Το Σάββατο το μεσημέρι κατέβηκα στην Αθήνα και όταν τελείωσα περίμενα το λεωφορείο στο Σύνταγμα απέναντι από τη Βουλή για να γυρίσω πίσω. Η ώρα περνούσε και κανένα λεωφορείο δεν εμφανιζόταν.

Όταν λοιπόν είδα μερικούς απογοητευμένους να εγκαταλείπουν τη στάση κινήθηκα προς τους τροχονόμους εκεί δίπλα να ρωτήσω αν θα περάσουν λεωφορεία από αυτό το σημείο.

Μου απάντησαν πως όχι και στην ερώτησή μου: Μα δεν πρέπει να το πει κανείς στους ανθρώπους να μην περιμένουν τζάμπα; Μου απάντησαν: Εμείς φροντίζουμε για την κυκλοφορία. Αυτό είναι δουλειά των σταθμαρχών, όχι δικιά μας. (Πράγματι στα 20 μέτρα υπήρχε σταθμαρχείο της ΕΘΕΛ αλλά για άλλη γραμμή οπότε δεν είχαν ενδιαφερθεί για εμάς).

Επέστρεψα στη στάση για να ενημερώσω και τους 12 περίπου άλλους αναμένοντες πως άδικα περιμένουν για να γνωρίζουν και να βρουν άλλο μέσο μεταφοράς. Προς μεγάλη μου έκπληξη πάντως μόνο μια γιαγιά μου είπε ευχαριστώ για την ενημέρωση. Οι άλλοι απομακρύνθηκαν χωρίς κουβέντα.

Με αφορμή αυτό το περιστατικό αναρωτιέμαι: Κοινωνία δεν είναι απλώς μια ομάδα ανθρώπων. Οι οδηγοί στην πανεπιστημίου ή οι θεατές μιας κινηματογραφικής ταινίας δεν είναι κοινωνία.

Κοινωνία είναι ένα σύνολο ανθρώπων που έχει δεσμούς ενότητας, εμπιστοσύνης και αλληλοϋποστήριξης. Τα έχουμε αυτά πια στην Ελλάδα ή είμαστε απλώς ένα μάζωμα ανθρώπων με την ίδια γλώσσα, τόπο κατοικίας και χαρτιά ιθαγένειας;

Γιώργος Επιτήδειος

Ειδήσεις Σήμερα: