Βοηθάμε τον σκυλάκο Μπάκλεϊ να γυρίσει στο σπίτι του

Η κυρία Μαρίνα – Αιμιλία Κοντού εδώ και μήνες ψάχνει απεγνωσμένα το «παιδί» της –όπως αποκαλεί τον Μπάκλεϊ- που έχουν χαθεί τα ίχνη του. Ο Μπάκλεϊ εθεάθη για τελευταία φορά τον Απρίλιο στην Περιφερειακή Οδό Καρδίτσας, στο ύψος της επιχείρησης «Σφήκα», να κατευθύνεται προς την πλευρά του ποταμού Καράμπαλη.

Περιγραφή του Μπάκλεϊ

Ο Μπάκλεϊ είναι ημίαιμο Κοκόνι με λεπτεπίλεπτα μακριά ποδαράκια, και τα αυτάκια και η ράχη του έχουν χρώμα μπεζ. Όπως και η μακρύτριχη ουρίτσα του. Το υπόλοιπο τρίχωμα του είναι λευκό. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είναι, η ροζ μυτούλα του, που γύρω γύρω έχει μια μαύρη γραμμούλα, και τα ματάκια του. Λες και τα έχεις βάψει με μολύβι.

Η κα Κοντού δεν θα σταματήσει να αναζητά τον Μπάκλεϊ

Όλους αυτούς τους μήνες έχει χτυπήσει πολλές πόρτες, αναζητώντας βοήθεια, υποστήριξη, να βγάλει μια άκρη

Είναι 8, 5 χρόνων και το βάρος του δεν ξεπερνά τα 10 κιλά. Είναι στειρωμένος και τσιπαρισμένος.
Στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι το τσιπάκι του Μπάκλεϊ έχει μετακινηθεί. Από το δεξί αυτάκι του βρίσκεται στο δεξί ποδαράκι του.
Έτσι, αν κάποιος τον βρήκε και τον υιοθέτησε επειδή θεώρησε ότι είναι αδέσποτος, ή ακόμη ένας εγκαταλελειμμένος σκύλος, ο κτηνίατρος δεν το εντόπισε γι’ αυτόν τον λόγο.

Μετά τόσους μήνες που έχει χαθεί από προσώπου γης, όλα τα χαρακτηριστικά του μπορεί να μην αναγνωρίζονται πια. Να έχει χάσει κιλά, το χρώμα της γούνας του να μην είναι τόσο καθαρό.

Όταν ο Μπάκλεϊ ξέφυγε από το λουρί του, ενώ βρισκόταν στην Καρδίτσα …

Η κα Κοντού έχασε τον κόσμο όλο, όταν το έμαθε. Δεν θα σταματήσει να τον αναζητά, να ζητά τη βοήθεια μας. Γιατί πιστεύει ότι τον Μπάκλεϊ κάποιος τον έχει μαζί του.

Ο Μπάκλεϊ φορούσε κόκκινο σαμαράκι και αντιπαρασιτικό κολάρο την ημέρα που κόπηκε το λουρί του και άρχισε να τρέχει.

«Όλους αυτούς τους μήνες που ψάχνω τον Μπάκλεϊ, έχω χτυπήσει πολλές πόρτες, αναζητώντας βοήθεια, υποστήριξη, να βγάλω μια άκρη. Απευθύνθηκα στην Ασφάλεια, στον Δήμο, στη Δημοτική Αστυνομία, στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, στον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο, στο Εμπορικό Επιμελητήριο. Με εξαίρεση ελάχιστες, μεμονωμένες περιπτώσεις, δεν είχα καμία ανταπόκριση.

