Μια γάτα που τη ‘λέγαν Billie Holiday

Την παρουσίαση θα ακολουθήσει μουσική εκδήλωση με την Φένια Παπαδόδημα και τους καλεσμένους της Gadjo Dilo Swing Quartet, Γιώργο Μικρό και Γιώργο Παλαμιώτη.

Αrt bar/Βιβλιοπωλείο «Ποιήματα και Εγκλήματα»
Αγίας Ειρήνης 17,
Μοναστηράκι (60μ. από το μετρό)
τηλ. 210 3228839

Πίσω από τα τοιχώματα τρέχει χρόνος από πηγή καθαρή και σίγουρη… Αυτός είναι ο χρόνος όπου μπορούν να συμβούν συναντήσεις που αλλάζουν για πάντα τη σχέση μας με τον εαυτό μας, με τη ζωή.
Αυτή είναι και η ιστορία μίας νέας μουσικού και τραγουδίστριας που περιπλανιέται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, αναζητώντας τον ζωντανό απόηχο όλων των ποταμών της τζαζ. Μέσα από μία σειρά συμπτώσεων συναντάει μία μαύρη γάτα που ακούει στο όνομα Billie Holiday, μιλάει αγγλικά με βαριά προφορά από το νότο και την παρασέρνει σ΄ένα φανταστικό και κωμικό ταξίδι στο παρελθόν της διάσημης τραγουδίστριας.
Σε ένα χωροχρόνο όπου η ζωή κι ο θάνατος συγχέονται. Οι πεθαμένοι δεν είναι τόσο πεθαμένοι ούτε οι ζωντανοί εντελώς ζωντανοί. Η νεαρή ηρωίδα που δουλεύει σαν σερβιτόρα, ενώ θα ήθελε να είναι μουσικός και να τραγουδάει, καταφέρνει μέσα από τον φανταστικό τους διάλογο να ανακαλύψει τη χαμένη της παιδικότητα. Τη δική της αληθινή δύναμη. «God bless the child»!…
Η βουτιά στο παρελθόν μιας τόσο βασανισμένης αλλά και απίστευτα δυνατής προσωπικότητας, λειτουργεί θεραπευτικά για τη νεαρή μουσικό. Το ραπ – το πνεύμα, όπως ονομάζεται στην Αφρική- της Billie, κατακλύζει την ψυχή της και την κάνει να ξεπεράσει τον εαυτό της για να συναντήσει τη Μουσική.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Φένια Παπαδόδημα σπούδασε θέατρο και μουσική στο Παρίσι, όπου και συνέχισε να ζει και να δουλεύει για πολλά χρόνια.
Συνεργάστηκε με μερικούς από τους πιο σημαντικούς Γάλλους σκηνοθέτες όπως o Jean Francois Perret, o Philippe Adrien, o Matthias Langhoff, o Michel Deutch, o Alain Olivier και με Έλληνες όπως ο Στάθης Λιβαθινός, ο Θοδωρής Αμπαζής, η Έλλη Παπακωσταντίνου και η Esther Andre Gonzalez.
Έχει σκηνοθετήσει πέντε μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες συμμετείχαν και διακρίθηκαν στο Φεστιβάλ Δράμας καθώς και σε ευρωπαϊκά Φεστιβάλ (Oberhausen, Tampere, Angers, Cannes, Creteil).
Έχει βραβευτεί σαν ηθοποιός με το βραβείο «Shooting Stars» στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2000 κι έχει διακριθεί στο θέατρο με το βραβείο «Ελευθερία Σαπουντζή».
Παράλληλα με το επάγγελμα της ηθοποιού, συνθέτει και τραγουδάει έχοντας σπουδάσει κλασσικό πιάνο, τζαζ, βυζαντινή και ινδική καρνατική μουσική.
Με το Γιώργο Παλαμιώτη δημιούργησαν το σχήμα Eleusis που έχει παίξει στην Ελλάδα και την Ευρώπη με το άλμπουμ «Tales of the Holy». Έχει υπογράψει συνολικά τρία προσωπικά μουσικά άλμπουμ .
Αυτή την περίοδο, με το σχήμα Delos Project προετοιμάζει την τελευταία της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Photini’s Delos», που αποτελεί και την πιο προσωπική της δημιουργία ως στιχουργού και ερμηνεύτριας, ενώ παράλληλα συμπαρουσιάζει, με τον Γιώργο Παλαμιώτη, την μουσική εκπομπή της ΝΕΤ, «Carousel».
Το αφήγημα «Μία γάτα που τη ‘λέγαν Billie Holiday» ήταν η αφορμή για ν’ ανέβει η ομώνυμη παράσταση στην οποία συμμετείχε ο David Lynch και σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Αμπαζής στο θέατρο Πορεία.

Απόσπασμα από το βιβλίο
«Πού κατοικεί το φως; Πού βρίσκεται εκείνος ο τόπος όπου οι ψυχές γαληνεύουν και κουβεντιάζουν ανέμελα μεταξύ τους; Πού είναι μέσα στο μυαλό μας το μέρος απ’ όπου ακούγονται οι μελωδίες που καρφώνουν την καρδιά, εκεί όπου κάθε ψυχή λαχταράει να ξαπλώσει και να ταξιδέψει με τα μάτια ορθάνοιχτα μέσα στον ύπνο;

Πού είναι αυτή η σχισμή που σε γλιστράει πίσω απ’ τα τοιχώματα, εκεί που χρόνος αγνός τρέχει από πηγή καθαρή και σίγουρη, εκεί όπου το μάτι γυρίζει ανάστροφα και πιάνει, σαν αστραπή, τα τεκταινόμενα σε μια άλλη διάσταση όπου φυσάει ιδέες και όνειρα χειροπιαστά;

Πού βρίσκεται ο Μεγάλος Κύκλος, απ’ όπου μπορείς να κοιτάξεις τον χρόνο κατάματα , τεντωμένος στις δέκα κατευθύνσεις απ’ του Αγγέλου σου την ευγενική χειρονομία, σε ελεύθερη πτώση ακινητοποιημένος στο κέντρο, να κοιτάζεις γύρω γύρω το χτες, το αύριο, το δέκα παρά τέταρτο και το πεντέμισυ, το εδώ, το τώρα και το αλλού, όλα μαζί, μέσα σου, στην κοιλιά σου , στο κέντρο;

Πού κρύβεται το φως, αν όχι στην κοιλιά του Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του, στην κοιλιά του Χρόνου που σπάει έναν-έναν τους καθρέφτες με τα ψεύτικα είδωλα στις τέσσερις κατευθύνσεις, στην κοιλιά Σου που θυμάται ;

Γιατί έτσι κάνει ο Αληθινός χρόνος, θυμάται τον εαυτό του.
Η μνήμη ταξιδεύει σαν την αστραπή. Ο Αληθινός χρόνος δεν αγαπάει το χτες και το αύριο, το πάνω και το κάτω. Καταλαβαίνει το πρωί και λέει στο μεσημέρι να πει στο απόγευμα και στο βράδυ πως κάποιος μας κοιτάζει από αλλού. Απ’ το κέντρο. Από πού αλλού μπορεί ν’ αναβλύσει το φως, αν όχι απ’ το κέντρο αυτής της μαύρης τρύπας που ρουφάει τα παιδιά του Κρόνου, ρουφάει θρύψαλα του κόσμου και ξερνάει αστραπές;

Μια τόση δα τρυπούλα, στο κέντρο ενός χρυσού δαχτυλιδιού, κληρονομιά μιας κόρης όμορφης. Μιας κόρης που πέθανε στον ύπνο της, μία μέρα πριν από το γάμο της. Κι επειδή δεν έμαθε ποτέ ότι πέθανε, η ψυχή της έμεινε ξεχασμένη στην μαύρη τρύπα του δαχτυλιδιού της, εδώ στη γη, για πάντα, μέσα σ’ ένα φθινόπωρο γεμάτο παπαρούνες.

Φθινόπωρο στη Ν. Υόρκη. Εκεί που αρχίζει αυτή η ιστορία.

Εκεί που κάποτε άκουγες το swing μέσα στην υγρή νύχτα με τα τετράγωνα φωτάκια ν’ ανάβουν ένα-ένα στα βήματα του μπάσου, ένιωθες το groove να κατεβαίνει, από τους 133 στους 52 δρόμους, να κυλάει σαν ποτάμι μέσα απ’ το Μανχάταν και να ποτίζει με τη δροσιά του, τους υπονόμους, τους αρουραίους και τους απογόνους των αποικιοκρατών μέσα στις σατέν τουαλέτες τους…».