Γάμος στην εξοχή ή την πόλη;

Το δίληµµα είναι πολλές φορές βασανιστικό και για τον καθένα η απάντηση διαφορετική αλλά εμείς θα σας βοηθησουμε να αποφασίσετε.
Φωτό: STEPHANE PHOTOGRAPHY

Village people

Η θάλασσα βρίσκεται λίγα µέτρα µακριά. Αν κάνατε λίγο ησυχία θα ακούγατε το κύµα να σκάει στην παραλία. Τριγύρω οι αµυγδαλιές έχουν ήδη ανθίσει, ο ήλιος κάνει τα χρώµατα πιο λαµπερά και όταν φυσάει η µυρωδιά από τις γύρω µανταρινιές γίνεται πιο έντονη. Με το όποιο background εσείς έτσι κι αλλιώς φοράτε το πιο όµορφο νυφικό, όπως το ονειρευόσαστε από µικρή. Γύρω σας οι αγαπηµένοι σας άνθρωποι χαµογελούν και σας κοιτάζουν µε αγάπη και θαυµασµό. Αναγνωρίζετε όλα τα οικεία πρόσωπα. Όλοι εκείνοι που µεγαλώσατε και ζήσατε µαζί και µε τους οποίους θέλετε να µοιραστείτε αυτήν τη µοναδική ηµέρα βρίσκονται κοντά σας. Η τέλεση του γάµου σας στο χωριό ή στον τόπο καταγωγής σας µπορεί να κάνει τη διαφορά.

Υπόθεση πολύ προσωπική

Όταν επιλέγετε να παντρευτείτε εκτός πόλης, σε ένα µέρος µε το οποίο εσείς ή ο µέλλων σύζυγός σας είστε συναισθηµατικά δεµένοι, η ηµέρα αποκτά ξεχωριστό νόηµα. Δεν βρίσκεστε σε ένα απρόσωπο περιβάλλον µε το οποίο δεν σας συνδέει τίποτα και κανένας. Μπορείτε να επιλέξετε για την τελετή την εκκλησία όπου παντρεύτηκαν οι γονείς σας ή βαφτιστήκατε ή εκείνη στην οποία ονειρευόσαστε από µικρή µε τις φίλες σας να παντρευτείτε – και βάζατε στοιχήµατα ποια θα είναι πρώτη. Στο χωριό σας ο παπάς είναι ένας άνθρωπος γνώριµος τον οποίο έχετε συναναστραφεί και θα χαρεί να σας παντρέψει. Όπως πιθανότατα και οι περισσότεροι από αυτούς που θα συµµετάσχουν στη διοργάνωση – από τον άνθρωπο που θα σας φτιάξει την τούρτα µέχρι τους µουσικούς και τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας στην οποία θα κάνετε το τραπέζι. Επιπλέον το κόστος θα είναι χαµηλότερο. Στο χωριό τα πράγµατα είναι πιο οικονοµικά επειδή είναι και πιο απλά, χωρίς περιττούς εντυπωσιασµούς. Στην εξοχή, ακόµα και η φύση βρίσκεται µε το µέρος σας αφού και το καταχείµωνο µπορεί να προσφέρει το ιδανικό ντεκόρ.

Guest stars

Οι καλεσµένοι – και ειδικά η παρέα σας – θα ενθουσιαστούν αφού το γεγονός θα γίνει αφορµή για εκδροµή, ενώ η ιδέα ενός γάµου κοντά στις παραδόσεις θα τους µεταφέρει σε άλλες εποχές. Εσάς σας συµφέρει το γεγονός ότι µπορείτε να καλέσετε πραγµατικά όποιους και όσους θέλετε. Εφόσον ο γάµος σας γίνεται εκτός πόλης αυτόµατα θεωρείται και πιο κλειστός, αφού δεν µπορείτε να υποχρεώσετε άπειρο κόσµο να ταξιδέψει ή να πληρώσει ξενοδοχείο. Έτσι από τη λίστα των καλεσµένων σας εξαιρούνται µεµιάς οι φίλοι των γονιών σας που έχετε να τους δείτε από τότε που πηγαίνατε στο Δηµοτικό, όπως και συνάδελφοι µε τους οποίους µετά βίας ανταλλάσσετε µια καληµέρα. Επιπλέον, δεν έχετε να ανησυχείτε ιδιαίτερα για το µενού. Οι καλεσµένοι σας δεν θα περιµένουν πενήντα διαφορετικά πιάτα και γκουρµέ προτάσεις. Ούτε θα υπάρχει ιδιαίτερη αµηχανία στο τραπέζι ανάµεσα στους αγνώστους αφού όλα είναι πιο χαλαρά στην ύπαιθρο. Είναι αρκετό να έχετε επιλέξει σπεσιαλιτέ του τόπου, ντόπια τυριά ή άλλα προϊόντα, φρέσκες σαλάτες και ψωµί, µπόλικο κρασί και σίγουρα οι περισσότεροι θα φύγουν ευχαριστηµένοι. Και µε τις καλύτερες αναµνήσεις. Θ.Π.

