«Σεξουαλικά παιχνίδια, εγωισμός» – H ζωή ως single γυναίκα, σε όλες τις γενιές

«Συνειδητοποιώ ότι δεν πήγε κάτι στραβά με αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου και χάθηκαν..» -Annie Lord, 20s

Έχουμε την τάση να βλέπουμε την εργένικη ζωή μας ως μια ενδιάμεση στάση πριν φτάσουμε σε μια σχέση. Είναι ένας χρόνος για να θεραπευτούμε, να κάνουμε έναν απολογισμό, να ξεκινήσουμε νέα χόμπι – αναρρίχηση σε τοίχους ή πλέξιμο. Για να συναντηθούμε με φίλους που έχουμε χάσει την επαφή, να βγάλουμε πράγματα από το σύστημά σας, να φοράμε λιγότερα και να βγαίνουμε περισσότερο. Είναι μια μεταβατική περίοδος που μας προετοιμάζει για κάτι πιο σταθερό και ασφαλές, όπου αρχίζει η «πραγματική ζωή».

Αλλά δεν χρειάζεται να είναι αυτό μόνο -μπορεί να είναι ο δικός μας προορισμός, όπως όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν σε ένα από εκείνα τα πολύ μακρινά ταξίδια με το τρένο μόνο και μόνο επειδή η θέα από το παράθυρο είναι πανέμορφη. Τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν πήγε κάτι στραβά με αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου και χάθηκαν, πήγε ακριβώς όπως έπρεπε.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Annie Lord (@annielord8)

«Μερικά υπέροχα ραντεβού δεν οδήγησαν πουθενά επειδή ο άντρας ήθελε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά» -Megan Nolan, 30s

Υπήρχε μια εποχή -μέχρι πρόσφατα για την ακρίβεια-, που πίστευα ότι υπάρχει σταθερή ταυτότητα και ότι το νόημα της ζωής είναι να ανακαλύψεις ποια είναι η δική σου και να δεσμευτείς σε αυτήν. Μέχρι τα 25 μου περίπου, αυτή η ταυτότητα ήταν κυρίως το να είμαι ερωτευμένη. Ήμουν ένα κορίτσι-φιλενάδα, ένα άτομο με σχέσεις, και όταν μια σχέση διαλυόταν, συνήθως ήταν επειδή μια άλλη είχε τραβήξει το βλέμμα μου – και αν όχι, σίγουρα δεν ήταν πολύ μακριά. Μετά από μια νεότητα που χαρακτηριζόταν από ρομαντική αγωνία και όχι πολύ σκληρή δουλειά, αποφάσισα ότι το νόημα βρισκόταν προς την άλλη κατεύθυνση και ότι θα απέρριπτα την προϋπόθεση του έρωτα και θα έβρισκα νόημα στην ανεξαρτησία μου.

Είχα σχέσεις, έβγαινα ραντεβού, αλλά επέμενα πεισματικά στην αυτάρκεια. Μπορεί να μην ήμουν ανύπαντρη όλο αυτό το διάστημα, αλλά ένιωθα ότι ήμουν ουσιαστικά μόνη και ήμουν αποφασισμένη να αγκαλιάσω αυτό το συναίσθημα. Έπρεπε να το κάνω, σκέφτηκα, για να επιβιώσω σε αυτόν τον κόσμο όπου τίποτα δεν είναι εγγυημένο σε μια σχέση εκτός από το ενδεχόμενο τέλος της, είτε μέσω χωρισμού είτε μέσω θανάτου.

Το να είμαι ανύπαντρη στις αρχές της δεκαετίας των 30 μοιάζει όντως διαφορετικό από το να είμαι ανύπαντρη στη δεκαετία των 20, όχι μόνο επειδή ένας μεγάλος αριθμός από τους πιο στενούς μου φίλους είναι πλέον σταθερά εγκατεστημένοι στις σχέσεις τους, παντρεμένοι ή έχουν περιουσία με τον σύντροφό τους. Έχω το πλεονέκτημα του να μην θέλω παιδιά -ποτέ δεν ήθελα, δεν θέλω τώρα, ναι, ίσως αλλάξω γνώμη γι’ αυτό, όχι, δεν πρόκειται να οργανώσω τη ζωή μου γύρω από την πιθανότητα αυτής της αλλαγής.

