«Φανερωμένες» με τη Μαρία Ζορμπά

Η Φανερωμένη είναι ένα κορίτσι, ούτε παιδί ούτε έφηβη, που ζει την ορμονική του έκρηξη στην καρδιά της χούντας των συνταγματαρχών. Σ΄ αυτή τη «μη ηλικία» η παιδική παντοδυναμία υποχωρεί και η πρώιμη σεξουαλικότητα έρχεται σαν πρόχειρο διαγώνισμα για αδιάβαστους. Αυτοδίδακτη και μόνη μπροστά σ’ αυτά τα νέα δράματα, προσπαθεί να βγάλει συμπέρασμα με μοναδικό βοήθημα τα σχολικά της βιβλία και τη στρεβλή παιδεία της δικτατορίας.

Η Ελισάβετ Μαρτινέγκου είναι η ιδανική συνομιλήτριά της, η δική μας Σιμόν ντε Μποβουράρ, η Νόρα μας του Ιψεν κι ας έζησε στη Ζάκυνθο ακούγοντας τον απόηχο της επανάστασης του 1821 «ξεχωρισμένη από την ανθρωπίνην εταιρίαν, κατά το βάρβαρον και αφύσικον και απάνθρωπον ήθος της εποχής».
Η Αυτοβιογραφία της θεραπεύει την νέα ελληνική γραμματεία από μια βασική της παράλειψη.
Τη φωνή του κοριτσιού που ζει μέσα στο μυαλό του αφού απαγορεύεται να ζήσει μέσα στο σώμα του.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάκου
Ερμηνεία: Μαρία Ζορμπά
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γιαννακοπούλου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά: Κλειώ Γκιζελή (Αυτοβιογραφία), Ιουλία Βεντίκου (Φανερωμένη)
Κοστούμια – Μακιγιάζ: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Κινησιολογικός Σχεδιασμός: Κατερίνα Γιαννακοπούλου, Μαρία Ζορμπά
Επιμέλεια αποσπασμάτων «Αυτοβιογραφίας»: Μ. Ζορμπά, Κ. Ευαγγελάκου

Αποσπάσματα των κειμένων
…Το σπίτι μας είχε εκείνο το παλαιόν, βάρβαρον και αφύσικον και απάνθρωπον ήθος, όπου θέλει ταις γυναίκες ξεχωρισμέναις από την ανθρωπίνην εταιρίαν.

… Ήθος τυραννικόν, ήθος βάβραρον εσύ, ναι, με καταδικάζεις αλλ’ εγώ εμπαίζω την καταδίκην σου, όχι, όχι, ο Θεός δεν μου έδωσε καρδίαν αχρείαν , ούτε σύ με τα κλεισίματά σου, με τα φυλακώματά σου ηδυνήθης ποτέ νά μού τήν αχρειώσης, αυτή επιθυμεί πάντοτε τάς μεγάλας επιχειρήσεις, και είναι πάντοτε έτοιμη να τας αρχίση και να τας τελειώση.
(Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου «Αυτοβιογραφία»)

…Από την αρχή το καταλάβαμε ότι επρόκειτο περί μετεμψυχώσεως κι έτσι ούτε ένας δεν έκανε κουβέντα για το παρουσιαστικό της. Κι επειδή η μετεμψύχωση δεν ήταν μέσα στις χριστιανικές μας παραδόσεις, την ονομάσαμε Φανερωμένη και το θέμα θεωρήθηκε λήξαν. Όταν έφτασε στα δεκατρία, συμπεριελήφθη στην οικογενειακή μας μερίδα και η ιστορία τελείωσε με φοβερή αιματοχυσία. Αλλά εκείνα τα χρόνια κανείς δεν είχε όρεξη για κουτσομπολιά.
…Της έβαζε πιπέρι στο στόμα, έκοβε μια βέργα από λυγιά και κλειδωνόντουσαν κι οι δυο τους στο υπόγειο. Μετά από μέρες έβγαινε η μάνα μου μόνη της. Κρέμαγε τα κλειδιά στο καρφί κι άνοιγε την πουδριέρα της όπου είχε μικρές κατακόκκινες δαγκωματιές.
(Ρούλας Γεωργακοπούλου «Φανερωμένη»)