Η Μάνια Παπαδημητρίου μιλά στο in.gr για τη «Γυάλα»

Η Άσπα Τομπούλη και η Μάνια Παπαδημητρίου συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στη «ΓΥΑΛΑ» της Τζένης Δάγλα και παρουσίασαν μία από τις ενδιαφέρουσες παραστάσεις της προηγούμενης σεζόν. Αυτή τη φορά τις βρίσκουμε στον Φούρνο μαζί με τον Ευθύνη Χρήσου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15.

Η Λούση (Μάνια Παπαδημητρίου) μόλις έχει χωρίσει από τον αγαπημένο της, στη δουλειά της γίνονται απολύσεις, ένας παλιός της συμμαθητής αυτοκτονεί, ενώ η σημερινή Αθήνα δεν μοιάζει με την πόλη που ξέραμε.

Με απίστευτη ενεργητικότητα και χιούμορ και παρά τις απογοητεύσεις της, η Λούση, μιλάει για όλα και για όλους: τη δουλειά της, τα παιδικά της χρόνια, τον περίγυρο της γειτονιάς της. Η Λούση διηγείται ιστορίες, ειρωνεύεται, οργίζεται ενώ όλα -ερωτικές προδοσίες και ιστορίες καθημερινής τρέλας- λέγονται με φόντο την Αθήνα της κρίσης και των ανθρώπων που καταφθάνουν σε αυτήν αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.

Ο άνδρας που εμφανίζεται αναπάντεχα και μιλάει (Ευθύμης Χρήστου), μεταφέρει στον κλειστό χώρο της Λούσης, τις εμπειρίες ενός άλλου κόσμου και μιας άλλης, σπαρακτικής πραγματικότητας.
Η Γυάλα συνδέει το προσωπικό βίωμα με τον κοινωνικό περίγυρο, τη «μικρή» με τη «μεγάλη» πραγματικότητα στα επώδυνα χρόνια της κρίσης με στοχαστικό σαρκασμό και αντισυμβατική διάθεση.

Βρέθηκα με την Μάνια Παπαδημητρίου και θέλησα -μεταξύ άλλων- να μάθω πως εκείνη καταφέρνει να βγαίνει από τα δικά της αδιέξοδα.

Πώς έχει επηρεάσει η κρίση την ζωή της Λούση;
Η Λούση έχει επηρεαστεί από την κρίση, όμως η ίδια δεν το συνειδητοποιεί μέχρι τη στιγμή της αυτοκτονίας του συμμαθητή της στην παλιά της γειτονιά. Τότε αρχίζει να συνδυάζει τα γεγονότα και να παρακολουθεί την επίδραση της κρίσης και στην ίδια, αρχίζει να αφυπνίζεται και να αντιλαμβάνεται πως μέχρι εκείνη τη στιγμή ζούσε σαν ‘σε γυάλα’.

Ποια γεγονότα έχουν συμβεί στη ζωή της το τελευταίο διάστημα και την έχουν απομονώσει;
Το βασικό γεγονός που ευθύνεται για την απομόνωσή της, όπως μας λέει η ίδια, είναι η μονομανής ενασχόλησή της με μια αδιέξοδη ερωτική σχέση. Αυτό την έχει απομονώσει από τον περίγυρό της και την πραγματική ζωή για περίπου έξι χρόνια.

Ποια ικανοποίηση βρίσκει μιλώντας συνεχώς στο χρυσόψαρό της;
Στην πραγματικότητα, μιλώντας στο ψαράκι, είναι σαν να μιλάει στον εαυτό της. Μέσα στη γυάλα λέει τα πιο βαθειά της μυστικά.

Ποιες ανάγκες της δεν καλύπτονται και καταφεύγει σε αυτή την επικοινωνία;
Είναι κλεισμένη σε μια μοναξιά που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και κατάθλιψη. Όμως διαθέτει πολύ χιούμορ και μπορεί να αναλύει την κατάστασή της σαν να συμβαίνει σε κάποιον άλλο. Αυτό είναι και η χάρη της.

