Ο Αντώνης Βιλλιώτης ανακαλύπτει… «τι εστί βερίκοκο»!

Η ιστορία του μυθιστορήματος συνδυάζεται υπέροχα με μουσικές αναφορές, οι οποίες φυσικά είναι αναμενόμενες για έναν συγγραφέα όπως εσείς, λόγω της πορείας σας στην μουσική βιομηχανία. Πόσο εύκολο ήταν το εγχείρημα της συγγραφής ενός μυθιστορήματος;

Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία ποτέ δε περίμενα να την ολοκληρώσω και πολύ περισσότερο ότι θα έφτανε στα ράφια κάποιων βιβλιοπωλείων. Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω χωρίς άγχος, αβίαστα και πάνω απ’ όλα «απονήρευτος» γι’ αυτό που θα ακολουθούσε, σαν να έγραφα ένα ημερολόγιο με φανταστικές ιστορίες. Η σύνδεση αυτών των ιστοριών με τη μουσική ήταν αναπόφευκτη αφού σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής μου πάντα υπήρχε μουσική υπόκρουση.

Διαλέξατε την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και αναφορές σε τοποθεσίες που οι αναγνώστες πιθανόν να γνωρίζουν. Αλλά ακόμη και για κάποιον που δεν έχει πάει ποτέ σε κάποια απ’ τα μέρη που περιγράφετε, σίγουρα τον προδιαθέτετε να τα επισκεφθεί. Τα συγγραφικά αυτά «τεχνάσματα» χρησιμοποιήθηκαν συνειδητά ή σας βγήκαν αυθόρμητα;

Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει κολακευτικά σχόλια για τις περιγραφές του βιβλίου, κάποιοι είπαν ότι βάζω τον αναγνώστη μέσα στη τοποθεσία χωρίς να χρειάζεται να δουλέψει η φαντασία του. Έγινε αυθόρμητα, ήταν όπως είπα σα να γράφει ημερολόγιο ο «άλλος μου εαυτός», ένας κύριος που κατά διαβολική σύμπτωση πήγε σε μέρη που έχω επισκεφτεί και έγραφε όσα έβλεπε, όσα ποθούσε, όσα ονειρευόταν.

Η ιστορία που διηγείστε εμπεριέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία; Αν ναι, πως αυτά βοήθησαν στο να περιγράψετε καλύτερα πράγματα και καταστάσεις; Μήπως τελικά γράφουμε καλύτερα, για πράγματα που έχουν ήδη ζήσει ή έχουν βιώσει κοντινοί μας άνθρωποι;

Όλα όσα συμβαίνουν στο Φώτη και στη παρέα του είναι ένα ανακάτεμα πραγματικών ιστοριών και αχαλίνωτης φαντασίας. Έχω μπερδέψει τόσο πολύ τις ιστορίες, που είμαι σίγουρος ότι και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές θα δυσκολευτούν να τις αναγνωρίσουν. Κατά αυτή την έννοια αυτοβιογραφικά μου στοιχεία εμπεριέχουν εξίσου όλοι οι βασικοί χαρακτήρες, ανεξαρτήτως φύλου! Όσο για τις τοποθεσίες, σίγουρα οι περιγραφές τους γίνονται πειστικές και ζωντανές όταν τις έχεις περπατήσει και όχι όταν απλά τις έχεις ψάξει στο Google.

Διαβάζοντας το βιβλίο, γέλασα αρκετά με τον τρόπο που διακωμωδείτε καθημερινές καταστάσεις που όλοι ζούμε. Ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ είναι τελικά τρόπος αντιμετώπισης της καθημερινότητας; Μήπως αν παίρναμε πιο σοβαρά τα πράγματα, να αλλάζαμε ευκολότερα παγιωμένες νοοτροπίες που ταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία;

Οι νοοτροπίες που μας ταλαιπωρούν έχουν παγιωθεί από άτομα που α) πήραν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους και β) και χειρότερο, έπεισαν τους περισσότερους από εμάς για αυτή τη virtual reality σοβαρότητά τους. Όποιος δεν αυτοσαρκάζεται μάλλον δεν αντέχει και τον εαυτό του στο καθρέφτη! Όσο για το χιούμορ το βλέπω ως ασπίδα προστασίας, δε δίνει λύση στα προβλήματα. Προσωπικά πάντα χρησιμοποιούσα το χιούμορ ακόμη και σε ακραίες καταστάσεις. Βαριέμαι τόσους σοβαρούς τριγύρω μου… Και ας μη μπερδεύουμε σας παρακαλώ το χιούμορ με τους χαζοχαρούμενους που μονοπωλούν τα media!

Ο Φώτης είναι επιτυχημένος, ωραίος, ανεξάρτητος, έχει τα φιλαράκια του (άνδρες και γυναίκες). Μοιάζει να μην έχει ανάγκη μια μόνιμη σχέση. Ενδόμυχα όμως αναζητά τον «μοιραίο έρωτα», την γυναίκα που θα τον συμπληρώσει ως προσωπικότητα. Τελικά, τα δύο φύλα πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται ή μπορούν να υπάρχουν ως μονάδες μέσα σε μια σχέση;

Λίγους εραστές της μοναξιάς έχω γνωρίσει, αντιθέτως οι περισσότεροι τριγύρω μου «ψάχνονται», απόλυτα φυσιολογικό θα έλεγα. Και αυτό δε συνδέεται με το πόσο επιτυχημένος, ωραίος ή ανεξάρτητος είναι κάποιος, είναι εσωτερική ανάγκη, ένστικτο που λειτουργεί παράλληλα και ανεξάρτητα. Η άποψή μου είναι ότι η απόλυτη αλληλοσυμπλήρωση έρχεται όταν δίπλα στο «εμείς» βρίσκουν χώρο και οι μονάδες. Αν εξαφανιστεί ή οπισθοχωρήσει η μονάδα φοβάμαι ότι πληγώνεται ο εγωισμός και αρχίζει η καταπίεση που κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια.

Στη «μάχη» των φύλων, φαντάζομαι πως αποδέχεστε την άποψη ότι τελικά οι γυναίκες είναι ουσιαστικά οι «κυνηγοί» και όχι τα «θηράματα». Άλλωστε η ιστορία που διηγείστε αυτό αποδεικνύει. Εσείς αφήνετε το «πάνω χέρι» στην γυναίκα ή προσπαθείτε να πετύχετε την πολυπόθητη ισορροπία;

Όποιος πιστέψει ότι η γυναίκα είναι το θήραμα θα έχει άσχημο τέλος! Το παριστάνει πολύ καλά πάντως και παίζει το παιγνίδι όποτε και όσο το έχει ανάγκη. Αν δεν είσαι αφελής δεν είναι και τόσο κακό αυτό… Σοβαρά πάντως πιστεύω ότι η αίσθηση της πρωτοβουλίας σε μιά σχέση πρέπει να εναλλάσσεται -σε κανέναν δεν αρέσει ο μόνιμα παθητικός ρόλος και αντίθετα είναι πολύ κουραστικό να έχεις μόνιμη εξουσιοδότηση στην ανάληψη πρωτοβουλίας. Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα!

Ολοκληρώνοντας το βιβλίο, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι προσπαθείτε να δώσετε μια νότα αισιοδοξίας στον αναγνώστη. Στην ζωή όμως δεν τελειώνουν όλα καλά. Πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι για να μας συμβαίνουν ωραία πράγματα; Εσείς είστε εκ φύσεως αισιόδοξος ή οι αντιξοότητες της καθημερινότητας σας καταβάλουν συναισθηματικά;

Όσο και αισιόδοξος να είσαι από τη φύση σου -που προσωπικά είμαι- υπάρχει πια τόση μαυρίλα γύρω μας, που αποκλείεται να μη σε αγγίξει.
Και σε αυτές τις συνθήκες είμαι υπέρ του θετικού μηνύματος, όχι για αποπροσανατολισμό αλλά ως παρότρυνση για ένα καλύτερο αύριο. Αν δεν κυνηγήσεις το ωραίο, το επιθυμητό, αν δεν βγεις στο φως του ήλιου, θα σε καταπιεί το μαύρο σκοτάδι. Με αυτό το σκεπτικό είναι γραμμένο και το βιβλίο.

Η συγγραφή εμπειρία του «τι εστί βερίκοκο» τι «γεύση» σας άφησε; Η υποδοχή του βιβλίου από το κοινό πως ήταν; Να περιμένουμε σύντομα το επόμενο συγγραφικό σας εγχείρημα;

Πραγματική γεύση βερίκοκου, …μόνιμη στα χείλη, μαζί με ένα χαμόγελο ικανοποίησης για το ότι πέτυχα να ολοκληρώσω κάτι σε ένα χώρο που είμαι πρωτάρης. Αν το βιβλίο αρέσει η ικανοποίηση θα είναι διπλάσια, αν αρέσει και πάει και καλά πολλαπλάσια. Γιατί κακά τα ψέματα, πρωτάρης ξεπρωτάρης, αν μπεις στο καράβι θες να φτάσεις στον προορισμό και στη συγκεκριμένη περίπτωση προορισμός δεν είναι τα ράφια των βιβλιοπωλείων (που και αυτό δύσκολο είναι) αλλά το να κερδίσεις τους αναγνώστες. Είναι πολύ νωρίς για να έχω αίσθηση της πορείας του βιβλίου μια και κυκλοφόρησε στα μέσα Ιουλίου, αλλά όπως είπατε και αποδέχτηκα, είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος! Απ’ την άλλη πρέπει να ομολογήσω ότι θέλει πολύ δουλειά για να πάρουν είδηση ότι υπάρχεις και σε αυτό μπορεί να βοηθήσει λίγο η τεχνολογία –η σελίδα στο facebook, η ιστοσελίδα για το βιβλίο tiestiverikoko.gr – αλλά πάνω απ’ όλα το περίφημο ‘world of mouth’, η «συστατική επιστολή» του κάθε αναγνώστη. Επόμενο εγχείρημα; Έχω ξεκινήσει και γράφω αλλά είναι νωρίς να πω αν θα βγει κάτι πραγματικά καλό… Αισθάνομαι πάντως ωραία γιατί αυτή η νέα ιδέα πραγματικά με ιντριγκάρει.