Αφιέρωμα στον Μίκαελ Χάνεκε

Ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής μας, ο Μίκαελ Χάνεκε, βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, για την τελευταία του ταινία «Αγάπη» (Amour), με το βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας, ενώ οι δύο πρωταγωνιστές του, ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν και η Εμανουέλ Ριβά, απέσπασαν τα βραβεία Α’ Ανδρικού και Α’ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.

Ο πολυβραβευμένος Μίκαελ Χάνεκε (Michael Haneke) είναι Αυστριακός σκηνοθέτης και σεναριογράφος γεννημένος στις 23 Μαρτίου του 1942 στο Μόναχο.

Είναι γνωστός για το ζοφερό και ανησυχητικό του στυλ. Οι ταινίες του αποτυπώνουν συχνά τα προβλήματα και τις αποτυχίες της σύγχρονης κοινωνίας.

Σπούδασε ψυχολογία, φιλοσοφία και δράμα στο πανεπιστήμιο της Βιέννης (University of Vienna), αφού απότυχαν οι προσπάθειές του στην υποκριτική και τη μουσική.

Μετά την αποφοίτησή του, έγινε κριτικός κινηματογράφου και από το 1967 έως και το 1970 εργάστηκε ως συντάκτης και δραματουργός σε γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό. Έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης στην τηλεόραση το 1974.

Ο Χάνεκε έχει εργαστεί στην τηλεόραση, στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Ενώ εκτός από το να σκηνοθετεί ταινίες, διδάσκει σκηνοθεσία στη Βιέννη στο Filmacademy.

Έχει σκηνοθετήσει ταινίες στα γαλλικά, γερμανικά και αγγλικά.

Ο Χάνεκε πιστεύει ότι οι ταινίες θα πρέπει να προσφέρουν στους θεατές περισσότερο χώρο για τη φαντασία και το προσωπικό τους καθρέφτισμα.

Υποστηρίζει πως οι ταινίες όπου το ηθικό μήνυμα περιγράφεται καταλεπτώς με όλες τις λεπτομέρειες, δεν δίνουν τροφή για σκέψη και καταναλώνονται ως ένα εμπορικό προϊόν από το ευρύ κοινό

Σύμφωνα με το Χάνεκε ο αγαπημένος του σκηνοθέτης της δεκαετίας είναι ο Abbas Kiarostami., γιατί έχει επιτύχει μια απαλότητα που είναι πολύ δύσκολο να την πετύχει κάποιος.

Ακολουθούν οι ταινίες που κυκλοφορούν σε DVD:

Η Λευκή Κορδέλα (2009)

Δραματική, Αυστρία

Ένας εξαγνισμός, που κατακτάται μέσα από την τιμωρία, και σηματοδοτεί το πνεύμα του σκοταδισμού, που γρήγορα θα διαλύσει για μια πεντηκονταετία ολόκληρη την Ευρώπη.
Το κομψοτέχνημα του Μίκαελ Χάνεκε απέσπασε το Χρυσό Φοίνικα στο 62ο Φεστιβάλ Κανών.

What’s dead?

Δείτε το trailer «Η Λευκή Κορδέλα»:

Funny Games U.S. (2007)

Θρίλερ, ΗΠΑ

O Αυστριακός σκηνοθέτης Μίκαελ Χάνεκε δέκα χρόνια μετά το μοναδικό και αλησμόνητο » Funny Games», διασχίζει τον Ατλαντικό και ξαναφτιάχνει το αριστούργημα του πλάνο-πλάνο και σκηνή-σκηνή.

Δείτε μέρος της ταινίας:

Κρυμμένος (2005)

Κοινωνική, Γαλλία

Η συγκεκριμένη ταινία του Χάνεκε έχει θέμα το «κρυμμένο». Συγκεκριμένα, πράξεις και συμπεριφορές του παρελθόντος που έχουν περάσει στο ασυνείδητο, αλλά στοιχειώνουν ένα άτομο, μια οικογένεια ή μια κοινωνία. Με αφορμή ένα γεγονός που δεν έγινε ευρέως γνωστό (διακόσια πτώματα επέπλεαν στον Σηκουάνα έπειτα από διαδήλωση Αλγερινών στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960), ο Αυστριακός δημιουργός κινηματογραφεί ένα θρίλερ της καθημερινότητας• ένα έργο που από κάποια στιγμή και μετά σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, χωρίς να καταφεύγει σε σκηνές αγωνίας ή βίας. Ο φόβος πηγάζει από αυτό που κρατάμε βαθιά μέσα μας• από αυτό που μας βαραίνει, αλλά δεν μοιραζόμαστε με άλλους. Όταν το «βάρος» απειλεί το οικοδόμημα μιας ζωής (περιουσία, φήμη, κοινωνική θέση, ισχύς, απόγονοι), τότε ο φόβος μετατρέπεται σε τρόμο.

Το «Κρυμμένο» (ο ελληνικός τίτλος δίνει λάθος διάσταση στην ταινία) διεκδικεί άνετα τον τίτλο της κορυφαίας πολιτικοκοινωνικής ταινίας της εποχής μας. Η οικουμενικότητα του θέματος, η πολυεπίπεδη προσέγγιση, η ανθρώπινη διάσταση, οι βολές κατά του εφησυχασμού που παράγει ο σύγχρονος πολιτισμός, καθώς και το φινάλε, που κλείνει το μάτι στις τυχόν ενοχές των μελλοντικών γενεών, συγκροτούν ένα συγκλονιστικό σχόλιο για την κοινωνία του σήμερα. Δίκαια απέσπασε τρία βραβεία στις Κάννες, πέντε διακρίσεις στα Ευρωπαϊκά Βραβεία, καθώς και σειρά βραβείων από ενώσεις κριτικών της Αμερικής.

Δείτε το trailer:

H Ωρα του Λύκου (2003)

Δραματική, Γαλλία

Εφιαλτική αναπαράσταση της ανθρώπινης συμπεριφοράς κάτω από ακραίες συνθήκες. Με αφετηρία μια καταστροφή που δεν προσδιορίζεται (ακούμε κάτι για μολυσμένο νερό και για ανεπάρκεια τροφίμων), ο Χάνεκε καταθέτει τη δική του άποψη για το τέλος του πολιτισμού, μιλώντας για επιστροφή στον πρωτόγονο τρόπο ζωής. Ό,τι επίκτητο θα καταρρεύσει (εξουσία, θρησκεία, δίκαιο) και ο άνθρωπος θα γίνει ξανά ζώο αγέλης: άντρας-κυνηγός, γυναίκα-κύτταρο του κοινοβίου, «νόμοι» που εξυπηρετούν πρακτικούς σκοπούς, αφηγήσεις πλάι στη φωτιά. Πρόκειται για μια επώδυνη στη θέασή της ταινία, όπως επώδυνες ήταν και οι προηγούμενες δουλειές του Αυστριακού σκηνοθέτη.

Δείτε το trailer:

Η Δασκάλα του Πιάνου (2001)

Κοινωνική, Γαλλία

Ψυχογράφημα μιας καταπιεσμένης γυναίκας, που η προβολή του σοκάρισε το κοινό και η βράβευσή του στις Κάνες (2001) συνοδεύτηκε από ποικίλες αντιδράσεις. Τέσσερα χρόνια μετά την αβάσταχτη βίαια ταινία «Funny Games», ο Αυστριακός σκηνοθέτης τοποθετεί τη βία στις διαπροσωπικές σχέσεις, μέσα από την ιστορία της Έρικα. Είναι η πιο αυστηρή καθηγήτρια πιάνου στο κονσερβατουάρ της Βιέννης, είναι ανύπαντρη, ζει με τη μητέρα της και κανείς δεν γνωρίζει αυτά που κρύβονται στην ψυχή της: Συχνάζει στις καμπίνες των καταστημάτων με είδη σεξ και αναζητεί την ηδονή άλλοτε ως ηδονοβλεψίας και άλλοτε με ξυράφια που πληγώνουν το σώμα της. Ένας μαθητής της της προτείνει δεσμό. Εκείνη απαντά με επιστολή, στην οποία καταγράφει τις ανομολόγητες σεξουαλικές της φαντασιώσεις. Η «Δασκάλα του Πιάνου» είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία. Σε επίπεδο χαρακτήρων και υπόθεσης το σενάριο αφήνει αναπάντητα πολλά ερωτήματα. Ωστόσο, η ουσία παραμένει: Η βία που αναπτύσσεται στις σύγχρονες κοινωνίες είναι πταίσμα μπροστά στις σχέσεις βίας που διέπουν το ίδιο το κύτταρό της, δηλαδή την οικογένεια. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ εντυπωσιάζει σε έναν ιδιαίτερα δύσκολο ρόλο. Διόλου άδικα απέσπασε το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στις Κάνες, στο Σιάτλ και στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Δείτε το trailer:

Παράξενα Παιχνίδια (1996)

Θρίλερ, Αυστρία

Αυστριακή παραγωγή, η οποία προκάλεσε αντιφατικά συναισθήματα, ποικίλες αντιδράσεις και μια επιστολή αποδοκιμασίας εκ μέρους της επιτροπής, όταν προβλήθηκε στις Κάννες. Εμφανώς η πρόθεση του σκηνοθέτη είναι να σοκάρει το θεατή και να τον αναγκάσει να αντιδράσει απέναντι στην ταινία και κατ’ επέκταση απέναντι στην πάσης φύσεως βία (οι αναφορές στους Μπίβις και Μπάντχεντ του MTV είναι ενδεικτικές), στην οποία μας εθίζει κυρίως η τηλεόραση (προσέξτε τη σκηνή με το τηλεκοντρόλ, που αναιρεί την κάθαρση). Όμως η ίδια η ταινία είναι βασανιστήριο για το μέσο κοινό. Χωρίς αίματα, εφέ ή θεαματικούς φόνους, ο θεατής γίνεται δέσμιος μιας ιστορίας, όπου κυριαρχεί η ψυχολογική βία και το αδιέξοδο. Ξέρει ότι τα θύματα θα πεθάνουν και διαρκώς περιμένει μιαν αντίδραση, ένα ξέσπασμα ή την κάθαρση, που δεν έρχεται ποτέ. Κάποιοι μίλησαν για αριστούργημα, κάποιοι άλλοι για «φασιστική» λογική που υπηρετεί αυτό ακριβώς που καυτηριάζει, γεγονός όμως είναι ότι αυτό που θα δείτε (αν δεν το εγκαταλείψετε στη μέση) είναι ξεχωριστό, άγριο, ωμό και κάνει τα θρίλερ με τους αιμοσταγείς και κατ’ εξακολούθηση δολοφόνους να μοιάζουν με παιδικά βίντεο.

Δείτε το trailer:

Διαβάστε επίσης: