Απλός, ανεπιτήδευτος με κόκκινο σακάκι, άσπρο φαρδύ πουκάμισο, εκκεντρικά παπούτσια και χτένισμα κοτσίδα ο Στιβ Τουρέ, ένα τέταρτο πριν την παράσταση, ανέβαινε τα σκαλιά του σταθμού του Μεγάρου Μουσικής….

Ο κορυφαίος τρομπονίστας της σύγχρονης τζαζ σκηνής γοήτευσε την Τετάρτη 12 Μαρτίου το κοινό του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών χαρίζοντάς του μια ιερή μουσική στιγμή.

Με αποκούμπι του την παράδοση, την αυθεντικότητα και τη συναισθηματική ποικιλία άπλωσε τα τζαζ «πλοκάμια» του σε νέα «μονοπάτια» μέσα από ηχητικά «παντρέματα», πειραματισμούς και κοχύλια.

Ειδήμων του τρομπονιού, ο Στιβ Τουρέ «γέννησε» εξαιρετικούς ήχους «ξεβράζοντας» κάτι το νοσταλγικά μακρινό, ερωτικό και παράλληλα σύγχρονο.

Το πώς έπαιζε τρομπόνι ήταν πραγματικά εντυπωσιακό καθώς έκανε ηχητικούς ελιγμούς, συναισθηματικές μεταβάσεις και «έδενε» πολύ μελωδικά με τα υπόλοιπα μουσικά όργανα.

Στη μουσική αυτή πανδαισία εκτός από το τρομπόνι ισχυρό «λόγο» είχαν και το πιάνο με τον Νίνο Μέντσι, το μπάσο με τον Μάρκο Μαρτσόλα, τα νραμς με τον Ντιόν Πάρσονς και το άλτο και σοπράνο σαξόφωνο με τον Μπρους Γουίλιαμς.

Ξεχώριζε ο Μπρους Γουίλιαμς, που ταξίδεψε νοερά το κοινό μέσα από το σαξόφωνό του σε παραδεισένια και γαλήνια τοπία. Βασικοί συντελεστές το πάθος και η βαθιά εσωτερική δύναμη.

Γοητευμένος ο κόσμος είχε αφεθεί στα μαγικά χέρια του Μπρους Γουίλιαμς, που επί μερικά λεπτά έκλεψε την παράσταση «βυθίζοντας» έγνοιες και προβληματισμούς.

Στην περιήγηση στα «σοκάκια» της τζαζ ξεχώρισε και ο Ντιόν Πάρσονς στα ντραμς που ως μια δυναμική υπόκρουση προσέθετε σύγχρονα χρώματα στη μουσική «παλέτα», ενώ λειτουργούσε ως το άτακτο παιδί» που απογείωνε το σύνολο.

Το κλασικό στοιχείο του σαξοφώνου «έσπαγαν» τα ντραμς, αλλά και το μπάσο, που σε συνδυασμό με το τρομπόνι και τα κοχύλια προσέδιδαν σύγχρονες «νότες». Το τρομπόνι του Στιβ Τουρέ είχε, κατά βάση, σύγχρονη τζαζ υπόσταση, αλλά σε μερικά ερωτικά κομμάτια ανέδυε και κάτι πιο πρώιμο , πιο παρθένο.

Το παρθενικό και εξωτικό στοιχείο απογείωσαν τα κοχύλια, μια μεγάλη συλλογή χρόνων του Στιβ Τουρέ, από κάθε γωνιά της γης. «Άρωμα» Ίνκας και άλλων πολιτισμών της αρχαιότητας έφερε στην επιφάνεια ο σπουδαίος τρομπονίστας, μετέτρεψε τα κοχύλια σε μουσικά όργανα και για λίγα λεπτά μετουσιώθηκαν σε διαύλους μιας παθιασμένης, εξωτικής επικοινωνίας.

Τα κοχύλια, μεγάλα και μικρά, πήραν τη μορφή τρομπονιού, κυρίως, και όχι τρομπέτας, λόγω του ανοίγματός τους, ενώ ο Στιβ Τουρέ, όσο απίθανο και εάν ακούγεται, φύσηξε νότες και δημιούργησε μελωδίες.

Τα κοχύλια «συνέπλεαν» με το ερωτικό , άλλοτε παντρεύοταν με τα υπόλοιπα μουσικά όργανα, άλλοτε προσέδιδαν κάτι εντελώς διαφορετικό στη σύνθεση, ενώ υπήρχαν και στιγμές που ξένιζαν ηχητικά.Συνόρευαν με το πρώιμο και ενέτασαν στο ηχητικό «παιχνίδι» το στοιχείο της φύσης.

Εκτός από τα «ιερά κοχύλια» η μουσική βραδιά επεφύλασσε και άλλες εκπλήξεις. Ένας παλιός φίλος και συνεργάτης του Στιβ Τουρέ, ο σαξοφωνίστας Άλεξ Φόστερ, με τον οποίο έπαιζαν στο παρελθόν στην τηλεοπτική εκπομπή του NBC, Saturday Night Live, εμφανίστηκε ξαφνικά επί σκηνής. «Ζευγάρωσε» με το σαξόφωνο του Μπρους Γουίλιαμς και το παρελθόν «ξύπνησε».

Έρωτας, μνήμη και απώλεια ήταν οι τρεις βασικοί θεματικοί άξονες της μουσικής βραδιάς. Ο Στιβ Τουρέ αφιέρωνε τις συνθέσεις του σε αγαπημένα του πρόσωπα, παλιούς συνεργάτες, αλλά μέσα από ένα ιδιαίτερο κομμάτι του, που δεν έχει ολοκληρωθεί πλήρως, απέτισε φόρο τιμής στον Τρέιβον Μάρτιν, τον έφηβο που έχασε μετά από πυροβολισμό τη ζωή του. Το γεγονός αυτό είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σχετικά με τον ρατσισμό και την οπλοφορία στις ΗΠΑ.

Ακροβατώντας μεταξύ απώλειας και ειρήνης, λήθης και μνήμης, ο Στιβ Τουρέ μετά από κάθε σύνθεσή του μοιραζόταν με το κοινό τα συναισθήματά του και με ζεστή φωνή και πηγαίο χιούμορ άφησε την αμεσότητα να διαδραματίσει τον ρόλο κλειδί.

Πλέκοντας το ελληνικό εγκώμιο, δήλωσε γοητευμένος και ενθουσιασμένος με το ελληνικό φαγητό, ενώ η εξωτερική λιτότητα και αμεσότητα συνάντησαν ένα μουσικό μεγαλείο.

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Ειδήσεις Σήμερα: