Ο Νίνο Ρότα του Φεντερίκο Φελίνι

Η πρώτη μεγάλη, και σημαντική, επιτυχία του Νίνο Ρότα, σε αυτήν την πολύχρονη συνεργασία τους, ήρθε το 1957 με την ταινία «Οι Νύχτες της Καμπίρια». Ο Νίνο Ρότα κατάφερε να αποτυπώσει στο soundtrack όλη την απογοήτευση και τις αυταπάτες της «Καμπίρια» για τον «ονειρεμένο πρίγκιπα», ενώ συνέχιζε να ζει στο περιθώριο και να περιβάλλεται από ζιγκολό, καθώς και την ποιητική ατμόσφαιρα που περιβάλλει όλη την ταινία.

Δύσκολο να διαλέξεις τις μουσικές που ξεχώρισαν, γιατί είναι στην πλειοψηφία τους αξιοσημείωτες και σπουδαίες και με το πέρασμα του χρόνου κέρδισαν επάξια τον χαρακτηρισμό κλασικές.

Κλείνοντας, θα λέγαμε πως είναι πολλές οι επιτυχίες «που έγραψαν» οι δύο σπουδαίοι δημιουργοί.
Ξεχωρίσαμε για σας τις πιο σημαντικές…

Παλαιστής περιπλανόμενου τσίρκου αγοράζει σε τιμή ευκαιρίας μια φτωχή κοπέλα από τη μητέρα και της συμπεριφέρεται σαν σκουπίδι, αν και αυτή του είναι απολύτως αφοσιωμένη. Στην πορεία από την όλη κατάσταση αγανακτεί ο κλόουν του τσίρκου, που είναι και ερωτευμένος μαζί της, και προσπαθεί να την αποσπάσει.

Η Καμπίρια, μια καλόκαρδη πόρνη, αναζητά εκείνον που θα την ερωτευτεί πραγματικά. Όμως, όσοι την πλησιάζουν και της υπόσχονται αγάπη είναι στην πραγματικότητα απατεώνες που έχουν στόχο τα χρήματά της.

Μια αλληγορία που αρχίζει με την περιφορά ενός αγάλματος του Χριστού πάνω από τη Ρώμη και καταλήγει σε κάποια παραλία όπου έκπληκτη μια παρέα κοσμικών παρατηρεί ένα θεόρατο θαλάσσιο πλάσμα που μπλέχτηκε στα δίχτυα των ψαράδων. Από το φακό του Ιταλού δημιουργού παρελαύνουν πόρνες, διανοούμενοι, τραβεστί, ερωτικά τρίο, πάρτι με αλκοόλ και ναρκωτικά, όργια, όλα αυτά όμως με γενναίες δόσεις υπερβολής και σαρκασμού.
Ο Μαστρογιάνι αποδεικνύεται ιδανική επιλογή στο ρόλο του συντάκτη κοσμικής στήλης, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε όλα τα επεισόδια, ενώ ο Νίνο Ρότα υπογράφει ένα ακόμα διάσημο soundtrack.
Η Dolce Vita βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών (1960) και ήταν υποψήφια για τέσσερα Όσκαρ, από τα οποία απέσπασε μόνο της Καλύτερης Ενδυματολογίας.

Η ταινία που κάθε σκηνοθέτης θα ήθελε να έχει γυρίσει. Ένα κολάζ από εμπνευσμένα πλάνα σε άσπρο μαύρο που με τη συνοδεία μιας εξίσου εμπνευσμένης μουσικής (Νίνο Ρότα) καλούν το θεατή να μοιραστεί τη μαγεία της ουσιαστικής πρωτοπορίας στο σινεμά. Με όχημα, ή μάλλον με αφορμή ένα σκηνοθέτη που βρίσκεται σε δημιουργική σύγχυση, ο Ιταλός δημιουργός συρράπτει ονειρικές ή ρεαλιστικές καταστάσεις, ανασύρει μνήμες και αποτυπώνει τον προβληματισμό της δεκαετίας του ΄60 γύρω από τις διαπροσωπικές σχέσεις, την πολιτική ή τα διάφορα ζητήματα του καθολικισμού, παραδίδοντας έτσι στο κοινό μια ταινία μοναδικής αισθητικής.

H Ιουλιέτα, μια μεσόκοπη γυναίκα του καλού ιταλικού κόσμου, καθώς ο άνδρας της την απατά, μάχεται με τα φαντάσματα των παιδικών της αναμνήσεων, αλλά και με αληθινά πνεύματα.

Ο Εγκόλπιος τσακώνεται με το φίλο του, Ασκιλτο, όταν ο δεύτερος του κλέβει τον εραστή. Οι δύο νεαροί σπουδαστές χωρίζουν και περιπλανώνται στην Ιταλία του 1ου αιώνα μ.Χ., συμμετέχοντας σε συμπόσια και τελετές όπου οι παριστάμενοι αφηγούνται ελληνικούς και ρωμαϊκούς μύθους.

Ο Ιταλός δημιουργός θυμάται στιγμιότυπα από την παιδική του ηλικία, τα δένει με τις αλλαγές των εποχών και τα μεταπλάθει σε εικόνες που ξεχειλίζουν από χιούμορ, ζεστασιά και νοσταλγία. Από το φακό του σκηνοθέτη παρελαύνουν η ζωή στην πόλη, η πολιτική κατάσταση (εποχή Μουσολίνι), οικογενειακοί καβγάδες, γραφικοί χαρακτήρες και άλλοι με μεσογειακό ταμπεραμέντο.
Όλα αυτά συνθέτουν το Ρίμινι της δεκαετίας του 1930, σε ένα αρτίστικο και γοητευτικό σύνολο. Από τα χαϊλάιτ του φιλμ αξίζει να αναφέρουμε το υπερωκεάνιο που προβάλει ολοφώτιστο από τα σκοτάδια, τη φλογερή παντοπώλισσα με τα υπερμεγέθη στήθη και τον «σαλεμένο» θείο που ανεβαίνει στο δέντρο, φωνάζοντας «Θέλω γυναίκα!».

Λίγο λόγια για τον σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι:

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1920 στο Ρίμινι.
Σε ηλικία 12 ετών το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Η εμπειρία του αυτή θα παίξει σημαντικό ρόλο στις ταινίες του. Θα κρατήσει για πάντα τη γιορτινή ατμόσφαιρα του τσίρκο και την αγάπη του για τους κλόουν ακόμα και στις ταινίες του.
Στα 17 του εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του Μusic Ηall.
Το 1943, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα, πλάι στην οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του. Το 1946 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι.

Το 1954 κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης.
Έχει τιμηθεί τέσσερις φορές με Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας.
Η πρώτη φορά ήταν το 1956 για την ταινία «La Strada» και η δεύτερη ήρθε με την επόμενη χρονιά με την ταινία «Οι νύχτες της Καμπίρια».
Το τρίτο Όσκαρ το έλαβε για την ταινία «8 ½», το 1963, και περίπου δέκα χρόνια μετά, το 1974, για την ταινία «Θυμάμαι».
Αν και δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ σκηνοθεσίας προτάθηκε για αυτό ουκ ολίγες φορές.
Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.
Άφησε την τελευταία του πνοή την ίδια χρονιά, 1993, στην αγαπημένη του πόλη, τη Ρώμη.

Πληροφορίες Wikipedia
Επιμέλεια: Χριστίνα Φωτιάδη