Γεωργία Βασιλειάδου: Θέλω να φύγω με ζήτω κι όχι με γιούχα

Η Γεωργία Βασιλειάδου γεννήθηκε στην Κυψέλη την Πρωτοχρονιά του 1897 σε μια οικογένεια με άλλα 10 παιδιά. Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου, ωστόσο εκείνη θέλησε να το αλλάξει σε Βασιλειάδου όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το τραγούδι και την υποκριτική.

Τα παιδικά της χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα. Υποχρεώθηκε να αφήσει νωρίς το σχολείο για να εργαστεί σε κατάστημα και να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά της, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της κατόπιν πτώσης από άλογο, ο οποίος ήταν αξιωματικός του ιππικού.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η καριέρα στην όπερα

Μόλις 7 χρόνων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να βοηθά το θείο της στο κορνιζάδικό του. Και στις λίγες ελεύθερες ώρες της, ανακάλυπτε την παιδική της ανεμελιά μέσα από το τραγούδι. Ήταν για τη μικρή Γεωργία η μόνη διέξοδος από τη σκληρή πραγματικότητα. Στα 11 χρόνια χάνει και τη μητέρα της, δουλεύει σε επιπλάδικο στη Αιόλου κυκλοφορώντας με τρύπια παπούτσια χωρίς να έχει ούτε χρήματα για το εισιτήριο του τραμ.

Μεγαλώνοντας ανακαλύπτει ότι η αγάπη της για τις τέχνες είναι μεγάλη. Σε ηλικία 23 χρόνων κάνει την πρώτη της καλλιτεχνική σαν μέλος της χορωδίας του Θεάτρου Ολύμπια, στο έργο Ερνάνη του Τζουζέπε Βέρντι, μάλλον συμπτωματικά οπότε και ξεκίνησε τις σπουδές της στην Γεννάδειο Σχολή. Και έτσι ξεκινά τη διαδρομή της στις όπερες ως τραγουδίστρια. Εργάστηκε σε μεγάλα θεατρικά σχήματα της εποχής με τους Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Δημήτρη Μυράτ, ερμηνεύοντας ποικίλους ρόλους.

Όταν ο Αλέκος Σακελλάριος την ανακάλυψε στα 42

Ωστόσο, το 1932 αποφασίζει να παντρευτεί και να εγκαταλείψει το θέατρο και τη μουσική. Ο γάμος της είναι ατυχής, αρχίζει να κάνει παρέα με τη Σοφία Βέμπο και λίγα χρόνια αργότερα και ενώ ήταν 42 χρόνων την ανακαλύπτει ο Αλέκος Σακελλάριος. Το 1939 της δίνει να μικρό ρόλο στη μουσική κωμωδία «Κορίτσια της παντρειάς», που αποτέλεσε την αρχή μιας δεύτερης καριέρας για τη συμπαθή ηθοποιό. Από τότε καθιερώθηκε σαν καρατερίστα και πρωταγωνίστησε σε διαφόρους θιάσους. Ως τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 πρωταγωνίστησε σε πολλές κωμωδίες, ενώ σχημάτισε και δικούς της θιάσους.

Ο θάνατος που δεν έγινε πρώτη είδηση ποτέ

Έφυγε από τη ζωή στις 12 Φεβρουαρίου 1980, στα 83 της χρόνια από καρδιακή ανεπάρκεια. Κηδεύτηκε στο Α΄Νεκροταφείο ανάμεσα σε ελάχιστους φίλους της, μια μέρα με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες κα απίστευτη βροχή.

H αγαπημένη «Καφετζού» του ελληνικού κινηματογράφου έφυγε από τη ζωή πέρνοντας 14.000 δραχμές σύνταξη. Η πολιτεία αναγνωρίζοντας την καλλιτεχνική προσφορά της την τιμησε με το Δίπλωμα των Εξαίρετων Πράξεων.

Γιατί την αποκαλούσαν «Πέτρινη»

Οι συνάδελφοι της της είχαν δώσει αυτό το παρατσούκλι γιατί της άρεσε να επενδύει σε ακίνητα χτίζοντας σπίτια.

Ο ποιητής και εκδότης Γιώργος Χρονάς είχε πει για εκείνην ότι υπήρξε το μεγαλύτερο «φάρμακο» εναντίον τις μεγαγχολίας. Στην πραγματικότητα η Βασιλειάδου ήταν φιλάρεσκη. Της άρεσε να ντύνεται, να χτενίζεται και να μακιγιάρεται. Αυτή η «ωραία άσχημη» του κινηματογράφου μας διατηρούσε την ανάμνηση της ωραίας που υπήρξε στα νιάτα της και δεν έπαψε ποτέ να είναι κοκέτα. Ο Φίνος μάλιστα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, της έλεγε συχνά: «Άσε τις κοκεταρίες, Γεωργία μου, γιατί θα με καταστρέψεις. Ο κόσμος σε θέλει άσχημη, παρ’ το απόφαση. Έτσι σε φτιάξαμε». Κι εκείνη γελούσε..