Το κάτι παραπάνω

Οχι. Κανένας δεν ζήτησε συγγνώμη από την αλβανική κοινότητα για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Ούτε και πρόκειται να ζητήσει. Οι προκαταλήψεις δεν ζητούν συγγνώμη. Τα στερεότυπα δεν ζητούν συγγνώμη. Ακόμη και αν, σε κάποια περίπτωση, φιλοτιμηθούν οι προκατειλημμένοι να ζητήσουν συγγνώμη, σύντομα θα πλακώσει το επόμενο έγκλημα με εθνοτική υπογραφή και θα «δικαιώσει» την προκατάληψή τους. Πουθενά στον κόσμο δεν επιβεβαιώνεται ότι κάποιο έθνος ρέπει στο έγκλημα περισσότερο από κάποιο άλλο έθνος. Προφανώς και υπάρχουν έθνη με πιο πολλές ευκαιρίες ή πιο μεγάλες δυνατότητες να εγκληματήσουν από τα υπόλοιπα έθνη, αλλά πουθενά δεν έχει καταγραφεί μακροπρόθεσμα μια γενετική «φυλετική» προδιάθεση προς το έγκλημα, μια φυσική «κλίση» προς τη μοχθηρία.

Ποσώς κι ενδιαφέρει τους προκατειλημμένους. Η επιλεκτική μνήμη, αγκαζέ με την επιλεκτική στατιστική, καλύπτουν αυτό το δυσάρεστο χάντικαπ αποδείξεων και μας προσφέρουν κάθε φορά στο πιάτο τον «δράστη» της προτίμησής μας. Το είδαμε προ μηνών με τους «αλλοδαπούς» που ξυλοκόπησαν τον υπάλληλο του Μετρό, για να αποδειχτούν – πριν αλέκτορα φωνήσαι – υπερήφανα αγγλομαθή Ελληνόπουλα. Το ακούσαμε, ακόμη πιο εκκωφαντικά, λίγες μέρες προτού αποκαλυφθεί η πραγματική ταυτότητα του φερόμενου ως δολοφόνου στα Γλυκά Νερά, από τα πιο αρμόδια χείλη, του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: «Είμαι συγκλονισμένος παρά την εμπειρία μου. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ειδεχθές έγκλημα που διακρίθηκε για την αγριότητά του. Τέτοια βαρβαρότητα σπάνια συναντάμε στην Ελλάδα, στην ελληνική κοινωνία, ακόμη και στο έγκλημα». Εξού και η παρεπόμενη επικήρυξη των 300.000 ευρώ: ποσό άκρως σεβαστό για όποιον  αλλοδαπό φτωχοδιάβολο θα επιθυμούσε να σπάσει την «ομερτά» και να παραδώσει στις Αρχές έναν ή περισσότερους από τους «εμπλεκόμενους» συμπατριώτες του.

Μια επί τροχάδην αναδρομή στο αστυνομικό δελτίο των τελευταίων δεκαετιών διαψεύδει την κατηγορηματικότητα του υπουργού, πολύ πριν έλθουν και τον διαψεύσουν τα ίδια τα γεγονότα. Το ειδεχθές έγκλημα στα Γλυκά Νερά δεν είναι και τόσο σπάνιο στην Ελλάδα, τηρουμένων πάντα των δικών μας αναλογιών. Κάτι άλλο είναι πράγματι σπάνιο – θα μπαίναμε στον πειρασμό να πούμε, πρωτοφανές: ο χειρισμός των στερεοτύπων εκ μέρους του φερόμενου ως δράστη.

Ο τελευταίος μπορεί να μην αποδείχτηκε και τόσο επιδέξιος όσον αφορά την αλλοίωση των πραγματολογικών δεδομένων στη σκηνή του εγκλήματος (τουλάχιστον όχι τόσο επιδέξιος όσο ο ίδιος νόμιζε ότι ήταν, μια εσφαλμένη υπερτίμηση που τελικά πρόδωσε το στίγμα του) αλλά επέδειξε ασυνήθιστη, ίσως και πρωτόγνωρη ενσυναίσθηση για τις προκαταλήψεις, όχι μονάχα της κοινής γνώμης, μα και των διωκτικών αρχών, ενώ παράλληλα κατανόησε πως αυτή ακριβώς η ενσυναίσθηση πιθανόν να ήταν και το διαβατήριο που θα τον απομάκρυνε από κάθε σκιά υποψίας για την ενοχή του.

Από τις όχι και λίγες αποκρουστικές λεπτομέρειες του εγκλήματος στα Γλυκά Νερά, είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε την αποκρουστικότερη. Εάν θελήσουμε πάντως να προσανατολιστούμε στην πιο νοσηρή, ισχυρή υποψηφιότητα θέτει η παράπλευρη θηριωδία που ο ίδιος ο φερόμενος ως δράστης χαρακτήρισε στην ομολογία του σαν «το κάτι παραπάνω»: τη μητέρα όλων των μαχών, την απόδειξη όλων των αποδείξεων…

Ποιος τρυφερός κάτοχος κατοικίδιου και, κατ’ επέκτασιν, ποιος… Ελληνας θα κρεμούσε την ενός έτους σκυλίτσα του, έναν εξ αντικειμένου εξασφαλισμένο σιωπηλό μάρτυρα; Δεν ήταν το αδιάσειστο τεκμήριο για τη μεταμεσονύκτια εισβολή στο σπίτι του αλλοδαπών κακοποιών στοιχείων, που φέρουν από γενιά σε γενιά τη μοχθηρία στο αίμα τους, την εισάγουν λαθραία στην ειρηνική πατρίδα μας και μολύνουν εμάς τους αγαθούς ημεδαπούς αμόλυντους; Ηταν, όντως. Οχι όμως τεκμήριο για την εισβολή. Τεκμήριο για τις προκαταλήψεις μας.