τους δημόσιους υπαλλήλους από μια πιθανή μελλοντική κόλαση και αδιαφορούν για όσους ζουν όλη τους τη ζωή μέσα σε αυτή;

Η απάντηση είναι φυσικά γνωστή. Μας δουλεύουν κανονικά αφού οι επαγγελματίες επαναστάτες είναι απλώς συνδικαλιστές του δημοσίου που θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους οι ίδιοι και οι πελάτες τους.

Δυστυχώς μάλιστα είναι τόσο απασχολημένοι στο να μας δουλεύουν που δεν ασχολούνται καθόλου με τη εργασία τους. Ποιος θυμάμαι πως υποχρέωση του κράτους είναι να ελέγχει την κοινωνία και την οικονομία;

Αν υπάρχουν ταλαιπωρημένοι ιδιωτικοί υπάλληλοι γι’ αυτό φταίει το ανίκανο κράτος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Αλλά η δουλειά βέβαια δεν είναι αγώνας. Είναι υποχρέωση και αυτό δεν μπορεί να πουληθεί ως επανάσταση, ηρωισμός και ενδιαφέρον για το δίκαιο.

Θα συνεχίσουν λοιπόν να μας δουλεύουν όσο τους αφήνουμε.

Γιώργος Επιτήδειος του Στεφάνου

Οικονομολόγος-προγραμματιστής

Αν βρίσκετε καταθλιπτικά όσα γράφω μερικές φορές σας δεν σας αδικώ Για αντίδοτο σας προτείνω να δείτε μερικές γελοιογραφίες για να χαλαρώσετε.

Γιώργος Επιτήδειος

Headlines