Η ματαίωση της μικρής οθόνης

Μακριά από εδώ αξιώσεις για κατοχύρωση πατέντας, αλλά το τελευταίο διάστημα η στήλη προσπαθεί να περιγράψει ένα φαινόμενο που «δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι». Το τελετουργικό πάει ως εξής και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Ξεκινάς συγκεντρώνοντας πληροφορίες για τις «καλύτερες τηλεοπτικές σειρές που παίζονται τώρα», χωρίς τις οποίες θα μείνεις μόνος κι αναλφάβητος στο newspeak της ποπ κουλτούρας. Διαβάζεις και καμιά ανάλυση παραπάνω από τους γραφιάδες του New New Journalism για να βάλεις σε μια σειρά τα σεναριακά ευρήματα. Στη συνέχεια βρίσκεις μια δυο ελεύθερες ώρες και ξεκινάς την προβολή κατ’ οίκον. Κάπως έτσι μπαίνουν στην όψιμη ατζέντα το «Little Big Lies» και το «Black Mirror».

Και αφού παρακολουθήσεις τα δύο πρώτα επεισόδια κάθε κύκλου -έχοντας εντωμεταξύ «κατεβάσει» και μερικά αδέσποτα από άλλα σήριαλ- τελειώνουν οι αντοχές και αναβάλλεις για το μέλλον την τηλεμανία. Ο θαυμαστός άγνωστος κόσμος των σειρών παραμένει μυστηριώδης, δυσπρόσιτος και αγχωτικός.

Έτσι κι αλλιώς μέχρι στιγμής μόνο το «Wire», το «Boardwalk Empire» και οι «Sopranos» έχουν ξεφύγει απ’ τον κανόνα. Αυτό το φαινόμενο, λοιπόν, πώς το λέτε εσείς εδώ; «Πρόωρη τηλε-ευφορία»; «Ματαίωση της μικρής οθόνης»; «Ταχεία τηλοψία»;

Μην μας περάσετε και για τεχνοφοβικούς, δηλαδή, αλλά η υπερκατανάλωση ευρημάτων και σεναριακών τρικ έχει αρχίσει να αφήνει τα ίχνη της. Και στο «Black Mirror» παίρνεις ικανές δόσεις δυστοπίας για να αντέξεις την σουρεαλιστική πραγματικότητα και στο «Little big lies» απολαμβάνεις το τσαλάκωμα των πρωταγωνιστριών σε εναλλακτικούς ρόλους (εντάξει, η Κίντμαν το πέτυχε και με τον Λάνθιμο).

Αλλά υπάρχουν οι στιγμές που θέλεις να ομολογήσεις αυτό το πολύ απλό που ξεστόμισε ο Σον Πεν στην πρόσφατη εμφάνισή του στο σόου του Στίβεν Κόλμπερτ – εκείνος για τις εξόδους του στον κινηματογράφο: «Υπάρχει τόσο “περιεχόμενο” πλέον που δεν μπορώ να το παρακολουθήσω. Τίποτε δεν μοιάζει ξεχωριστό».