Εδώ και λίγες εδομάδες τις προθήκες όλων των μεγάλων βιβλιοπωλείων της χώρας κοσμεί το νέο βιβλίο της κυρίας Ιουστίνης Φραγκούλη με τίτλο «Για την αγάπη των άλλων».

Η ιστορία την οποια πραγματεύεται είναι η εξής, όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Μια νεαρή κοπέλα, σμιλεμένη από τη γαλλοτραφή Πολίτισσα μάνα της μεγαλώνει ανυποψίαστη στη Νίσυρο της λάβας και της γύμνιας. Όμορφη, έξυπνη, με σπουδές στην ιταλοκρατούμενη Ρόδο, αφήνεται στον έρτα ενός νεαρού συμπατριώτη της. Στο βάθος μακριά, φαντάζει η απουσία του πατέρα στην Αμέρικα. Και η παρουσία της ανδρόγυνης μάνας.

» Ο έρωτας της Μαργαρίτας θα ανατραπεί την έσχατη στιγμή. Και η προδοσία θα σημαδέψει όχι μόνο την τύχη της, αλλά ένα ολάκερο νησί, προκαλώντας μια συγκλονιστική ανθρώπινη καραμπόλα. Και η Μαργαρίτα; Υποκύπτει τελικά στη νομοτέλεια πως Η Ζωή είναι μεγαλύτερη από την Αγάπη;»

Η Πυξίδα γνώρισε την κυρία Ιουστίνη Φραγκούλη μέσα από την μπλογκογειτονιά και πριν λίγες ημέρες είχε την ευκαιρία να τη συναντήσει και προσωπικά στην παρουσίαση της «Αγάπης», διαπιστώντας ότι δεν πρόκειται απλώς για μια συγγραφέα με μαγική πένα αλλά και για μια εντυπωσιακή γυναίκα, με εικρινές χαμόγελο, με μια τεράστια αγκαλιά και αγάπη για τη ζωή! Μάλιστα δε δίστασε ούτε στιγμή στο αίτημα που της παρέθεσα: να επικοινωνήσει το νέο βιβλίο της μέσω της Πυξίδας

Έτσι, η κυρία Φραγκούλη δέχθηκε να χαρίσει από ένα αντίτυπο του βιβλίου της σε δύο φίλους της Πυξίδας!

Τελευταία Ενημέρωση: Οι ενδιαφερόμενοι μάς έστειλαν τα ονοματεπώνυμά τους και μπήκαν στην  κλήρωση, από την οποία προέκυψαν ΔΥΟ τυχεροί.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΡΙΕΣ: Φωτεινή Τατταλιού και Κυριακή Περδικάκη.

Αμφότερες θα ενημερωθούν μέσω e-mail για τις λεπτομέρειες παραλαβής του δώρου τους. Ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή σας, η οποία ξεπέρασε σε αριθμό τις προσδοκίες μας!!!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Φραγκούλη μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για την ευγενική προσφορά της και την κυρία Πόπη Γαλάτουλα από τις εκδόσεις Ψυχογιός για τη συνεργασία της.

Θα πρέπει να σημειώσω ότι το «Για την αγάπη των άλλων» είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της μητέρας και της γιαγιάς του Γιάννη Κατσιματίδη, που διαπρέπει στον επιχειρηματικό κόσμο των ΗΠΑ. Πρόκειται δε να κυκλοφορήσει σύντομα και στην αγγλική γλώσσα, για αυτόν ακριβώς το λόγο στην επίσημη παρουσίασή του έδωσαν το «παρών» εκπρόσωποι από τα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα Fox και CBS.

