Ποιος δουλεύει ποιον;

Η δεκαετής κρίση φαίνεται ότι έχει αφήσει πολλά κατάλοιπα. Τα οικονομικά μπορούμε να τα θεωρήσουμε δεδομένα. Απαιτούνται πολλά για να σβηστούν, θα χρειαστεί ούτως ή άλλως υπερπροσπάθεια και σοβαρή δουλειά από την επόμενη κυβέρνηση.

Θα δοκιμαστεί και θα κριθεί.

Υπάρχουν όμως και άλλους είδους κατάλοιπα, που φαίνεται ότι πολύ δύσκολα θα ξεπεραστούν. Πρόκειται για τις επιπτώσεις της μακράς περιόδου που προηγήθηκε στην πολιτικό λόγο και τα πλήγματα που έχει δεχθεί η στοιχειώδης λογική.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει προ εβδομάδων κερδίσει σχεδόν σαρωτικά τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές εκλογές. Κατόπιν αυτού ο Αλέξης Τσίπρας σύρθηκε άρον άρον σε εθνικές εκλογές.

Και το ζητούμενο σε αυτές δεν είναι ο νικητής, αλλά το αν η χώρα θα έχει κυβέρνηση.

Από την στάση των κομμάτων που δεν φαίνεται να διεκδικούν την πρώτη θέση, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι  ακριβώς προτείνουν για το ζήτημα.

Λέει λοιπόν ο Μητσοτάκης ότι αν δεν είναι αυτοδύναμος, η χώρα θα οδηγηθεί και πάλι σε εκλογές. Είναι ένα δίλημμα που επιλέγει να θέσει. Θεμιτό, πολιτικά καθαρό και σαφές.

Θα ήταν άλλωστε μάλλον άστοχο να ισχυριστεί κανείς ότι όλα αυτά τα χρόνια η χώρα προόδευσε και μεγαλούργησε με τις κυβερνήσεις συνεργασίας.

Το 2012 ο σχηματισμός μίας τέτοιας κυβέρνησης απλώς επιβλήθηκε εκ των συνθηκών. Αν δεν σχηματιζόταν, το τέλος ήταν κοντά και ισοδυναμούσε με καταστροφή. Πρόοδος επιτεύχθηκε μέχρις ενός σημείου, όμως η πολιτική κόντεψε να χάσει το νόημά της. Η κυβέρνηση εκείνη πολιτική αυτονομία δεν διέθετε, οι αποφάσεις της ήταν επιβεβλημένες από άλλους. Οι συμβιβασμοί είχαν πάντα στο φόντο ένα μικροκομματικό συμφέρον, όσο και αν έγιναν κάποια βήματα.

Ακολούθησε μία άλλη κυβέρνηση συνεργασίας. Η πλέον αλλοπρόσαλλη πολιτική συμμαχία δύο κομμάτων που υποκρίνονταν ότι καταργούν μνημόνια και εφάρμοζαν το πιο σκληρό από αυτά, διαλύοντας ό,τι έβρισκαν στον δρόμο τους.

Τώρα, ο διεκδικητής της Πρωθυπουργίας δηλώνει ότι θέλει μία καθαρή νίκη και μία αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Ο κύριος πολιτικός του αντίπαλος, ενώ είναι γνωστό ότι δια της επιβολής της απλής αναλογικής επιδιώκει την εκ νέου μπαχαλοποίηση της πολιτικής ζωής, αντέδρασε με πανικό ακούγοντας το δίλημμα του κ. Μητσοτάκη.

Δήλωσε τα εξής ως προς αυτά ο κ. Τσίπρας: «Ο κ. Μητσοτάκης, αυτός που πριν από λίγες μέρες έλεγε πως δε κερδίζεις εκλογές με το φόβο αλλά με την ελπίδα, σπεύδει να ανασύρει από τα συρτάρια του άλλο έναν εκβιασμό. Ένα παραμύθι με δράκο, μπας και εκβιάσει τους ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν. Και τι μας λέει τώρα ο κατά τα άλλα βέβαιος νικητής; Μας λέει ότι εάν τελικά δεν του δώσει, λέει, ο λαός τη νίκη, και, μάλιστα, όχι απλά τη νίκη, αλλά και τη λευκή επιταγή, τότε θα πεισμώσει τόσο πολύ, και από το πολύ το πείσμα θα πυροβολήσει τα ίδια του τα πόδια. Και θα έχουμε λέει και άλλες εκλογές, με απλή αναλογική. Και για να γίνει και το παραμύθι πιο ενδιαφέρον, θα τις κάνουμε λέει μέσα στον Δεκαπενταύγουστο. Η Παναγιά μαζί μας, δηλαδή».

Αν προσπαθήσει κάποιος να βγάλει νόημα από τα λόγια αυτά, θα ταλαιπωρηθεί. Τι προτείνει δηλαδή ο κ. Τσίπρας; Να μην πάρει αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης. Μάλιστα.

Και σε αυτήν την περίπτωση τι θα γίνει; Θα τον παρακαλέσει να συνεργαστεί μαζί του; Θα διατάξει κάποιον άλλον να κάνει κυβέρνηση με την ΝΔ; Αυτός δεν είναι που ονειρευόταν την απλή αναλογική; Τι πρόβλημα έχει τώρα;

Υπάρχει όμως και η Φώφη Γεννηματά. Που είπε τα εξής: «Εντυπωσιάζομαι από στάση του κ. Μητσοτάκη, που λέει ότι αν δεν είναι αυτοδύναμος θα πρέπει να πάμε σε εκλογές στις 15 Αυγούστου. Αυτή δεν είναι εθνικά υπεύθυνη στάση. Είμαι ωμός εκβιασμός». Και επιπλέον αναρωτήθηκε: «Είναι δυνατόν να θέτει στον ελληνικό λαό έναν τέτοιο ωμό εκβιασμό όταν εμφανίζεται ως ο άνθρωπος που θα φέρει την πολιτική σταθερότητα στη χώρα;»

Και τι προτείνει εκείνη λοιπόν, λέγοντας τα ίδια με τον κ. Τσίπρα; Θέλει να συνεργαστεί με την ΝΔ και της κόβει την φόρα ο Μητσοτάκης; Ή μήπως την ενοχλεί η προοπτική του Δεκαπενταύγουστου; Σε τι ακριβώς συνίσταται ο εκβιασμός;

Τα πράγματα ως συνήθως είναι απλούστερα από ό,τι κάποιοι νομίζουν. Οι πολίτες θα κρίνουν και θα αποφασίσουν ποιος θέλουν να κυβερνήσει την χώρα, ποιος μιλάει καθαρά, ποιος έχει πρόταση και ποιος επιχειρεί με μισόλογα και ακροβασίες να ταλαιπωρήσει την λογική τους.