Αστικός µύθος

Τη µια φανταζόµουν παραλίες και τρέξιµο σε αργή κίνηση ενώ ο καθαρός αέρας της εξοχής γεµίζει τους καλεσµένους µε µια ανεξήγητη χαρά. Μετά σκεφτόµουν την πόλη που φιλοξενεί τον έρωτά µας εδώ και χρόνια, καθώς και τους ορκισµένους φίλους µας που όταν αποµακρύνονται από το κέντρο ασφυκτιούν στον καθαρό αέρα. Το δίληµµα ήταν βασανιστικό. Τελικά, όµως, τα προσκλητήρια τυπώθηκαν για την Αθήνα.

Από την πόλη έρχοµαι

«Και πού θα γίνει ο γάµος;» ρωτούσαν όλοι µετά τις πρώτες ευχές. Όσοι είχαν περάσει πρόσφατα το βάσανο της οργάνωσης της δικής τους τελετής ρωτούσαν µε ακόµα περισσότερη αγωνία: «Πόσο κοντά είστε στο να αποφασίσετε πού θα γίνει ο γάµος σας»;

Η σωστή απάντηση µου πήρε σχεδόν όσο χρόνο χρειάστηκα για να βρω το γαµπρό. Αλλά κατέληξα στην πόλη όπου ζούµε. Γιατί οι πιο ροµαντικές αναµνήσεις µας περιλαµβάνουν βραδινές βόλτες στους δρόµους του κέντρου, µικρά καφέ που ανακαλύπτουµε τυχαία και δεν καταφέρνουµε ποτέ να εντοπίσουµε ξανά, το αγαπηµένο µας συνοικιακό σινεµά και τους φίλους που µένουν τόσο µακριά ο ένας από τον άλλο που πάντα καταλήγουν στο σπίτι µας για να µοιράσουν τις αποστάσεις. Αυτή είναι η ζωή µας σαν ζευγάρι, αυτός πρέπει να είναι και ο γάµος µας. Ή τουλάχιστον αυτά τα επιχειρήµατα αράδιαζα όταν µε ρωτούσαν µε παράπονο οι γονείς µου γιατί δεν θέλω να παντρευτούµε στο χωριό, «που είναι τόσο γραφικό, που οι επισκέπτες το αποκαλούν µικρό Παρίσι κ.λ.π.» Δεν τους ενηµέρωσα ότι όλοι οι επαρχιώτες Ευρωπαίοι ονοµάζουν το χωριό τους έτσι για να µην τους χαλάσω την αυταπάτη.

Η αλήθεια είναι όµως ότι όσο γραφικό και να είναι το «µικρό Παρίσι» απ’ όπου κατάγονται εκείνοι εγώ δεν νιώθω κανένα δέσιµο µε αυτό. Όλη µου η ζωή κινείται στη µεγάλη πόλη και αν εξαιρέσεις κάποιες παιδικές αναµνήσεις είναι απλώς µια γεωγραφική περιοχή από την οποία ξεκίνησαν οι πρόγονοί µου το γενεαλογικό µας δέντρο. Η γειτονιά µου και το στέκι µου είναι δεκάδες χιλιόµετρα µακριά κι εκεί θέλω να ορκιστώ αιώνια αγάπη στο σύντροφό µου, στην εκκλησία που είναι κοντά στο σπίτι µας και όχι στη φτυστή της Νοτρ Νταµ όπου είχα βαφτιστεί προ αµνηµονεύτων χρόνων και δεν ξαναµπήκα ποτέ οικειοθελώς.

Εύκολο και πρακτικό

Όπως φάνηκε όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί είχαν να προτείνουν ένα µικρό Παρίσι, µια µικρή Βιέννη, ένα µικρό Νιαγάρα και πολλά άλλα ειδυλλιακά µέρη που θα µπορούσα να πω το Ι do µε κινηµατογραφικό φόντο. Φυσικά, ύστερα από κάθε τέτοια περιγραφή κλονιζόταν λίγο η απόφασή µου να παντρευτούµε κοντά στο σπίτι µας. Αναρωτιόµουν µήπως είµαι τεµπέλα και πεζή και κατέληγα προσωρινά ότι πιο ωραία ιστορία θα κάνει για τα εγγόνια µας η χιλιοµετρική απόσταση και η υπερπαραγωγή του µακρινού σκηνικού παρά να πάµε µε τα πόδια δύο τετράγωνα ως τον κοντινότερο ναό. Ωστόσο, όπως ακριβώς µε την εκδοχή του χωριού θα φρόντιζα για την προηγούµενη γενιά, έτσι και µε τους καταρράκτες και τα νησιώτικα ηλιοβασιλέµατα θα φρόντιζα για την επόµενη. Το θέµα ήταν πως και στη µία εκδοχή και στην άλλη θα ξεχνούσα τη δική µου γενιά. Την ταλαίπωρη γενιά της απαιτητικής καριέρας και του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου που έπρεπε να οργανώσει το γάµο τα λίγα απογεύµατα που έφευγε νωρίς από το γραφείο και τα ακόµα λιγότερα Σαββατοκύριακα που δεν έπαιρνε δουλειά στο σπίτι.

Όταν ξεκίνησα να ασχολούµαι εντατικά µε τα οργανωτικά θέµατα και κάπου τη δέκατη φορά που έφτανα ιδρωµένη στο γραφείο ψελλίζοντας τριάντα συγγνώµες πριν καν βγάλω παλτό και κασκόλ, σιγουρεύτηκα πως η απόφασή µου να παντρευτούµε στην πόλη ήταν η σωστή. Είναι το µόνο µέρος όπου θα προλάβαινα να οργανώσω το γάµο µου έτσι ακριβώς όπως θα τον ήθελα και δεν θα έφτανε η τελευταία στιγµή για να συνειδητοποιήσω ότι είχα ξεχάσει κάτι πολύ σηµαντικό ενώ θα βρισκόµουν ήδη πολλά χιλιόµετρα µακριά από τη βάση µου. Σε αυτό το σηµείο συµφώνησε και η υποψήφια για Όσκαρ Β΄ γυναικείου ρόλου, η καλύτερη φίλη και κουµπάρα µου, η οποία ένιωσε µεγάλη ανακούφιση όταν είδε τυπωµένο αυτό το Αθήνα στα προσκλητήρια, γιατί επίσης έχει πολύ απαιτητική καριέρα και θα έπρεπε να επιτελέσει τα δικά της καθήκοντα βιαστικά και αγχωµένα.

Μένοντας εντός και επί τα αυτά καταφέραµε να οργανώσουµε τα πάντα µαζί βρίσκοντας χρόνο και για το απαραίτητο καφεδάκι ώστε να γιορτάσουµε τη διαγραφή µιας εκκρεµότητας από τη µακρά λίστα µας, ενώ όταν κάποια θέµατα πήγαν πολύ στραβά είχαµε την άνεση να τα διορθώσουµε. Και αυτή ακριβώς η άνεση µας δηµιούργησε την αυτοπεποίθηση πως και την τελευταία στιγµή να χαλάσει κάτι (όπως συνέβη µε την ανθοδέσµη µου) θα βρούµε µια λύση όσο βρισκόµαστε στην πόλη, κάτι που δεν θα µπορούσαµε να κάνουµε κοντά στις δίνες του µικρού Νιαγάρα.

Τέλος καλό

Την ηµέρα του πεζού αστικού γάµου µας οι φίλοι ήρθαν από νωρίς στο σπίτι που τόσο καλά γνώριζαν χωρίς κανείς να χρειαστεί οδηγίες για το πώς θα φτάσει. Ούτε ένας καλεσµένος δεν απουσίασε λόγω απόστασης, έλλειψης χρόνου, χρηµάτων ή απαγορευτικού από το Λιµενικό. Η εκκλησία κοντά στο σπίτι µας είναι outsider κι έτσι δεν χρειάστηκε να βιαστούµε για να περάσουν οι επόµενοι που είχαν σειρά, οπότε βγάλαµε φωτογραφίες µε την ησυχία µας. Και µπορεί να µην ήταν τόσο ειδυλλιακό το φόντο, αλλά ο ναός ήταν τόσο ωραία στολισµένος που αν δεν ντρεπόµουν θα τον συνέκρινα µε τη Νοτρ Νταµ. Και µε τον άνδρα µου έχουµε ήδη προετοιµάσει τη µικρή, ροµαντική ιστορία που θα διηγούµαστε στα παιδιά και τα εγγόνια µας για την πόλη όπου ερωτευτήκαµε και παντρευτήκαµε. Βέβαια για τη βάφτιση των απογόνων µας µπορεί να ξεβολευτούµε κάπως και να πάµε λίγο πιο µακριά. Αρκεί να πείσουµε και την κουµπάρα να ακολουθήσει. Γ.Τ.

gamos.gr