Θυμάμαι τα σχολικά μου χρόνια του Λυκείου στο Αργυρόκαστρο με αίσθημα νοσταλγίας για την αθωότητα εκείνης της ηλικίας, αλλά και με μια βαθιά πίκρα γιατί ανήκα σε εκείνη τη γενιά που γαλουχήθηκε περισσότερο με το μίσος κατά των εχθρών του Κόμματος παρά με την αγάπη προς τους συνανθρώπους. Ενώ λογικά έπρεπε να υπερίσχυε η αγάπη ή τουλάχιστον να ήταν ίση με το μίσος, σύμφωνα με τη θεωρία των αντιθέσεων όπως διδασκόμασταν στη διαλεκτική, εντούτοις υπερίσχυε το μίσος. Οσοι δεν αγαπούσαν το Κόμμα ήταν εχθροί, φασίστες: οι γονείς μου, οι παππούδες μου, οι συγγενείς μου. Αλλά ακόμα και εκείνοι που το αγαπούσαν είχαν μέσα τους κάτι το αμαρτωλό, τα αστικά κατάλοιπα, όπως τα έλεγαν, και είχαν ανάγκη πάντα από μια συνεχή κάθαρση.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines