Ομάρ Σαρίφ: «Θα προτιμούσα να παίζω μπριτζ παρά να γυρίζω μια κακή ταινία»

Ήταν τόσο εμβληματική η παρουσία του, που μετά τον θάνατό του, στις 10 Ιουλίου του 2015, ο κινηματογραφικός κόσμος συνεχίζει ακόμα να αναζητά τον πραγματικό διάδοχό του.

Ο σημερινός Αιγύπτιος σούπερ σταρ, Ασέρ Γιασίν, ένας από τους λίγους ηθοποιούς που έχουν χαρακτηριστεί «ο επόμενος Ομάρ Σαρίφ», γνωρίζει ότι αυτή η αναζήτηση είναι μάταιη.

Photo: Wikimedia Commons

«Πάντα με συνέκριναν μαζί του και μάλιστα μου έλεγαν ότι θα γινόμουν ο διάδοχός του. Πάντα απαντούσα: «Θα υπάρχει μόνο ένας Ομάρ Σαρίφ»» δηλώνει ο Γιασίν.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1932 ως Michael Yusef Dimitri Chaloub, ο Ομάρ Σαρίφ-που πήρε αυτό το όνομα όταν ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα- μεγάλωσε σε ένα πολύγλωσσο νοικοκυριό, καθώς οι γονείς του είχαν μετακομίσει από το Zahle του Λιβάνου δεκαετίες πριν από τη γέννησή του, και είχε από νωρίς μια προτίμηση στις γλώσσες, παίρνοντας όχι μόνο τα αραβικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά της μητέρας του, αλλά και τα ιταλικά και τα ισπανικά.

Ένας ευγενής πολύγλωσσος

Το «Sharif» σημαίνει ευγενής, και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί πήρε το όνομα. Η μητέρα του Claire Saada ήταν μία από τις πιο γνωστές κοσμικές προσωπικότητες της χώρας, φιλοξενώντας τακτικά τον βασιλιά της Αιγύπτου, Φαρούκ, καθ’ όλη τη διάρκεια της νεότητας του Σαρίφ, αφού η οικογένειά του μετακόμισε στο Κάιρο όταν ήταν τεσσάρων ετών.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Omar Sharif Official (@omar.sharif.official)

Μέρος της ιστορίας για το πώς ο Σαρίφ βρήκε το δρόμο του μπροστά στην κάμερα έχει χτίσει τον μύθο γύρω του και έχει δώσει πολλές και ωραίες ιστορίες. Ο Σαρίφ σπούδασε μαθηματικά και φυσική στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου προτού ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, και ενώ οι αναφορές συχνά περιλαμβάνουν τη σημείωση ότι σπούδασε υποκριτική στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου, η ίδια η σχολή δεν έχει κανένα στοιχείο που να τον καταγράφει ότι παρακολούθησε ποτέ.

Σύμφωνα με τον διάσημο Αιγύπτιο σκηνοθέτη και νεοδιορισμένο διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καΐρου, Αμίρ Ραμσίς, η πραγματική ιστορία περιλάμβανε λίγη περισσότερη τύχη και μια συνάντηση με τον πιο αναγνωρισμένο σκηνοθέτη της Αιγύπτου, τον Γιούσεφ Σαχίν.

Από την ταινία Δόκτωρ Ζιβάγκο με την Τζούλι Κρίστι / Photo: Wikimedia Commons

Η τύχη του χαμογέλασε

«Ήταν ένας πραγματικά όμορφος νεαρός άνδρας που πιθανώς δεν είχε ονειρευτεί να εργαστεί στον κινηματογράφο, ο οποίος έγινε αντιληπτός από έναν νέο και ταλαντούχο σκηνοθέτη, που τον έκανε σταρ μέσα σε μερικές ταινίες, δίπλα στην πιο διάσημη ηθοποιό της Αιγύπτου» λέει ο Ραμσίς.

Ο Σαχίν, μόλις λίγα χρόνια στην κινηματογραφική του καριέρα και ο ίδιος, έβαλε τον Σαρίφ σε δύο ταινίες το 1954, απέναντι από την τότε μεγαλύτερη σταρ της χώρας, τη Φατέν Χαμάμα, «η οποία έκοβε τεράστιο αριθμό εισιτηρίων  για περισσότερο από μια δεκαετία».

Οι ταινίες, και ιδιαίτερα η ταινία «The Blazing Sun», αποδείχθηκαν τεράστια επιτυχία και οδήγησαν τον Σαρίφ να συνεργαστεί ξανά και ξανά με τον Σαχίν καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 και να γίνει γρήγορα ο ίδιος αστέρας. Α, και παντρεύτηκε την Χαμάμα.

«Ο Λόρενς της Αραβίας»

Η ακατάβλητη γοητεία του

«Αποδείχθηκε ένας πραγματικά χαρισματικός και ταλαντούχος ηθοποιός, κάτι που ήταν κάπως θαυματουργό» λέει ο Ραμσίς. «Οι περισσότεροι πρέπει να δουλέψουν για χρόνια από τη στιγμή που ξέρουν ότι θέλουν να κάνουν ταινίες για να ζήσουν, προτού γίνουν επιτυχημένοι, αλλά γι’ αυτόν ήταν ένα χτύπημα της τύχης που τον οδήγησε να ανακαλύψει το ταλέντο του. Υποθέτω ότι αυτό είναι μέρος της γοητείας του».

Η τύχη έπαιξε επίσης τον ρόλο της στο βήμα προς τη διεθνή φήμη του. Το 1962, ο Άγγλος σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιν ετοιμαζόταν να αφηγηθεί την ιστορία του Λόρενς της Αραβίας και απαίτησε από τους υπεύθυνους κάστινγκ να του φέρουν Άραβες ηθοποιούς για να δώσουν στην ταινία του έναν αέρα αυθεντικότητας.

Ο Σαρίφ, ο οποίος, χάρη στην παιδική του ηλικία, μιλούσε καλά αγγλικά, μεταφέρθηκε με αεροπλάνο στην έρημο για να συναντήσει τον σκηνοθέτη.

«Καθώς προσγειωνόμασταν είδαμε τον Λιν να κάθεται μόνος του» διηγείται ο Σαρίφ χρόνια αργότερα. «Προσγειωθήκαμε ακριβώς δίπλα του, αλλά δεν κουνήθηκε ούτε ένα βήμα. Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο, δεν είπε ‘Γεια σας’. Απλώς περπάτησε γύρω μου για να δει το προφίλ μου. Τελικά, είπε: ‘Πολύ καλά, Ομάρ. Ας πάμε στη σκηνή του μακιγιάζ»».

Photo: Wikimedia Commons

«Ο Λιν μισούσε τους ηθοποιούς»

Ο ρόλος του Σαρίφ, ένας φανταστικός απεσταλμένος με το όνομα Σερίφ Αλί, αν και ήταν ο πιο απαιτητικός σωματικά στην καριέρα του -«ο Λιν μισούσε τους ηθοποιούς. Ήμουν ένας από τους λίγους ηθοποιούς που του άρεσαν πραγματικά, σε όλη του τη ζωή» είπε αργότερα ο ηθοποιός-, σημείωσε άμεση επιτυχία, κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και δύο Χρυσές Σφαίρες καθώς και ένα μακροχρόνιο συμβόλαιο με την Columbia Pictures. Και έτσι ο Σαρίφ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των επόμενων δεκαετιών του στο Χόλιγουντ και την Ευρώπη.

Ενώ έγινε αμέσως αναγνωρίσιμος, ο Σαρίφ είχε μεγάλη συνείδηση του ότι ήταν Άραβας σε ένα υποεκπροσωπούμενο περιβάλλον, με αποτέλεσμα «να βαδίζει ελαφρά πίσω από τα παρασκήνια εκείνα τα πρώτα χρόνια και να δέχεται λιγότερα χρήματα από αυτά που πίστευε ότι του άξιζαν».

«Έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός. Για παράδειγμα, η Columbia Pictures υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο μαζί μου όταν είχα γυρίσει τον «Λόρενς της Αραβίας», αλλά δεν με πλήρωσαν τίποτα» δήλωσε αργότερα ο Σαρίφ.

