Η βραβευμένη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2009, σε μια από τις σπάνιες παγκοσμίως συνεντεύξεις της, στις «Κεραίες της εποχής μας».
Η Χέρτα Μίλερ δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις σε εφημερίδες, και δεν δίνει σχεδόν ποτέ τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Τα μικρόφωνα, οι προβολείς, οι απανωτές ερωτήσεις της θυμίζουν, όπως ομολογεί η ίδια, τη δυσάρεστη εμπειρία των ανακρίσεων στις οποίες την ανάγκαζαν τα στελέχη της μυστικής αστυνομίας του Νικολάε Τσαουσέσκου.
Έτσι, μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη η επιτυχία των «Κεραίων» που έπεισαν τη γερμανορουμάνα συγγραφέα να μιλήσει για τον εαυτό της και το έργο της στον Ανταίο Χρυσοστομίδη, στην πρώτη της συνέντευξη μετά το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η Χέρτα Μίλερ κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2009 για την «αμεσότητα και την ποιητικότητα της γραφής της», όπως εξηγούσε το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας.
Και πράγματι, η Μίλερ έχει έναν τελείως προσωπικό τρόπο γραφής, έναν τρόπο που δεν θυσιάζει την ακρίβεια προκειμένου να γίνει πιο εύπεπτος, πιο εύκολος.
Η ίδια η ζωή της, άλλωστε, δεν υπήρξε εύκολη. Όπως διηγείται μπροστά στον φακό των «Κεραιών», γεννήθηκε σε ένα μικρό γερμανόφωνο χωριό της Τρανσυλβανίας, ένα χωριό που εμφανίστηκε στα πλαίσια της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας και κατά καιρούς ανήκε πότε στη Σλοβακία, πότε στην Ουγγαρία και πότε στη Σερβία, πριν γίνει τμήμα του ρουμανικού εδάφους.
Έφηβη ακόμα κατεβαίνει στο Βουκουρέστι για να δουλέψει ως εργάτρια, όπου μαθαίνει για πρώτη φορά και τα ρουμάνικα, τη γλώσσα της «πατρίδας» της.
Από μικρή στρέφεται κατά του καθεστώτος Τσαουσέσκου, κι όταν «αυτοκτονεί» μια φίλη της (στην πραγματικότητα δολοφονείται από τη σεκουριτάτ) αποφασίζει να φύγει και να καταφύγει στη Γερμανία. Στην κουβέντα της με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη, η Μίλερ μιλάει για το θέμα της γλώσσας, για τον φιλοναζί πατέρα της, για την έννοια της πατρίδας, για την εξορία, για την ανάγκη δημοκρατίας, για το ποιος θεωρείται προδότης και ποιος όχι.
Ο λόγος της, όπως θα δουν οι τηλεθεατές είναι χειμαρρώδης αλλά και γεμάτος πόνο, εσωστρεφής αλλά και με διάθεση να επικοινωνήσει ιδέες, συναισθήματα, φόβους. Έντονα πολιτικοποιημένη, η Μίλερ εξηγεί επίσης τη δική της άποψη για τη λογοτεχνία, για τα «οπτικά» ποιήματα που γράφει, για τις μεγάλες περιόδους σιωπής που χωρίζουν το ένα της βιβλίο από το άλλο, αλλά και για τη σύγχρονη Ευρώπη, και για το πόσο ξένη αισθάνεται ακόμα και στη δεύτερη πατρίδα της, τη Γερμανία.
Διότι πατρίδα, τελικά, δεν είναι μόνο η γλώσσα, είναι και οι φίλοι που χάθηκαν, τα τραύματα που δεν επουλώθηκαν.

Ειδήσεις Σήμερα: