«Με το όπλο παρά πόδα». Πάλι.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η χώρα βρίσκεται ήδη σε προεκλογική περίοδο.

Είτε επειδή ο Πρωθυπουργός άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο στην ΔΕΘ πριν από μερικές ημέρες, είτε επειδή λίγο πιο συγκεκριμένα, το είπε ο Φίλης την Πέμπτη ότι υπάρχει το ενδεχόμενο τριπλής κάλπη τον Μάιο, όλοι σιγά σιγά θα αρχίσουν να κινούνται σε ρυθμούς εκλογών.

Αυτό, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, θα σημάνει ότι δεν θα κινείται τίποτε άλλο.

Η χώρα θα οδεύει προς τις κάλπες και το μόνο που θα απασχολεί την κυβέρνηση είναι η εξεύρεση κάποιων τρόπων περιορισμού της φθοράς της.

Επειδή αυτό είναι δύσκολο, μπορεί κανείς με βεβαιότητα να υποθέσει ότι θα κυριαρχήσουν τα φαινόμενα «Καψώχα», «Καρτερού», «Πολάκη» κ.ά. και μία εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα θα επικρατήσει.

Όσο θα συμβαίνουν αυτά και υπό τον φόβο της μετεκλογικής αβεβαιότητας, είναι προφανές ότι ούτε επενδύσεις θα γίνουν στην Ελλάδα, ούτε ως εκ θαύματος θα καλπάσει η ανάπτυξη, ούτε θα δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας, ούτε οι αγορές θα ανοίξουν τις αγκάλες τους, ούτε τίποτε.

Όλοι, εντός και εκτός Ελλάδας, θα αναμένουν τι θα προκύψει από τις κάλπες, έως ότου κάνουν την όποια κίνησή τους.

Αυτά όλα σημαίνουν πολύ απλά ότι με την έξοδο από τα μνημόνια η χώρα μπαίνει σε μία περίοδο αδράνειας και παράλυσης, αγνωστης διάρκειας. Πιθανώς δε αυτή η συνθήκη να προκαλέσει άλλους είδους επιπλοκές, καθώς το βαρύ επενδυτικό κλίμα θα απαιτήσει τιτάνιες και καλά σχεδιασμένες προσπάθειες ώστε να αναστραφεί από την επόμενη κυβέρνηση.

Το δυστύχημα είναι ότι κατά προφανή τρόπο, τίποτε από όλα αυτά δεν απασχολεί την σημερινή κυβέρνηση.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται για το αν θα παραδώσει μία χώρα με προϋποθέσεις προόδου και ομαλότητας και δυνατότητες γρήγορης ανάκαμψης. Θεωρεί ότι αυτό το έχει επιτύχει ήδη, επειδή κατάφερε να ολοκληρώσει το Μνημόνιό του εντός χρόνου.

Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το αν θα έχει κατορθώσει να διαμορφώσει συνθήκες και προϋποθέσεις για την επάνοδό του. Είτε με μεθόδους πολιτικής ή άλλης δολιοφθοράς, είτε με όρους προσωπικής πολιτικής επιβίωσης.

Είναι αυτή μία σύγχρονη εκδοχη του γνωστού «με το όπλο παρά πόδα», που κυριάρχησε με το τέλος του εμφυλίου.

Και θα αποδειχθεί πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζει η Αριστερά για να διαχειρίζεται τις ήττες της.