Το στοίχημά του απέδωσε, ωστόσο. Ο Σαρίφ εκτοξεύτηκε πρωταγωνιστώντας σε πολλές από τις πιο δημοφιλείς ταινίες της δεκαετίας, όπως το έπος του Λιν «Δόκτωρ Ζιβάγκο» του 1965 και η πάντα δημοφιλής ρομαντική κωμωδία «Ένα Αστείο Κορίτσι» (Funny Girl), απέναντι από την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ στον πρώτο της κινηματογραφικό ρόλο, το 1968.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Omar Sharif Official (@omar.sharif.official)

Και ξαφνικά η ιστορία άλλαξε

Από εκείνο το σημείο και μετά, όμως, η αξιοσημείωτη άνοδος του Σαρίφ έπεσε στο κενό. Ενώ οι ρόλοι συνέχισαν να έρχονται, ο Σαρίφ φάνηκε να χάνει την προηγουμένη ικανότητά του να επιλέγει καλά έργα. Ή ίσως σταμάτησε να προσπαθεί τόσο σκληρά.

«Πέρασαν 25 χρόνια χωρίς να κάνω μια καλή ταινία» είπε ειλικρινά χρόνια αργότερα. «Έπρεπε να εργάζομαι συνεχώς για να συντηρώ την οικογένειά μου και τον εαυτό μου και όλα τα ακριβά γούστα μου. Έφτασα στο σημείο τα ίδια μου τα εγγόνια να κοροϊδεύουν τις ταινίες μου. Αποφάσισα ότι ήταν καιρός να σταματήσω, να διατηρήσω κάποια αξιοπρέπεια και να περιμένω κάτι για το οποίο θα ένιωθα ενθουσιασμό».

Προς το τέλος της ζωής του, στράφηκε και πάλι στον αραβικό κόσμο, στον οποίο συχνά έβρισκε την ισχυρότερη έμπνευσή του, με καταξιωμένες ταινίες όπως «Ο ταξιδιώτης», που χάρισε στον Σαρίφ χειροκροτήματα όρθιων θεατών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2009.

Ο διάσημος Αιγύπτιος ηθοποιός Αρμ Γουακέντ – ο συμπρωταγωνιστής του Σαρίφ στην ταινία – θυμάται έντονα το ταξίδι τους στη Βενετία, όπως λέει.

«Όταν φεύγαμε, ήμασταν στην ίδια πτήση μαζί για το Παρίσι. Μπορώ να σας πω ότι δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος σε κανένα από τα δύο αεροδρόμια που να μην στάθηκε με σεβασμό απέναντι στον Ομάρ Σαρίφ καθώς περνούσε» λέει ο Γουακέντ.

Σκηνή από την ταινία Δόκτωρ Ζιβάγκο / Photo: Instagram

Γεννημένος ηθοποίος

Η λιβανέζα σκηνοθέτις Ντάιζι Γκίντεον, η οποία σκηνοθέτησε τον Σαρίφ στην ταινία της «Lebanon… Imprisoned Splendour» το 1996 και συνέχισε τη φιλία μαζί του για χρόνια στη συνέχεια, ήταν πάντα έκπληκτη όχι μόνο από το ταλέντο του Σαρίφ μπροστά στην κάμερα, αλλά και από το φανταστικό χάρισμά του στην καθημερινή ζωή – το σημάδι ενός πραγματικού σταρ.

«Αγαπούσε την υποκριτική και βρήκε έναν τρόπο να εκφράσει την ταυτότητα ενός Άραβα με έναν τρόπο που οι άνθρωποι δεν είχαν δει ποτέ πραγματικά» λέει η Γκίντεον. «Όταν συναντιόμασταν όλα αυτά τα χρόνια σε όλο τον κόσμο, κάθε κεφάλι στο δωμάτιο γυρνούσε προς το μέρος του ενώ τραβούσε την προσοχή κάθε γυναίκας, επειδή, ακόμη και όταν μεγάλωνε, εξακολουθούσε να είναι εκπληκτικά όμορφος. Η παρουσία του δεν έμοιαζε με καμία άλλη».

«Είναι ένας από τους ανθρώπους που δεν πέθαναν, στην πραγματικότητα. Το έργο του εξακολουθεί να ζει μαζί μας. Όλοι μας θα πεθάνουμε πριν από το έργο του» λέει ο Γουακέντ. «Υπήρχε κάτι μέσα του που απλά έλαμπε».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Omar Sharif Official (@omar.sharif.official)