του Κωνσταντίνου Μπουρλετίδη

Τα τελευταία χρόνια η διδασκαλία οικονομικών μαθημάτων σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία τόσο για τους άμεσα εμπλεκομένους στην εκπαιδευτική διαδικασία (μαθητές, καθηγητές, γονείς), όσο και για τους υπεύθυνους σχεδιασμού της εκπαιδευτικής πολιτικής στη χώρα μας.

Η αντίληψη ότι τα οικονομικά μαθήματα, αλλά και οι διαφόρου τύπου εκπαιδευτικές δραστηριότητες, που αφορούν στις οικονομικές λειτουργίες, ενδιαφέρουν μόνο τους εκπαιδευομένους, που θα ακολουθήσουν οικονομικές σπουδές ή θα δουλέψουν σε επιχειρήσεις και οργανισμούς, είναι πλέον ξεπερασμένη και συχνά λειτουργεί ανασχετικά στην προσπάθεια ένταξης των εκπαιδευομένων στην αγορά εργασίας.

Η πλειοψηφία των εκπαιδευομένων, ανεξάρτητα από το αντικείμενο σπουδών ή το επάγγελμα που θα ακολουθήσει, θα εργαστεί στο πλαίσιο μιας επιχείρησης, στην οποία θα πρέπει να εμπλακεί σε διεργασίες, οι οποίες ενδεχομένως απέχουν πλήρως από αυτά που σπούδασε στο πλαίσιο των δευτεροβάθμιων, μεταδευτεροβάθμιων ή τριτοβάθμιων σπουδών του.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο έντονο στην περίπτωση που ένα άτομο, το οποίο δεν έχει σπουδάσει Οικονομικά, αποφασίσει να δημιουργήσει μια δική του επιχείρηση, η οποία θα δραστηριοποιείται στο αντικείμενο σπουδών του ή θα παραλάβει την οικογενειακή επιχείρηση, η οποία ενδεχομένως ως δραστηριότητα δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ο εκπαιδευόμενος σπούδασε. Η έλλειψη γνώσεων και επιχειρηματικών δεξιοτήτων είναι εμφανής και οδηγεί τους επίδοξους νέους επαγγελματίες είτε να δαπανήσουν ένα τμήμα των περιορισμένων πόρων τους σε ≪ειδικούς≫ με αμφίβολα αποτελέσματα είτε να αναζητήσουν σεμινάρια επιμόρφωσης φορτώνοντας το ήδη βεβαρημένο πρόγραμμά τους με «αναγκαστική» διά βίου εκπαίδευση.

Οι ανωτέρω αναφορές δεν έχουν ως στόχο να αναδείξουν την ανάγκη ευρείας εισαγωγής οικονομικών μαθημάτων σε όλες τις βαθμίδες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι γεγονός ότι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπάρχουν μεμονωμένα μαθήματα που δεν διασυνδέονται με τις ανάγκες και τις ανησυχίες των μαθητών, ενώ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση παρατηρείται παντελής έλλειψη με εξαίρεση την εισαγωγή ενός πιλοτικού μαθήματος στην Πέμπτη Δημοτικού. Ο πραγματικός στόχος είναι η ανάδειξη της ανάγκης υιοθέτησης εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και η εφαρμογή εκπαιδευτικών τεχνικών που θα ευαισθητοποιήσουν και θα ενημερώσουν τα παιδιά για αυτό που χαρακτηρίζεται ως οικονομικό περιβάλλον. Η πλειοψηφία των δραστηριοτήτων, που υλοποιούνται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (επαγγελματικός προσανατολισμός, περιβαλλοντική εκπαίδευση, αγωγή του πολίτη), σχηματοποιούν το περιβάλλον, στο οποίο θα κινηθούν οι μαθητές –μελλοντικοί ενήλικες– ως «επαγγελματικό» ή «κοινωνικό» και όχι ως «οικονομικό».

Συνοψίζοντας θα λέγαμε πως είναι αναγκαίο να εισαχθούν σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, δραστηριότητες και τεχνικές, οι οποίες προάγουν οικονομικές και επιχειρηματικές δεξιότητες, και, αφετέρου να ξεκινήσει και στη χώρα μας η συζήτηση για το πως θα μπορέσουν να διδαχθούν και να υλοποιηθούν αποτελεσματικά, ώστε οι εκπαιδευόμενοι να ≪μάθουν≫ καλύτερα και ευκολότερα.

Πρόκειται για δράσεις που ήδη υλοποιούνται στο σχολικό και πανεπιστημιακό εκπαιδευτικό περιβάλλον ή εφαρμόζονται με ιδιαίτερη επιτυχία σε εκπαιδευτικά συστήματα του εξωτερικού και αναμένεται να εισαχθούν και στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα

(Από τις εκδόσεις ΕΥΡΑΣΙΑ κυκλοφορεί το βιβλίο του Κωνσταντίνου Μπουρλετίδη: Οικονομική Εκπαίδευση – Θεωρία και Τεχνικές Διδασκαλίας).

Κωνσταντίνος Μπουρλετίδης Ειδ. Επιστημονικός Συνεργάτης Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ειδήσεις Σήμερα: