Ο Χέμινγουεϊ θαύμαζε τη γραφή της. Μετά τα βιβλία της (και το σώμα της) εξαφανίστηκαν

«Ήρθε από το πουθενά, δεν ήταν κανένας» δήλωσε η συγγραφέας Fran Lebowitz μιλώντας για το αίνιγμα γύρω από το όνομα Dawn Powell.

H Powell είχε φωνή. Είχε στυλ. Και βγήκε από την αφάνεια στρέφοντας το βλέμμα της στην ίδια τη Νέα Υόρκη και τους χαρακτήρες της. Τις επόμενες δεκαετίες, η Powell έγραψε μυθιστορήματα, ημερολόγια και περισσότερα από δώδεκα θεατρικά έργα – κερδίζοντας τη φήμη της, ακόμη και μια υποψηφιότητα για το National Book Award.

Στη συνέχεια, το 1965, πέθανε –κάτι που δεν ήταν βάσει σεναρίου.

Ο Bennett Cerf, η Dawn Powell, o Norman Cousins και Ludwig Bemelmans, το 1942 / Photo: Facebook

Μια φωνή που χάθηκε για τον κόσμο

Η Powell ήταν σαφής στη διαθήκη της: Ήθελε το σώμα της να δωριστεί στο Ιατρικό Κέντρο Weill Cornell για έρευνα. Ωστόσο, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, όταν το Cornell ρώτησε την υπεύθυνη για το έργο της, Jacqueline Rice, τι θα κάνει με τη σορό της, η Rice άφησε την απόφαση στο κέντρο.

Έτσι, εν αγνοία της οικογένειας και των φίλων της, η Powell θάφτηκε στο Hart Island της Νέας Υόρκης – το μεγαλύτερο δημόσιο νεκροταφείο της Αμερικής. Στη συνέχεια, όλο το έργο της πέρασε στην αφάνεια μιας και δεν ανατυπώθηκε τίποτε ποτέ, ξανά.

Ένα ταλέντο γενιάς της Νέας Υόρκης θάφτηκε στην καρδιά της πόλης, αλλά χάθηκε για τον κόσμο και για όσους την γνώριζαν.

Το Hart Island, που βρίσκεται στα ανοικτά των ακτών του Μπρονξ, δεν έχει ούτε ταφόπλακες ούτε πλάκες. Συχνά θεωρείται ως ένα μέρος για εκείνους που έμειναν αφανείς κατά τη διάρκεια της ζωής τους -όχι για γνωστούς συγγραφείς.

Το συγγραφικό έργο της Powell αντανακλούσε την προσωπική της ζωή. Οι χαρακτήρες της ήταν συχνά νέοι άνθρωποι που πονούσαν για επιτυχία και αναγνώριση, αλλά σπάνια την είχαν

Photo: YouTube

«Ήξερε ότι ήταν αρκετά έξυπνη»

Η Powell έγραφε ιστορίες από τότε που ήταν παιδί. Μεγαλώνοντας στο Οχάιο, υπέστη σημαντική συναισθηματική κακοποίηση από τη μητριά της και συχνά χρησιμοποιούσε τη συγγραφή ως μέσο διαφυγής. Το 1918 έφυγε από το Οχάιο για τη Νέα Υόρκη, με όνειρο να γίνει συγγραφέας.

«Ήξερε ότι ήταν αρκετά έξυπνη για να ξεχωρίσει στη Νέα Υόρκη, η οποία είναι το πιο ανταγωνιστικό μέρος στον κόσμο» δήλωσε η Lebowitz.

Το ταπεινό ξεκίνημα της Powell στα μπαρ του Greenwich Village μετατράπηκε σε καριέρα. Τα επόμενα χρόνια έγραψε πνευματώδη κομμάτια για τη ζωή της Νέας Υόρκης για περιοδικά όπως το New Yorker και το Esquire. Η καριέρα της πήρε φόρα όταν άρχισε να γράφει μυθιστορήματα για τη Νέα Υόρκη: Σατιρικά, τολμηρά μυθιστορήματα για ανθρώπους που είχαν έρθει στην μεγάλη πόλη από μια μικρή και είχαν αφεθεί στις χαρές και τα ελαττώματά της. Στα πιο γνωστά μυθιστορήματά της συγκαταλέγονται το A Time to Be Born (1942) και το The Wicked Pavilion (1954).

Ενώ η διαθήκη της ήταν συγκεκριμένη σχετικά με το ότι το σώμα της, θα πήγαινε στο Weill Cornell Medical Center, δεν προσδιόριζε τι θα γινόταν με το σώμα της μετά τη δωρεά του

Το βιβλίο της «The Wicked Pavillion»

Το Βιβλίο της «A Time to be Born».

«Κορόιδευε τους εκατομμυριούχους και τους κομμουνιστές»

«Ήταν μια πολύ έξυπνη, σκληρή, σαρκαστική γυναίκα που τα έβαζε όλα αυτά στα βιβλία της», δήλωσε ο Tim Page, κριτικός και συγγραφέας του «Dawn Powell: A Biography».

«Κορόιδευε τους εκατομμυριούχους και τους κομμουνιστές. Βασικά πίστευε ότι οι άνθρωποι ήταν ανόητοι και επιπόλαιοι, αλλά τους αγαπούσε».

Το συγγραφικό έργο της Powell αντανακλούσε την προσωπική της ζωή. Οι χαρακτήρες της ήταν συχνά νέοι άνθρωποι που πονούσαν για επιτυχία και αναγνώριση, αλλά σπάνια την είχαν. Αν και το έργο της ήταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας (το τελευταίο της μυθιστόρημα, The Golden Spur, ήταν φιναλίστ για το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου του 1963), δεν έφτασε στο επίπεδο της φήμης άλλων συγγραφέων, ανδρών ή γυναικών, της εποχής της.

«Κάποιοι κριτικοί πίστευαν ότι ήταν κακιά», είπε ο Page. «Όλες οι πολύ διάσημες γυναίκες συγγραφείς συνήθως τελείωναν τις ιστορίες τους με έναν άνδρα και μια γυναίκα να ερωτεύονται και να ζουν ευτυχισμένοι στη συνέχεια. Η Dawn είχε δει αρκετά από τη ζωή για να συνειδητοποιήσει ότι, λοιπόν, μερικές φορές αυτό όντως συμβαίνει, αλλά δεν είναι αυτό που συνήθως συμβαίνει».

Ακούστε μία σπάνια συνέντευξή της 

Η Powell πάλευε με τα χρήματα για το μεγάλο μέρος της ζωής της

Αυτή και ο σύζυγός της, Joseph Gousha, είχαν έναν ανάπηρο γιο που χρειαζόταν δαπανηρή ιατρική περίθαλψη. Μέχρι το τέλος της ζωής της, χρειαζόταν και η ίδια ιατρική περίθαλψη. Ανέπτυξε καρκίνο του εντέρου, ο οποίος οδήγησε στο θάνατό της.

Ενώ η διαθήκη της ήταν συγκεκριμένη σχετικά με το ότι το σώμα της, θα πήγαινε στο Weill Cornell Medical Center, δεν προσδιόριζε τι θα γινόταν με το σώμα της μετά τη δωρεά του. Εκτός από υπεύθυνη για το έργο της Powell, η Jacqueline Rice ήταν επίσης λογοτεχνικός συν-εκτελεστής της, σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τη λογοτεχνική της περιουσία. Όταν πέθανε η πελάτισσά της, η Rice απλώς σταμάτησε να απαντά σε ερωτήματα εκδοτών και κινηματογραφιστών. Πέρασε αρκετός καιρός προτού η Rice ενημερώσει την οικογένεια της Powell για το πού είχε καταλήξει.

Χρόνια αργότερα, η δισέγγονη της Powell, η Vicki Johnson, πληροφορήθηκε από τη μητέρα της για την ταφή στο νησί Χαρτ, γνωστό και ως Potter’s Field.

«Η μητέρα μου μού είπε ότι λεγόταν Potter’s Field και ότι ήταν απλώς ένα μέρος όπου θάβονται άνθρωποι που δεν είχαν χρήματα ή οικογένεια για να τους φροντίσει» δήλωσε η Johnson. «Οι παππούδες μου θα είχαν σίγουρα βρει ένα καλύτερο μέρος ανάπαυσης γι’ αυτήν από το σημείο όπου θάφτηκε».

