Ο Ίγκορ Λέβιτ παίζει 840 φορές το Vexations του Ερίκ Σατί: Μια 16ωρη παράσταση με την Μαρίνα Αμπράμοβιτς

Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς είναι γνωστή για τις πολύωρες κι επίπονες performance της εδώ και χρόνια. Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε τον χωρισμό της με τον Ulay μετά από 12 χρόνια σχέσης στα μισά του Σινικού Τείχους, ενώ είχαν διασχίσει όλη την απόσταση;

Τώρα, σε ένα κοινό εγχείρημα με τον πιανίστα Ίγκορ Λέβιτ «παίζει» ξανά με τα όρια του χρόνου και της ανθρώπινης αντοχής, επιμονής και υπομονής για μια 16ωρη παράσταση.

Η 16ωρη παράσταση ξεκίνησε στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου το πρωί της Πέμπτης με τον Ίγκορ Λέβιτ να αναπαράγει το κομμάτι για πιάνο 840 φορές.

Ο Γερμανός πιανίστας, ξεκινώντας μια μαραθώνια συναυλία στην οποία θα έπαιζε το έργο Vexations του Ερίκ Σατί σε εκατοντάδες ανθρώπους για ώρες ολόκληρες, απλώς τακτοποίησε τις παρτιτούρες του, γέλασε λίγο -ίσως με τον παραλογισμό αυτού για το οποίο είχε υπογράψει- και άρχισε να παίζει, σύμφωνα με τον Guardian.

«Για να παίξει κανείς αυτό το μοτίβο 840 φορές στη σειρά, θα ήταν σκόπιμο να προετοιμαστεί εκ των προτέρων, στη βαθύτερη σιωπή, μέσα από σοβαρές ακινησίες»

Προετοιμασία, ακινησία και βαθιά σιωπή

Περίπου 150 άνθρωποι είχαν πληρώσει για να μείνουν για όλη τη διάρκεια της μαραθώνιας παράστασης, η οποία αποτελεί συνεργασία του Λέβιτ με τη Σέρβα εννοιολογική καλλιτέχνιδα Μαρίνα Αμπράμοβιτς.

Θεωρείται ότι είναι η πρώτη φορά που το έργο θα παιχτεί ολόκληρο από το ίδιο πρόσωπο ζωντανά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ορισμένοι επέλεξαν να περάσουν από τις ωριαίες συνεδρίες καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και μέχρι το βράδυ, με την τελευταία συνεδρία να ξεκινά στις 11 το βράδυ και να διαρκεί μέχρι το τέλος.

Γραμμένο το 1893 για πλήκτρα, το Vexations έχει διάρκεια μεταξύ ενός και δύο λεπτών όταν παίζεται μία φορά. Αλλά μια σημείωση του Σατί στο χειρόγραφο – «Για να παίξει κανείς αυτό το μοτίβο 840 φορές στη σειρά, θα ήταν σκόπιμο να προετοιμαστεί εκ των προτέρων, στη βαθύτερη σιωπή, μέσα από σοβαρές ακινησίες» – ενέπνευσε αρκετούς καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια να επιχειρήσουν ακριβώς αυτό.

Μια μαραθώνια εκτέλεση του κομματιού το 1963, που οργανώθηκε από τον Τζον Κέιτζ και παίχτηκε εναλλάξ από διάφορους πιανίστες, μεταξύ των οποίων και ο Κρίστιαν Βολφ, διήρκεσε 19 ώρες και χαρακτηρίστηκε «μουσική ιστορία» από τους New York Times.

«Πράγμα που δεν είναι αλήθεια: έπαιξα αυτό το κομμάτι μπροστά σε κοινό το 1983 για την παράσταση του δεύτερου έτους μου στο Πολυτεχνείο του Λέστερ και διήρκεσε 11 ώρες και 43 λεπτά. Είχα λιμοκτονήσει για δύο ημέρες πριν. Είναι πραγματικά ένα αρκετά δύσκολο κομμάτι για να το παίξεις!»

«Είναι σαν έκσταση»

Η Αμπράμοβιτς συνεργάστηκε με τον σχεδιαστή φωτισμού Ουρς Σένεμπαουμ και τον σκηνογράφο Νρέιβιντ Άμαρ για να δημιουργήσουν ένα εφέ που μοιάζει με καθρέφτη πάνω από το πιάνο. «Είναι σαν έκσταση», δήλωσε η μοντέρ Κλερ Μαλίνι που παρακολούθησε το εγχείρημα.

Η 69χρονη Ρουθ Ντέιβις, ήταν πιο εξοικειωμένη με το έργο από τους περισσότερους μεταξύ του κοινού. «Είπαν ότι ήταν η πρώτη φορά που παίζεται ζωντανά στο Ηνωμένο Βασίλειο», είπε. «Πράγμα που δεν είναι αλήθεια: έπαιξα αυτό το κομμάτι μπροστά σε κοινό το 1983 για την παράσταση του δεύτερου έτους μου στο Πολυτεχνείο του Λέστερ και διήρκεσε 11 ώρες και 43 λεπτά. Είχα λιμοκτονήσει για δύο ημέρες πριν. Είναι πραγματικά ένα αρκετά δύσκολο κομμάτι για να το παίξεις!».

Ευτυχώς, ο Λέβιτ είχε κοντά του δύο βοηθούς επί σκηνής που του παρείχαν τροφή και του σκούπιζαν το μέτωπο. Και όσον αφορά το βασικό ερώτημα που απασχολούσε όλους – πώς πήγε στην τουαλέτα – ένα παραβάν ήταν σε ετοιμότητα για να στηθεί γύρω από το πιάνο.

*Πηγή: The Guardian