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:

«(…) Μια νύχτα που δεν μπορούσε να κλείσει μάτι, η Τζαννή, αφού βεβαιώθηκε πως τα βλαστάρια της βρίσκονταν σφιχτά μες στις αγκαλιές του Μορφέα, φόρεσε τη μαντίλα της και πήρε τα στενά προσέχοντας να μην την πάρει κανένα περίεργο μάτι. Είχε φεγγάρι ολόγιομο που’ φεγγε το δρόμο της. Ανέβηκε τα φιδωτά μονοπάτια κι έφτασε μέχρι το ηφαίστειο. Ένιωθε την ανάγκη να χαθεί στη μυρωδιά του θειαφιού για ν’ απαλλαγεί απ’ την παραφορά. Στάθηκε εκεί ψηλά αντικρίζοντας τον περίγυρο του κρατήρα, που φλογωνόταν ύπουλα. Έμεινε όρθια, άφοβη από τις αναθυμιάσεις που την τύλιγαν και που τις ένιωθε να της τσουρουφλίζουν τις πατούσες. Σαν αρχαία ιέρεια εισέπνεε μέχρι τα σπλάχνα της τον καπνό. Ανακουφιζόταν καθώς τα στήθη της ρούφαγαν άπληστα το μαγικό θειάφι. Την ταξίδευε σ’ ένα χώρο πέρα απ’ τη σκληρή πραγματικότητά της.

» Τότε είδε μια οπτασία – αλλά αυτηνής τής φάνηκε αληθινή χειροπιαστή σκηνή. Σαν αερικό ανέβηκε από το βάθος του κρατήρα ο κληρικός πατέρας της και της έπιασε το χέρι. Έτρεμε σύγκορμη που τον έβλεπε ζωντανό δίπλα της να τη παρηγοράει:

‘ Τζαννή μου, μη φοβάσαι: ο γιος σου είναι καλά’, της είπε και της χάιδεψε το πρόσωπό με τ’ αγιασμένο του χέρι.
‘ Πατέρα, πώς βρέθηκες εδώ;’ τον ρώτησε ακουμπώντας το κεφάλι στο στέρνο του.
 ‘Μη ρωτάς, παιδί μου, πώς βρέθηκα εδώ. Ο Θεός με έστειλε για να σου ξαναδώσω πίσω τον ύπνο σου’.
‘Τι να τον κάνω τον ύπνο, πατέρα! Μετράω το χαμό του Στρατή μου και τώρα τρέμω και για τον Αθανάση μου!’
‘Ο Στρατής δε θα ματαρθεί, μα ο Αθανάσης θα ‘ναι πάλι πίσω σε μιαν άνοιξη’, ήταν η τελευταία του φράση, πριν κινήσει σαν καπνός προς τα έγκατα της γης, εγκαταλείποντας τη μόνη και έρημη καταμεσής του ηφαιστείου.  

Η Τζαννή άρχισε να κλαίει γοερά – κι έγινε το κλάμα μοιρολόι. Έπιασε τα μάγουλά της και ξέσκιζε με τα νύχια. Οι λόγοι του πατέρα της ήτανε καθαροί. Ο Στρατής της δε θα ξαναγύριζε ποτέ. Θα ‘τανε για πάντα μια πολυκουβεντιασμένη γυναίκα με ζωντανό τον άντρα της στα ξένα. Τι ειρωνεία! Θε μου, δεν υπήρχε προοπτική να τον δει και να τον ξαναγκαλιάσει. Δεν την παρηγορούσε μήτε το γεγονός πως ο Αθανάσης της ήταν καλά και θα ξαναγυρνούσε σώος στο νησί. Μήπως ήταν αχάριστη στην Παναγιά; Μήπως η σάρκα τής κυρίευε το πνεύμα;

Έμεινε εκεί μες στους κοχλασμούς των αερίων ώσπου ν’ αχνοφέξει η αυγή. Δεν είχε αίσθηση του χρόνου: ήταν χαμένη σ’ έναν κόσμο πέρα από την αλήθεια. Το φως της μέρας τη συνέφερε. Βιάστηκε να κρύψει το πρόσωπό της στη μαντίλα για να γυρίσει σπίτι το ταχύτερο, πριν να ξυπνήσουν τα παιδιά. Έτρεχε στα σοκάκια σαν ξωτικό. Οι γειτόνισσες που ‘χανε βγει χαράματα να πάνε στα χωράφια ούτε που τη χαιρέτησαν στο συναπάντημά της. Αλληλοκοιτάχθηκαν μόνο με απορία, ψιθυρίζοντας μεταξύ τους πως η Τζαννή τελικά ήταν αλαφροΐσκιωτη (…)»

Το ιστολόγιο της Ιουστίνης Φραγκούλη – Αργύρη

Ειδήσεις Σήμερα: