Η… πεθερά, το αντάρτικο και το βέτο

Eάν όντως στη βράση κολλάει το σίδερο, τότε ίσως όλη αυτή η ανακατωσούρα και η φασαρία που ξέσπασαν τις τελευταίες ημέρες στο ελληνικό μπάσκετ, μπορούν να το σφυρηλατήσουν για τα καλά!

Αρχής γενομένης από την… ημιτελή (σε ό,τι αφορά την ομαλή διεξαγωγή του) συμφωνία του ημιτελικού Κυπέλου της 13ης Φεβρουαρίου, στα ενδότερα και στα πέριξ του πρωταθλήματος γίνεται ένας κακός χαμός…

Oχι επειδή σώνει και καλά αποφάσισαν να προσδεθούν στο άρμα του Ολυμπιακού (όπως απάντησε ο Αρης αποκρούοντας το υπονοούμενο του Παναθηναϊκού), κάμποσες ομάδες που επίσης θεωρούν ότι έχουν θιγεί από τη διαιτησία ήγειραν κι ελόγου τους ζήτημα αξιοπιστίας!

Απ’ ό,τι αφουγκράζεται εύκολα ο καθένας, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα… αντάρτικο και μένει να φανεί πού θα κατακαθίσει αυτός ο κουρνιαχτός ο οποίος σηκώθηκε προχθές στα γραφεία της λίγκας, που εξ ορισμού είναι αναρμόδια να επιλύσει το πρόβλημα.

Ο ΕΣΑΚΕ διοργανώνει ένα πρωτάθλημα, τους κανόνες του οποίου, ως γνωστόν, ορίζει η… μαμά ομοσπονδία. Βεβαίως με τη λογική του «τα λέω στη νύφη να τ’ ακούσει η πεθερά», οι… γαμπροί του πρωταθλήματος, έβαλαν τις φωνές ελπίζοντας ότι ο αέρας θα τις κουβαλήσει διαμπερώς στα ενδότερα του ΟΑΚΑ!

Το γράφω αυτό διότι ο μεν ΕΣΑΚΕ στεγάζεται στις εγκαταστάσεις του τένις, η δε ΕΟΚ απέναντι από το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ!

Το βέβαιο είναι ότι για πρώτη φορά ανοίγει μια τέτοια και τόσο μεγάλη κουβέντα και μάλιστα μεσούσης της σεζόν: μια κουβέντα που ξεφεύγει από τη ρουτίνα της συνηθισμένης διαμαρτυρίας για ένα σφύριγμα ή μιας ανακοίνωσης για ένα συγκεκριμένο ματς και αφορά πλέον το θεσμικό υπόβαθρο της διαιτησίας.

Για πρώτη φορά επίσης μια ομάδα (Ολυμπιακός) βάζει στο τραπέζι το θέμα της μετάκλησης ξένων διαιτητών και μάλιστα όχι ως απλό αίτημα ή ως ευχή ή ως το δέον γενέσθαι, αλλά ως βέτο πάνω στο οποίο στυλώνει κιόλας τα ποδάρια της και δεν το κουνάει ρούπι!