Στο γυρισμό αναφέρεται ο αυθεντικός τίτλος (volver σημαίνει επιστρέφω) και η νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ σηματοδοτεί διαφόρων ειδών γυρισμούς. Μια νεκρή επιστρέφει για να γευτεί αυτό που στερήθηκε: τη ζεστασιά στη σχέση μάνας-κόρης. Δύο νεότερες γυναίκες επιστρέφουν στα χρόνια της ανεμελιάς και της οικογενειακής ευτυχίας, έχοντας στο μεταξύ ζήσει μια ζωή πικρή, χωρίς χαμόγελο. Τέλος, ο ίδιος ο δημιουργός επιστρέφει στη γενέτειρά του. Ανασύροντας μνήμες από τη «φωτεινή πλευρά των παιδικών του χρόνων», όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, αφηγείται μια ιστορία της επαρχίας και των λαϊκών τάξεων. Παράλληλα, ζωντανεύει έναν κόσμο γυναικών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από ενέργεια, δυναμισμό, πρωτοβουλία και αυτάρκεια.
Γυρίζοντας από τη δουλειά της, μια γυναίκα που κάνει διάφορες δουλειές στο αεροδρόμιο βρίσκει στην κουζίνα το σύζυγό της νεκρό. Τον μαχαίρωσε η κόρη της, όταν εκείνος αποπειράθηκε να τη βιάσει. Κρύβει το πτώμα σε καταψύκτη και, έως ότου μπορέσει να το ξεφορτωθεί, προσπαθεί να οργανώσει τη ζωή της. Στο μεταξύ η αδερφή της βλέπει ξαφνικά τη μητέρα τους. Αν και νεκρή εδώ και χρόνια, η μεσόκοπη γυναίκα επιδιώκει να συμφιλιωθεί με τις κόρες της και να τους φανερώσει μυστικά από το παρελθόν.
Το «Volver» είναι γνήσιο τέκνο του διάσημου Ισπανού σκηνοθέτη. Οι ηρωίδες ζουν εξωπραγματικές καταστάσεις. Τα όσα διαδραματίζονται ακροβατούν διαρκώς στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το δράμα από την κωμωδία και αυτά που αποκαλύπτονται στο φινάλε είναι… άνω ποταμών. Παρ’ όλα αυτά, τίποτε δεν ξενίζει το θεατή. Στην οθόνη παρελαύνουν φιγούρες και καταστάσεις γνώριμες (ειδικά για όποιον έχει ζήσει στην επαρχία), οι ερμηνείες είναι κορυφαίες (πολύ καλή η Κρουζ αν και μιμείται τη Σοφία Λόρεν), ενώ το ίδιο το φιλμ αποπνέει τέτοια ζεστασιά και ανθρωπιά, που όμοιές τους συναντάμε μόνο στις μεγάλες στιγμές του σινεμά.
Η ελληνική έκδοση διαθέτει αναμορφική εικόνα, λαμπερή, με πολύ καλή ανάλυση και με άριστη απόδοση της ευρύτατης γκάμας χρωμάτων (κόκκινο του αίματος, πράσινο του κυπαρισσιού), που χαρακτηρίζουν τη σκηνογραφία σε κάθε ταινία του Ισπανού δημιουργού. Η εξακάναλη μπάντα δεν είναι σπουδαία, με την έννοια ότι στηρίζεται στη μουσική και στα απολύτως απαραίτητα εφέ. Οι διάλογοι ακούγονται καθαρά, ενώ ο δυνατός αέρας που φυσάει σε πολλές εξωτερικές λήψεις δημιουργεί ένα ρεαλιστικό ηχητικό περιβάλλον. Τα έξτρα κρίνονται μάλλον λίγα. Τη στιγμή που σε ξένες εκδόσεις συναντάμε αφθονία πρόσθετου υλικού (πορτρέτο του Αλμοδόβαρ, 40λεπτη συζήτηση με τους ηθοποιούς, στιγμιότυπα από τις Κάννες κ.ά.), εδώ έχουμε τρεις συνεντεύξεις των πέντε έως δέκα λεπτών με το σκηνοθέτη και με τις «μούσες» του, Κάρμεν Μάουρα και Πηνελόπη Κρουζ.

Ειδήσεις Σήμερα: