Πριν λίγες μέρες παρευρέθηκα σε μια σεμνή εκδήλωση στην κατοικία του συναδέλφου μου Πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών, κ. Daniel Bennet Smith, για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη και την Πεσυλβάνια.

Παρευρέθηκαν βεβαίως εκπρόσωποι της ελληνικής Κυβέρνησης, των πολιτικών κομμάτων και της Εκκλησίας καθώς επίσης και Πρέσβεις. Όμως αυτό που έκανε την εκδήλωση ξεχωριστή ήταν η παρουσία αρκετών θυμάτων της τρομοκρατίας, συγγενείς των οποίων έχουν δολοφονηθεί από τρομοκράτες.

Έλληνες και Βρετανοί είχαμε την πικρή εμπειρία της τρομοκρατίας. Πέρυσι, στον κήπο της Κατοικίας μου, τελέσαμε σε στενό κύκλο επιμνημόσυνη δέηση για τα δέκα χρόνια από την δολοφονία του δικού μας ανθρώπου, του Αμυντικού Ακόλουθου Στίβεν Σώντερς.

Κάθε επαφή μας με θύματα της τρομοκρατίας πρέπει να λειτουργεί ως μια διαρκής υπόμνηση ότι η τρομοκρατία δεν μπορεί ποτέ να είναι απλώς ένα θέμα προς ουδέτερη πολιτική ή ακαδημαϊκή συζήτηση. Δεν υπάρχει ποτέ καμία δικαιολογία για τη στοχοποίηση, όποια πιστεύω και όποια ιδεολογία κι εάν πρεσβεύει ο «στόχος». Οι «στόχοι» της τρομοκρατίας είναι απλώς άνθρωποι.

Φεύγοντας από την εκδήλωση μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Martin Niemoeller:

«Πρώτα κυνήγησαν τους Εβραίους
Και δεν διαμαρτυρήθηκα
Γιατί εγώ δεν ήμουν Εβραίος.

Ύστερα κυνήγησαν τους κομμουνιστές
Και δεν διαμαρτυρήθηκα
Γιατί εγώ δεν ήμουν κομμουνιστής.

Ύστερα κυνήγησαν τους συνδικαλιστές
Και δεν διαμαρτυρήθηκα
Γιατί εγώ δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Ύστερα κυνήγησαν κι εμένα
Και δεν είχε μείνει πια κανείς
Για να διαμαρτυρηθεί για μένα».

Δρ. Ντέιβιντ Λάντσμαν

Ειδήσεις Σήμερα: