Ψυχραιμία με τη «στροφή»

Εχει περάσει ένας χρόνος από τότε που, στα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, η τουρκική Εθνοσυνέλευση κατηγορούσε την Ελλάδα για… εθνοκάθαρση λόγω της μάχης της Τριπολιτσάς το 1821! Και η τουρκική κυβέρνηση υπερθεμάτιζε αγρίως. Τώρα, η ίδια (ακόμα) κυβέρνηση, στέλνει τις πιο θερμές ευχές της για τους φετινούς εορτασμούς της Ελληνικής Επανάστασης. Πρώτα με επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου προς τον έλληνα ομόλογό του Δένδια συμπληρώνοντας ότι είναι βέβαιος «πως οι σχέσεις καλής γειτονίας που υφίστανται αυτή τη στιγμή θα παγιωθούν στο μέλλον». Και στη συνέχεια με αντίστοιχη επιστολή Ερντογάν προς Μητσοτάκη, αλλά και δήλωση της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα.

Είναι προφανές ότι αν και τα παραπάνω εμπίπτουν αυτοδικαίως στην κατηγορία «κράτα (πολύ) μικρό καλάθι», δεν μπορεί κανείς παρά να ευχηθεί μακάρι να τα δούμε να γίνονται πραγματικότητα. Αλλά θα τα δούμε; Γιατί μία τέτοια ανατροπή αντιβαίνει σε κάθε λογική και εμπειρία. Ολα αυτά, προσδίδουν έναν άλλο χαρακτήρα στις ξαφνικές τουρκικές μετασεισμικές αγάπες, καθώς αυτές έγιναν εφαλτήριο και «ευκαιρία» επανέναρξης διαλόγου, την οποία η Αθήνα άδραξε ως… μάννα εξ ουρανού, χωρίς ουδείς να γνωρίζει τι συζητά. Ο Δένδιας είπε ότι η Τουρκία ανοίγει την πόρτα στον διάλογο και δεν πρέπει να την κλείσουμε. Αλλά τι σημαίνει πάλι αυτό; Γιατί η Τουρκία ουδέποτε είπε ότι κάνει πίσω σε οτιδήποτε. Ακόμα και για τις παραβιάσεις, υπάρχουν ερωτηματικά για το τι ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή.

Ωραία ακούγονται οι αόριστες προθέσεις, αλλά ουδέν αυτές σημαίνουν μέχρι να καταστούν συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Αλλωστε, πέραν αυτού, ακόμα και αν είχε ξαφνικά δει το φως το αληθινό, που τίποτα δεν το βεβαιώνει, είναι ζήτημα εβδομάδων να ξέρουμε εάν αυτή η κυβέρνηση θα εξακολουθεί να υπάρχει και μετά τις τουρκικές εκλογές. Και, αν όχι, το διάδοχο σχήμα της όχι μόνον δεν έχει ευχαριστήσει για τη βοήθεια στους σεισμούς, αλλά έχει μακρύ κατάλογο με… «κατεχόμενα» από την Ελλάδα «τουρκικά» νησιά στο Αιγαίο.

Επειδή η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει μακρά παράδοση ψυχογενών αντιδράσεων, όπως και η ελληνική κοινή γνώμη και οι διαμορφωτές της, καλό θα είναι να κάνουμε λίγο κράτει. Να τραβήξουμε λίγο χειρόφρενο. Γιατί όπως το πάμε, σε λίγο θα μας πάρουν τα ζουμιά απ’ τις αγάπες και αντί να μας ζητάνε αυτοί όσα μας ζητάνε, θα τους παρακαλάμε να τα… δώσουμε μόνοι μας επειδή είμαστε… αγαπησιάρηδες. Λοιπόν: ψυχραιμία. Δεν είναι δυνατόν μία χώρα να άγεται και να φέρεται από το πώς θέλουν και τους βολεύει ανά πάσα στιγμή να τη χορεύουν οι κατά δήλωσή τους πάγιοι αντίπαλοί της.

Η Τουρκία βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε κατάσταση που όχι απλώς δεν μπορεί να παίξει την αυτοκρατορία (ούτε πριν μπορούσε βέβαια) αλλά κινείται σε όρια υπαρξιακού επιπέδου. Το να μας κάνει ξαφνικές γλύκες και αγαπούλες και εμείς να λιώνουμε σαν το κεράκι της επερχόμενης Λαμπρής, ε, ας το προσέξει λίγο η κυβέρνηση, γιατί δεν είναι σοβαρή κατάσταση. Το αντίθετο μάλιστα. Αντίθετα, όλα αυτά μοιάζουν με νέα οδό προς τον διάλογο όπως όμως τον επιθυμεί η Τουρκία, που κατά Δένδια «τείνει χείρα συνεννόησης την οποία δεν πρέπει να αρνηθούμε». Τώρα πού είδε τη συνεννόηση, εκείνος ξέρει. Γιατί, μέχρι στιγμής, στροφή ακούμε, αλλά στροφή δεν βλέπουμε.

Αν θέλουν οι Τούρκοι να έχουν νόημα αυτά που λένε, ας στείλουν επιστολές που να εγγυώνται ότι τελείωσε το casus belli, ότι δεν θέτουν ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, ότι δεν αμφισβητείται η ελληνική εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο ή όπου αλλού κοκ: ο κατάλογος είναι μακρύς. Ομως, τέτοιες επιστολές ο Δένδιας ή ο Μητσοτάκης, και κανένας Δένδιας ή Μητσοτάκης, ασφαλώς ουδέποτε θα λάβουν.