Είχα ένα κακό ραντεβού που άλλαξε τη ζωή μου τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, το οποίο μεταβολίστηκε γρήγορα σε μια σύντομη ιστορία, αλλά αν ένιωθα έντονα ότι ήθελα να γνωρίσω κάποιον για να κάνω παιδιά μαζί του μέσα στους επόμενους 18-24 μήνες, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να γελάσω τόσο πολύ με εκείνον τον άντρα και με το πόσο μικρή και ασήμαντη με έκανε να νιώσω. Από την άλλη πλευρά, κάποιες υπέροχα ραντεβού δεν οδήγησαν πουθενά επειδή ο άνθρωπος ήταν ξεκάθαρος ότι θέλει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά και αυτό δεν είναι κάτι που βλέπω προς το παρόν ως ρεαλιστική πιθανότητα.

Το να είμαι ανύπαντρη στις αρχές της δεκαετίας των 30 μοιάζει όντως διαφορετικό από το να είμαι ανύπαντρη στη δεκαετία των 20

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Megan Nolan (@mmegannolan)

«Single σημαίνει και free» -Hephzibah Anderson, 40s

Είμαι στα 40 μου, μια ανύπαντρη μητέρα (εκ προθέσεως) με μια ικανοποιητική καριέρα και μια λίστα με όνειρα και φαντασιώσεις, η επιδίωξη των οποίων γεμίζει επαρκώς κάθε ελεύθερο χρόνο. Είναι λοιπόν περίεργο να διαπιστώνω ότι καλοπροαίρετοι φίλοι, συγγενείς και φλύαροι ταξιτζήδες συνεχίζουν να επιμένουν ότι πρέπει να βγω έξω και να κάνω κάτι για να διορθώσω την εργένειά μου.

Υπάρχουν μειονεκτήματα στο να είσαι ελεύθερος, φυσικά και υπάρχουν. Είναι πιο κοστοβόρο, για αρχή. Άλλα υποτιθέμενα αρνητικά φαίνονται υπερβολικά –η μοναξιά, για παράδειγμα, το να ξαπλώνεις στο κρεβάτι δίπλα στο λάθος άτομο είναι πιο μοναχικό και ζοφερό. Και ενώ η απομόνωση είναι σαφώς επιζήμια, είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι ο μοναχικός χρόνος είναι επίσης σημαντικός. Στη μέση ηλικία, όταν η φροντίδα των παιδιών που μεγαλώνουν και των γονέων που γερνάνε, φέρνει ένα άτομο σε κατάσταση σάντουιτς, υπάρχει μια υπερβολική χαρά που μπορεί να αποκομίσει κανείς από το να είναι μόνος του – ακόμα και αν πρέπει να θυσιάσει ένα ρομάντζο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Times Culture (@timesculture)

«Μιλάω για άνδρες στα 40, 50 και 60 τους που χτυπιούνται σαν 15χρονα αγόρια» -Sangeeta Pillai, 40s

Να τι πρέπει να ξέρετε για τις ελεύθερες γυναίκες στα 40 και 50 μας. Δεν οδηγούμαστε από το βιολογικό μας ρολόι, να συμβιβαστούμε με κάποιον επειδή θέλουμε μωρά. Δεν χρειαζόμαστε έναν σύντροφο για να κάνουμε πράγματα μαζί. Είμαστε χαρούμενες που πηγαίνουμε διακοπές, που πηγαίνουμε στο θέατρο, που τρώμε βραδινό, όλες μόνες μας. Δεν χρειαζόμαστε έναν άνδρα για να μας «ολοκληρώσει» – είμαστε πλήρεις με τον εαυτό μας.

Οι περισσότερες γυναίκες της ηλικίας μου έχουν κάνει πολλή επώδυνη και μεταμορφωτική εσωτερική εργασία μέσω θεραπείας, σωματικής εργασίας ή πνευματικότητας. Ξέρουμε πραγματικά ποιες είμαστε και τι θέλουμε. Οι περισσότεροι άνδρες που συναντώ δεν έχουν κάνει αυτή τη δουλειά. Μιλάω για άνδρες στα 40, 50 και 60 τους που χτυπιούνται σαν 15χρονα αγόρια.

