Φερετζέδες

Θα δεχτώ (για την οικονομία της συζήτησης) ότι υπάρχει μια ομάδα συμπολιτών μας που έχει όνειρο ζωής να λυθεί το Σκοπιανό και θαυμάζει τη συμφωνία των Πρεσπών.

Καμία αντίρρηση. Κανείς δεν είναι τέλειος.

Θα δεχτώ επίσης (για να δείτε τα όρια της καλής μου πίστης…) ότι το πιστεύει έντιμα, άδολα, ανυπόκριτα, ανιδιοτελώς και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Μη γελάτε. Ακόμη κι ένας «χρήσιμος ηλίθιος» μπορεί να είναι έντιμος άνθρωπος.

Αν ισχύουν τα παραπάνω και τίποτα ύποπτο δεν συντρέχει, τότε γιατί κόπτονται μην πέσει ο Τσίπρας;

Τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο Τσίπρας έκανε κωλοτούμπα και τους έντυσε ρόμπες.

Ξέχασε τις μαγκιές «προκαλώ τον Μητσοτάκη να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας». Εκοψε τις φανφάρες «έχουμε 151 για όλες τις ψηφοφορίες» (Βούτσης, Σκουρλέτης, Τσακαλώτος). Αφησε στα κρύα του λουτρού τους «συνταγματολόγους».

Κι αποδέχτηκε το πολιτικό αυτονόητο (που γράφαμε την Τρίτη) πως αν χάσει την εμπιστοσύνη του κυβερνητικού εταίρου, «θα πρέπει να αναζητήσει μια νέα κυβέρνηση και μια νέα πλειοψηφία». Αν τις βρει, «θα έλθει στη Βουλή να ζητήσει την εμπιστοσύνη ή την ανοχή της».

Ετσι δουλεύει η δημοκρατία – ακόμη να συνέλθουν τα non papers του Μαξίμου που στα ζητήματα δημοκρατίας δυσκολεύονται!

Ουσιαστικά δηλαδή ο Τσίπρας ομολόγησε πως η συμφωνία δεν μπορεί να αποτελέσει πρόσχημα για να παραμείνει στην εξουσία μια κυβέρνηση που δεν θα υπάρχει.

Απλό κι έντιμο – για όσους ενδιαφέρει πραγματικά να λυθεί το Σκοπιανό…

Αλλά φοβούμαι ότι για μερικούς το Σκοπιανό είναι απλώς φερετζές. Οτι βασικά τους ενδιαφέρει ο Τσίπρας κι ο εαυτούλης τους.

Ούτε αυτό φυσικά είναι κακό. Αρκεί να βγάλουν τον φερετζέ.

Διότι τότε δεν θα κουβεντιάσουμε για τις Πρέσπες.

Θα κουβεντιάσουμε για τα 230 εκατομμύρια του Τσακαλώτου και του Καμμένου, για τον Πολάκη και τον Παπαγγελόπουλο, για τον «Μανώλη του Παππά», τη Θάνου και τον Βερναρδάκη, για τη ΔΕΠΑ και το αεροδρόμιο, για τον Δραγασάκη, τον Σπίρτζη και τον Λαυρεντιάδη.

Πρέπει δηλαδή να έχουν επίγνωση πως όταν αναλύουν το Σκοπιανό στο Μέγαρο Μουσικής, δεν θα τους ακούει από κάτω κάποια Κεντροαριστερά, αλλά θα τους χειροκροτεί ένα παρακράτος.

Το οποίο κρυφογελάει ήδη μαζί τους επειδή νομίζει ότι βρήκε ευκαιρία να παρατείνει τη δράση του.

«Αλλο αυτό, άλλο το Σκοπιανό!»  διαμαρτύρονται οι φερετζέδες.

Παλιό το παραμύθι, παιδιά. Στην Ιταλία του Μουσολίνι κάποιοι έλεγαν ότι είναι κακός ο φασισμός, αλλά τουλάχιστον τα τρένα φτάνουν στην ώρα τους.

Από εκεί και πέρα είναι τι μετράει περισσότερο στη συνείδηση του καθενός.

Ο φασισμός ή τα τρένα;