«Νομίζω ότι θα διασκέδαζε λίγο με το γεγονός ότι θάφτηκε μαζί με έναν σταρ της Disney και μια ροκ εν ρολ προσωπικότητα»

Στη γέφυρα του Μπρούκλιν / Photo: Facebook

Η προσπάθεια να επανέλθει το έργο της Powell

H Powell δεν είναι το μόνο γνωστό πρόσωπο που είναι θαμμένο στο Hart Island. Υπάρχει ο πρώην παιδικός ηθοποιός Bobby Driscoll, ο οποίος πρωταγωνίστησε σε μερικές από τις πιο εμβληματικές ταινίες της Disney της εποχής, όπως το «Νησί των Θησαυρών» και «Πίτερ Παν» – και μάλιστα κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Νεαρού Καλλιτέχνη σε ηλικία 13 ετών.

Ο Driscoll έπεσε σε ένα μοτίβο κατάχρησης ουσιών και συγκρούσεων με το νόμο στα εφηβικά του χρόνια, που κυμαίνονταν από λαθρεμπόριο ναρκωτικών μέχρι επίθεση. Βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στο Γκρίνουιτς Βίλατζ στα 31 του χρόνια. Όταν κανείς δεν ζήτησε το πτώμα του, κατέληξε στο Hart Island.

Στο νεκροταφείο βρίσκεται επίσης η Rachel Humphreys – η μούσα και ερωμένη του Lou Reed και η έμπνευση για αρκετά τραγούδια στο άλμπουμ του Coney Island Baby. Αν και η επίσημη αιτία θανάτου της παραμένει άγνωστη, η Humphreys πέθανε σε ηλικία 37 ετών στο νοσοκομείο St. Clare’s, γνωστό για τη στέγαση ασθενών με AIDS. Το δικό της ήταν μεταξύ των πολλών πτωμάτων που στάλθηκαν στο Hart Island κατά τη διάρκεια της επιδημίας του AIDS.

Η Johnson και άλλοι επιμένουν ότι η Powell δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να ταφεί στο Hart Island.

Ήταν φίλη του Gore Vidal

«Νομίζω ότι θα διασκέδαζε λίγο με το γεγονός ότι θάφτηκε μαζί με έναν σταρ της Disney και μια ροκ εν ρολ προσωπικότητα» δήλωσε ο Page. «Αγαπούσε τη Νέα Υόρκη. Έλεγε την αλήθεια για τη Νέα Υόρκη και δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού».

Αν και οι απόγονοι της Powell επέλεξαν να μην απομακρύνουν τη σορό της από το Hart Island, έχει γίνει σημαντική προσπάθεια να ξεθάψουν το έργο της. Το 1987, ο συγγραφέας και φίλος της, Gore Vidal, δημοσίευσε ένα άρθρο στο The New York Review of Books, επαινώντας την Powell ως μία από τις χαμένες, μεγάλες προσωπικότητες της αμερικανικής λογοτεχνίας. Το άρθρο πυροδότησε το ενδιαφέρον του συγγραφικού κόσμου για την Powell.

«Μια φορά κι έναν καιρό, η Νέα Υόρκη ήταν τόσο ευχάριστο μέρος για να ζεις όσο και για να την επισκέπτεσαι. Υπήρχαν πολλές ανέσεις, όπως λένε τα φυλλάδια. Μία από αυτές ήταν κάτι που λεγόταν Μπρόντγουεϊ, όπου άνοιγαν δεκάδες θεατρικά έργα κάθε σεζόν και χιλιάδες άνθρωποι έρχονταν να τα δουν σε μια περιοχή που σήμερα μοιάζει με το κέντρο της Καλκούτας, χωρίς, δυστυχώς, τη γοητεία του Γάγγη και την πνευματική αυστηρότητα αυτής της υποηπειρωτικής πόλης».

Έτσι ξεκινούσε το κείμενο του Gore Vidal για την Dawn Powell.

Η Steerforth Press εξέδωσε επίσης έναν τόμο με τα ημερολόγια της Powell, με την επιμέλεια του Page, το 1998. Η Βιβλιοθήκη της Αμερικής επανέφερε εννέα από τα μυθιστορήματά της σε έντυπη μορφή το 2001.

Στις μέρες μας, η Powell έχει αποκτήσει ένα λατρευτικό τάγμα οπαδών. Διασημότητες όπως η Τζούλια Ρόμπερτς και η Αντζέλικα Χιούστον έχουν προσπαθήσει να γυρίσουν τα βιβλία της σε ταινίες, ενώ έχει αναφερθεί και στην τηλεοπτική σειρά Gilmore Girls.

«Θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες συγγραφείς της Αμερικής», δήλωσε ο Page.

*Με στοιχεία από npr.org