Πολλές γυναίκες φίλες μου λένε το ίδιο πράγμα. Οι άντρες που συναντούν και βγαίνουν ραντεβού δεν είναι ακόμα σίγουροι για το τι θέλουν, κολλημένοι σε ένα ατέλειωτο καρουζέλ φευγαλέων σχέσεων, ανίκανοι να επιλέξουν κάποια γυναίκα. Νιώθω συμπόνια γι’ αυτούς, γιατί ποτέ δεν τους έμαθαν να κοιτάζουν μέσα τους, οπότε δεν έχουν ιδέα για το τι θέλουν και είναι κολλημένοι σε ένα μόνιμο χάος σχέσεων. Αλλά εδώ είναι το όμορφο κομμάτι. Πολλές γυναίκες στα 40 και 50 τους έρχονται στη δική τους δύναμη. Εγώ σίγουρα το νιώθω. Αισθάνομαι άγρια. Νιώθω δυνατή. Νιώθω ότι η ηλικία με έχει μετατρέψει στην πιο ισχυρή εκδοχή του εαυτού μου. Κάποια που δεν μπορούσα καν να φανταστώ στα 20 και 30 μου.

Οι περισσότερες γυναίκες της ηλικίας μου έχουν κάνει πολλή επώδυνη και μεταμορφωτική εσωτερική εργασία μέσω θεραπείας, σωματικής εργασίας ή πνευματικότητας

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη SEEMA (@seemanetwork)

«Η εργένικη ζωή για μένα είναι η χαρά του να είσαι εγωίστρια» -Patrice Lawrence, 50s

Βρίσκομαι στα μέσα της δεκαετίας των 50 και είμαι ελεύθερη για περισσότερα χρόνια απ’ ό,τι έχω κάνει σχέσεις. Έτσι, παρά την αόριστη λαχτάρα για μια ρομαντική ζωή που προκαλείται από τις διαφημίσεις των χριστουγεννιάτικων αρωμάτων, γιατί μου αρέσει να είμαι μόνη;

Η εργένικη ζωή για μένα έχει να κάνει με τη χαρά του να είμαι εγωίστρια. Απολαμβάνω την καθαρή αυτοϊκανοποίηση του να τρώω ό,τι θέλω, όποτε θέλω, να κάνω μπάνιο σε περίεργες ώρες της ημέρας, να περιπλανιέμαι σε γκαλερί τέχνης με τον δικό μου ρυθμό. Αν οι μασχάλες μου μοιάζουν σαν να έχω κάνει κεφαλοκλείδωμα στους Milli Vanilli, αυτό είναι δική μου δουλειά και μόνο δική μου δουλειά. Και όχι, δεν νιώθω μοναξιά. Έχω μια σταθερή ομάδα φίλων, κυρίως γυναικών, με τις οποίες μπορώ να κάνω διακοπές, να πηγαίνω σε συναυλίες, να μοιράζομαι επιτυχίες και να κλαίω. Η αγάπη τους έχει κρατήσει περισσότερο από όλες τις σχέσεις μου.

Σε ένα πιο θεμελιώδες επίπεδο, η εργένικη ζωή είναι για μένα μια ασπίδα κατά της απόρριψης. Έχω φλερτάρει με την ιδέα των εφαρμογών γνωριμιών, αν και το να φλερτάρω με όποιον γνωρίσω μέσω αυτών με γεμίζει τρόμο. Η πιθανότητα να γνωρίσω κάποιον είναι ούτως ή άλλως αμελητέα. Είμαι μια μαύρη, μεσήλικη γυναίκα. Οι αλγόριθμοι δεν με ευνοούν.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Patrice Lawrence (@lawrencepatrice)

«Αφήστε τους singles ήσυχους. Μπορεί να μην χρειάζονται διόρθωση» -AL Kennedy, δεκαετία του ’60

Για όσους από εσάς είστε σε ζευγάρια, τρίδυμα, κοινόβια, ανθρώπινες σαρανταποδαρούσες -δεν κρίνω-, οι εργένηδες είναι τα κακόβουλα λογισμικά της ζωής. Εμφανιζόμαστε τακτικά χωρίς σύντροφο, χωρίς καν να έχουμε κάποιον που να μοιράζεται τα δάκρυά μας και τον κωδικό πρόσβασης στο Netflix, είμαστε το χειρότερο δυνατό μέλλον σας – αυτό που σας θα συνέβαινε αν όλοι πέθαιναν ή το έσκαγαν. Είμαστε αλλόκοτοι.

Αφήστε ήσυχους τους single. Ίσως είναι μοναχοπαίδια με όλο τον εσωτερικό χώρο και την αυτοσυγκράτηση που αυτό συνεπάγεται. Ίσως οι μέρες τους να είναι περιπετειώδεις, γεμάτες συμπτώσεις και φιλίες, απρόσμενα περιστατικά, ευρύτατους κύκλους επιρροής και υποστήριξης.

Είμαι η μοναχοκόρη μιας μοναχοκόρης, που με μεγάλωσε μόνη της. Το γράψιμο είναι φρικτά χρονοβόρο και σκληρό για τις σχέσεις των ετεροφυλόφιλων γυναικών. Ψιθυρίστε «συγγραφέας» σε ένα ραντεβού και το ταίρι σας θα βουτήξει από το παράθυρο της τουαλέτας πιο γρήγορα από ό,τι μπορείτε να φωνάξετε «χλαμύδια».

Πιθανώς όλοι θα φτάσουμε σε στιγμές που θα είμαστε μόνοι μας. Αν η μοναξιά δεν μας φοβίζει, μας βοηθάει να δούμε την πραγματικότητα, ποιοι είμαστε, και να δούμε πραγματικά τους άλλους.

Γι’ αυτό αφήστε τους ανύπαντρους ήσυχους. Μπορεί να μην χρειάζονται διόρθωση. Αφήστε τους να κάθονται ήσυχα σε δημόσιο χώρο. Μπορεί να περνούν την καλύτερη στιγμή της ζωής τους.

Πιθανώς όλοι θα φτάσουμε σε στιγμές που θα είμαστε μόνοι μας. Αν η μοναξιά δεν μας φοβίζει, μας βοηθάει να δούμε την πραγματικότητα, ποιοι είμαστε, και να δούμε πραγματικά τους άλλους

Photo: YouTube

«Δεν μετάνιωσα που παντρεύτηκα, μετάνιωσα για τον χρόνο που μου πήρε να ξεφύγω από τον γάμο»: VG Lee, 70s

Παντρεύτηκα στα 19 μου και έφυγα από τη σχέση όταν ήμουν στα μέσα της δεκαετίας των 30. Σχεδόν εν μία νυκτί, η οικογένειά μου και οι λίγοι φίλοι που είχα απομακρύνθηκαν από κοντά μου. Νομίζω ότι ήλπιζαν ότι μερικές εβδομάδες ενοικίασης ενός άθλιου διαμερίσματος ενός υπνοδωματίου στο Λονδίνο θα με έφερναν βιαστικά πίσω στον σκληρά εργαζόμενο σύζυγό μου και στο άνετο σπίτι μου στο καταπράσινο Hertfordshire.

Αλλά από την πρώτη κιόλας μέρα της νέας μου ζωής -αποπροσανατολισμένη, λίγο φοβισμένη-, ένιωσα επίσης ανακούφιση. Θυμάμαι ότι αγόρασα μια καταγάλανη, μπλε περσίδα από το Habitat και ένα σετ παπλώματος- πάλι μπλε, με μοτίβο από λευκές νιφάδες χιονιού. Δεν υπήρχε κανείς να επιμείνει σε μια κοινή απόφαση πριν από την αγορά, να αμφισβητήσει την επιλογή του χρώματος ή να ρωτήσει: «Οι νιφάδες χιονιού είναι όντως εμείς;».