Ο Μπάκλεϊ

Η ελάχιστη ανταπόκριση προήλθε από άτομα που λειτούργησαν με βάση την προσωπική τους ευαισθησία, και όχι από τον θεσμικό τους ρόλο. Από ανθρώπους, δηλαδή. Όχι από αρχές, υπηρεσίες, ή οργανωμένες δομές. Ένα σκοτάδι δυσκίνητο, σε πλήρη αντίθεση με το φωτεινό και συγκινητικό πέρα από λόγια κύμα αλληλεγγύης από απλούς ανθρώπους. Δηλωμένους φιλόζωους, ή μη, που νοιάζονται, τηλεφωνούν, κοινοποιούν, τρέχουν, ψάχνουν, παίζουν τους ντετέκτιβ μαζί μου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τις μεγάλες καρδιές, που κρατάνε ακόμη τον κόσμο όρθιο, συχνά παραμερίζοντας για λίγο τις δικές τους δυσκολίες, τον δικό τους πόνο», αφηγείται η κα Κοντού.

Ο Μπάκλεϊ ήταν αδεσποτάκι

Ο Μπάκλεϊ ήταν μόλις δύο μηνών, όπως θυμάται η κα Κοντού, όταν βρέθηκε μέσα σε μια γλάστρα στη Θεσσαλονίκη. Μια σταλιά χνουδομπαλίτσα.
Τον μεγάλωσε στην αγκαλιά της, στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη, όπως θα μεγάλωνε ένα παιδί, πλήρες, ισότιμο μέλος της οικογένειάς της. Τι σημασία έχει ο αριθμός των ποδιών ή η πυκνότητα του τριχώματος; Η αγάπη είναι αγάπη.

Τονίζει ότι είναι κηδεμόνας, και όχι μια απλή ιδιοκτήτρια, όπως χαρακτηρίζονται όσοι έχουν ζώα συντροφιάς στον σχετικό Νόμο. Αλλά ούτε και κάτοχος κάποιου άψυχου αντικειμένου.

«Ανταποκρίθηκα στις απαιτήσεις του νέου μου ρόλου, σύμφωνα με όσα ορίζει ο Νόμος, αλλά και η συνείδησή μου. Φρόντισα να εμβολιαστεί, να στειρωθεί, να σημανθεί, να δηλωθεί, να επισκέπτεται τον κτηνίατρο σε μηνιαία βάση. Να έχει βιβλιάριο υγείας και διαβατήριο, να είναι ασφαλής και υγιής, να μη δημιουργεί προβλήματα και να μην ενοχλεί. Και όλα αυτά, φυσικά, χωρίς υποστήριξη για ένα ακόμη αδέσποτο που έφυγε από τον δρόμο. Χωρίς δυνατότητα μεταφοράς με τα ΜΜΜ, χωρίς περιφραγμένους, ασφαλείς χώρους σε κοντινή απόσταση για να τρέξει και να παίξει ελεύθερος», υπογραμμίζει η κα Κοντού.

«Ποιος αξιολογεί τα αιτήματα και ποιος ιεραρχεί τα δικαιώματα σε μια δημοκρατική κοινωνία;»

Δεν χρειαζόταν, φυσικά, να προκύψει η περιπέτεια του Μπάκλεϊ, όπως λέει η κα Κοντού, για να καταλήξει στο ότι είναι μια κηδεμόνας που έχει μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα. Δεν παύει, όμως, να είναι μια οδυνηρή επιβεβαίωση που την κάνει να συνεχίζει να αναρωτιέται: «Ποιος αξιολογεί τα αιτήματα και ποιος ιεραρχεί τα δικαιώματα σε μια δημοκρατική κοινωνία; Και πώς πρέπει να λειτουργεί, τελικά, κάποιος σε αυτή τη χώρα, όχι ως άνθρωπος που έχει μια ανάγκη, αλλά ως πολίτης; Που, έχοντας εξαντλήσει και εξαντληθεί από τις υποχρεώσεις, ψάχνει σε… σκουριασμένα κρατικά συρτάρια και κανένα δικαίωμα;».

Όσοι είμαστε κηδεμόνες ζώων συντροφιάς, κάλλιστα μπορούμε να αισθανθούμε την ψυχική φόρτιση της κας Κοντού.

Έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και αναζητούμε τον Μπάκλεϊ.

Μπορεί μετά τόσους μήνες να βρίσκεται σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδος.

Για οποιαδήποτε πληροφορία καλούμε τη «μαμά» του Μπάκλεϊ στο 697.3673.495.