Τελευταία ημέρα για την 64η Μπερλινάλε – Περιμένοντας την Χρυσή Άρκτο

Τελευταία ημέρα σήμερα του διαγωνιστικού τμήματος, ενώ το βράδυ του Σαββάτου, στην τελετή λήξης του 64ου κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου, θα απονεμηθούν τα βραβεία της φετινής Μπερλινάλε.

Από πλευράς ταινιών, το διαγωνιστικό πρόγραμμα ήταν σχετικά αδύναμο με λιγοστές πραγματικά πολύ καλές ταινίες. Από τις πιο σημαντικές ταινίες που θα διεκδικήσουν ένα από τα μεγάλα βραβεία του φεστιβάλ -Χρυσή ‘Αρκτο καλύτερης ταινίας, βραβείο σκηνοθεσίας και ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής, στην οποία φέτος πρόεδρος είναι ο παραγωγός Τζέιμς Σάμους- ξεχωρίζουν οι: Boyhood του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, Να αγαπάς, να πίνεις και να τραγουδάς (ή Η ζωή του Ράιλι) του Αλέν Ρενέ, Το μικρό ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη, 71 του Γιαν Ντεμάνζ, Σταθμοί του σταυρού του Ντρίτριχ Μπρούγκεμαν και The Grand Budapest Hotel του Γουές Αντερσον.

Όσο για τα βραβεία ερμηνείας, για τους άντρες φαβορί είναι ο Βαγγέλης Μουρίκης (Το μικρό ψάρι), ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ (Κατά σειρά εξαφάνισης του Χανς Πέτερ Μόλαντ), ο Ελαρ Κολτρέιν (Boyhood) και ο Φόρεστ Γουίτακερ (Δυο άντρες στην πόλη), καθώς και ο 11χρονος πρωταγωνιστής του αυστριακού φιλμ Μακόντο. Από γυναικείας πλευράς ξεχώρισαν η Τζένιφερ Κόνελι (Aloft) και η Πατρίσια Αρκέτ (Boyhood).

Εκτός από τα συνηθισμένα βραβεία, η Μπερλινάλε θα δώσει και βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας, που θα απονείμει τριμελής επιτροπή η οποία αποτελείται από την Βαλέρια Γκολίνο, την ντοκιμαντερίστρια Νάνσι Μπουίρσκι, διευθύντρια του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Full Frame, που διεξάγεται στο Ντάραμ της Βόρειας Καρολίνας και του αργεντινού παραγωγού Χερνάν Μουσαλούπι.

Στην ταινία Boyhood, ο Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ (Πριν από τα μεσάνυχτα) καταγράφει σκηνές από τη 12χρονη μαθητική ζωή (από το δημοτικό σχολείο ως το κολέγιο) ενός αγοριού, του Μέισον (Ελαρ Κολτρέιν), με ένα πολύ ζωντανό, άμεσο διάλογο που φέρνει στο νου εκείνο στις ταινίες της γνωστής τριλογίας του.

Εκείνο που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη είναι οι λεπτομέρειες από τις σχέσεις του νεαρού του ήρωα με τα πρόσωπα γύρω του: τη μοναχική μητέρα του (Πατρίσια Αρκέτ), το χωρισμένο πατέρα του (Ιθαν Χοκ), τη μεγαλύτερη αδερφή του, αργότερα με τα κορίτσια με τα οποία αρχίζει μια ρομαντική σχέση, σχέσεις από τις οποίες δεν λείπουν οι μικροπαραξηγήσεις, οι τσακωμοί, αλλά και οι διάφορες μικρές χαρές και επαφές που δίνουν μια άλλη νότα στη ζωή του. Ολα δοσμένα με μια κάμερα σε συνεχή κίνηση, μ’ ένα ρυθμό που σε κρατάει καθηλωμένο, και με ερμηνείες που δίνουν μια πέρα για πέρα αυθεντική πλευρά της ζωής των νέων αυτής της ηλικίας.

Τη ζωή του Ραμασάν, ενός 11χρονου αγοριού από τη Τσετσενία που ζει στα περίχωρα της Βιέννης, με τη μητέρα του και τις δυο μικρότερες αδερφές του, παρουσιάζει στην πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, την αυστριακής παραγωγής Μοκάντο, ο πρώην ντοκιμαντερίστας ιρανός σκηνοθέτης Σουνταμπέχ Μορτεζάι.

Πέρα από τις προσπάθειές του να ενταχθεί στη δυτική κοινωνία, ζώντας σε μια δύσκολη περιοχή μεταναστών από διάφορες χώρες, ο Ραμασάν, που ο πατέρας του έχει σκοτωθεί στον πόλεμο στη Τσετσενία, αναλαμβάνει ταυτόχρονα να φροντίζει ως ο «άντρας του σπιτιού» και τις αδερφές και τη μητέρα του, οικογένεια που προσπαθεί να αποκτήσει πολιτικό άσυλο.

Ο σκηνοθέτης καταγράφει με ντοκιμαντεριστική λεπτομέρεια τις καθημερινές ενασχολήσεις του Ραμασάν, τη φιλία του με άλλα παιδιά μεταναστών και αργότερα με έναν Ιρανό, φίλο του πατέρα του, που εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή τους, φιλία όμως που οδηγείται σε ρήξη όταν η μητέρα του αρχίζει να δείχνει ξεχωριστή συμπάθεια γι’ αυτόν.

Μια πολύ ανθρώπινη, συγκινητική ταινία, που μας δίνει μια αυθεντική εικόνα της συχνά δύσκολης, βασανιστικής ζωής των παιδιών των μεταναστών, αναγκασμένων να μεγαλώσουν πολύ πιο γρήγορα από τα άλλα παιδιά για να μπορέσουν να ενταχθούν και να γίνουν αποδεκτά από την κοινωνία ενός διαφορετικού πολιτισμού.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,ΑΠΕ-ΜΠΕ