Πιστεύω ότι ο γάμος εξακολουθεί να θεωρείται σημάδι επιτυχίας-δύο άνθρωποι βρήκαν ο ένας τον άλλον αρκετά ελκυστικό και αξιαγάπητο ώστε να δεσμευτούν, κατ’ αρχήν, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Ωραία, αλλά αυτή η άποψη μπορεί να μοιάζει με αρνητική κρίση για όσους επιλέγουν ή αναγκάζονται από τις περιστάσεις να ζήσουν μόνοι τους.

Τώρα, στα 70 μου, και κανείς δεν αναρωτιέται πια για την κατάσταση της σχέσης μου. Έχω ξεφύγει, είμαι αρκετά ικανοποιημένη που με βλέπουν ως μια στερεοτυπική ηλικιωμένη γυναίκα που ζει μόνη της με τη γάτα της. Κυρίως είμαι αόρατη, αλλά πιθανώς ιστορικά θα μπορούσα να είχα καεί ως μάγισσα. Για τους γείτονές μου, έχω τη δυνατότητα να γίνω βαρετή, αυταρχική και περίεργη- αποδεκτή αν ήμουν ντετέκτιβ όπως η Μις Μαρπλ ή η Τζέσικα Φλέτσερ, αλλά διαφορετικά «καλύτερα να αποφεύγομαι». Θα το δεχτώ αυτό.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vg Lee (@vg8083)

«Μπορώ να πηγαίνω, να τρώω και να συμπεριφέρομαι ακριβώς όπως και όπου επιθυμώ»  -Joan Bakewell, 90s

Απολαμβάνω να ζω μόνη μου εδώ και 20 χρόνια- χρόνια κατά τα οποία έχω αρχίσει να εκτιμώ όλο και περισσότερο την κατάσταση της μοναξιάς. Για μένα, έχει πολλές ευλογίες.

Πρώτον, για όποιον έχει περάσει από έναν πικρό γάμο και ένα πικρόχολο διαζύγιο, η αίσθηση της ελευθερίας όταν ο πόνος φεύγει είναι κάτι χαρούμενο. Μετά την καταιγίδα, το ουράνιο τόξο.

Τώρα, στα 90 μου χρόνια, με την εμπειρία δύο γάμων πίσω μου, δεν ψάχνω να μεγαλώσω παιδιά, να δημιουργήσω ένα οικογενειακό σπίτι, να καλύψω ένα εκτεταμένο δίκτυο που περιλαμβάνει σχολεία, ιατρεία, γείτονες, αθλητικές εκδηλώσεις και διακοπές που έχουν προγραμματιστεί για όλους. Τα έχω κάνει όλα αυτά και τα έχω αφήσει πίσω μου, με καλές αναμνήσεις, αλλά δεν είναι κάτι που θέλω να επαναλάβω. Έτσι, οι ορίζοντές μου είναι πιο στενοί. Είμαι υπεύθυνη μόνο για τον εαυτό μου και μπορώ να ικανοποιώ τις δικές μου προτιμήσεις στο έπακρο.

Και τι πληθώρα επιλογών ανοίγεται για κάποιον που είναι ελεύθερος: Μπορώ να πηγαίνω, να κάνω, να τρώω και να συμπεριφέρομαι -μέσα στους περιορισμούς του χρήματος και του νόμου- ακριβώς όπως και όπου επιθυμώ. Πρώτον -και πιο σημαντικό- η φιλία. Ο θάνατος αφήνει πολλές χήρες στερημένες και μοναχικές. Αλλά δεν μένουν έτσι. Γίνονται μέλη ομάδων: Λέσχες γκολφ, Φίλοι της Βασιλικής Ακαδημίας, WI, RSPB. Εργάζονται εθελοντικά: Στο National Trust, στη Citizens Advice. Το να ζείτε μόνοι σημαίνει ότι το ημερολόγιό σας είναι επίσης μόνο δικό σας -οπότε οι συναντήσεις, οι εκδηλώσεις και οι προσκλήσεις είναι ανοιχτές για να τις επιλέξετε.

Σε κάθε περίπτωση, προέκυψαν νέες φιλίες -όχι αιώνιοι δεσμοί για μια ζωή, αλλά κάτι περισσότερο από περαστικές γνωριμίες. Η ζωή ήταν εμπλουτισμένη, όχι άγονη.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Joan Bakewell (@joan.bakewell)