Πώς μπλέκεται στο έργο το κοινωνικό με το προσωπικό βίωμα;
Το προσωπικό βίωμα έχει οπωσδήποτε και κοινωνικό περιεχόμενο και κοινωνικές αιτίες. Η Λούση συμβαίνει απλώς ακόμα να μην έχει χάσει τη δουλειά της και να ζει σχετικά σε κανονικούς ρυθμούς. Όμως γύρω της την έχουν χάσει πολλοί συνάδελφοί της. Βλέπει την αποσάθρωση, μόνο που μοιάζει να μην την αγγίζει βαθειά πριν συμβεί το γεγονός της αυτοκτονίας, το οποίο η ίδια ορίζει ως ΜΠΑΜ. Τότε αρχίζει να ενώνει τα σημεία και να ψάχνει να βρει τρόπο να ξεφύγει από τις εμμονές της και να ενωθεί με την κοινωνία. Η αξία της Λούση ως κείμενο, κατά την γνώμη μου, δεν έγκειται στο μεγαλείο του χαρακτήρα της, αλλά στην ποιητικότητα και την ταχύτητα του νου της. Συνδυάζει τα γεγονότα με έναν τρόπο πολύ ξεχωριστό. Έτσι μας δίνει, κατά κάποιον τρόπο, το κλειδί της σκέψης της συγγραφέως (Τζένη Δάγλα), που αναζητά να μας δείξει πώς στην πραγματικότητα κινείται το μυαλό. Πώς οι εικόνες του προσωπικού με το κοινωνικό εναλλάσσονται συνεχώς η μια με την άλλη, διαπερνούν και επηρεάζουν η μια την άλλη διαρκώς.

Η Λούση είναι μια γυναίκα που θα μπορούσε να ζει ανάμεσά μας;
Ναι, φυσικά. Είναι ένα πρόσωπο που συναντάμε αρκετά συχνά. Οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε κλεισμένοι στα δικά μας και εισπράττουμε την πραγματικότητα των άλλων μέσα από την πληροφόρηση και τις εικόνες. Πολύ λίγα απ’ όλα όσα ακούμε και βλέπουμε μας αγγίζουν πραγματικά και μπορούν να μας αλλάξουν.

Η εμφάνιση του άλλου προσώπου την βγάζει από τα αδιέξοδά της;
Η εμφάνιση του άλλου προσώπου είναι διέξοδος ή πλήγμα για τον θεατή. Η Λούση και αυτός βρίσκονται σε παράλληλα σύμπαντα. Δεν επικοινωνούν. Καθένας συνεχίζει την δική του ιστορία και πορεία. Σε αυτό το σημείο της παράστασης, η σκηνοθέτης μας Άσπα Τομπούλη ήθελε να δείξει αυτό ακριβώς για την πραγματικότητά μας. Πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει με την κρίση, ήρθε και το προσφυγικό προσθετικά. Έτσι δεν έγινε; Παραθετικά συνυπάρχουν η οικονομική κρίση και η ροη των προσφύγων.

Τι μπορεί ο καθένας να κάνει για να μην χρειάζεται η κάθε Λούση να επικοινωνεί μόνο με το χρυσόψαρό της;
Όλοι όσοι το θέλουμε και το πιστεύουμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην είμαστε κλεισμένοι σε γυάλα. Δεν ξέρω όμως αν τα καταφέρνουμε. Προσωπικά, όταν το καταφέρνω νιώθω πολύ πιο δημιουργική. Ο τρόπος είναι να συμμετέχω στα κοινά. Με όποιον τρόπο μπορώ κάθε φορά και στην κατεύθυνση που πιστεύω βαθειά. Πιστεύω στην αλληλεγγύη κόντρα στην κυρίαρχη λογική του «ο καθένας μόνος του» που οδηγεί στο τέλος στο «όλοι εναντίον όλων». Η αλληλεγγύη είναι ασπίδα στον απομονωτισμό και την κατάθλιψη.

Νατάσα Μαστοράκου

in.gr