Οι σεναριογράφοι της ταινίας ισχυρίζονται ότι η ιστορία τους δεν είναι πέρα για πέρα φανταστική. Αφησαν μάλιστα να διαρρεύσει ότι βασίστηκαν σε λεγόμενα της Χίλαρι Κλίντον, η οποία φοίτησε τη δεκαετία του ΄60 στο εν λόγω κολέγιο και είχε κάποιες τέτοιου είδους εμπειρίες. Τα λεγόμενά τους πυροδότησαν διάφορα σχόλια εκ μέρους ορισμένων Αμερικανών κριτικών, που δεν έχασαν την ευκαιρία να συνδέσουν τα πεπραγμένα της τέως πρώτης κυρίας των ΗΠΑ με όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης.
Βρισκόμαστε στο 1953, στο μεσουράνημα του μακαρθισμού. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς η Κάθριν Γουότσον προσλαμβάνεται από το διοικητικό συμβούλιο του κολεγίου Γουέλσλι και ταξιδεύει από την Καλιφόρνια στη Μασαχουσέτη, προκειμένου να διδάξει ιστορία της τέχνης. Από την πρώτη κιόλας επαφή με τις μαθήτριες αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα, που υπακούουν σε στερεότυπα και απλώς έχουν αποστηθίσει ό,τι έχει σχέση με την κλασική τέχνη. Αποφασίζει, λοιπόν, να εκμεταλλευτεί το μάθημά της και μέσα από πρωτοπόρους καλλιτέχνες να μιλήσει στις κοπέλες για την ελεύθερη σκέψη και για τη σύγκρουση του «θέλω» με το «πρέπει». Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη δική της σύγκρουση με το κατεστημένο και τη μοιραία αποπομπή της από το σχολείο.
Το «Χαμόγελο της Μόνα Λίζα» δεν είναι παρά η «φεμινιστική» εκδοχή του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών». Υπάρχουν οι ίδιοι στερεότυποι χαρακτήρες, υπάρχει μια παραπλήσια ίντριγκα, ένα φινάλε τύπου «Captain, my captain» και βέβαια η γυναικεία φύση, όπως όμως την αντιλαμβάνονται οι (άντρες) σεναριογράφοι: κακίες, υστεροβουλία, πικρόχολα σχόλια, συμβιβασμοί, αντιπαράθεση μητέρας-κόρης.
Στις αρετές του εγχειρήματος καταχωρίζονται οι ερμηνείες. Η Ρόμπερτς είναι κάπως άχρωμη, αλλά το νέο αίμα του Χόλιγουντ επιδίδεται σε πειστικές ερμηνείες (ξεχωρίζουν άνετα η Στάιλς και η Ντανστ), ενώ υπάρχουν και μικροί ρόλοι-διαμάντια, όπως εκείνος της Μάρσια Γκέι Χάρντεν, που υποδύεται την υστερική νοικοκυρά. Ο σκηνοθέτης Μάικ Νιούελ περιβάλει το εγχείρημα με μια διάχυτη πίκρα -όχι τόση ώστε να χαλάσει τη διάθεση του θεατή. Τα χρόνια που μας χωρίζουν από το «Χορεύοντας με έναν Ξένο», ένα επίσης φεμινιστικό και σε δική του σκηνοθεσία φιλμ, είναι πολλά. Και, δυστυχώς, το λεπίδι που εκεί έκοβε κάθε πλάνο, εδώ αλείφει ζεστά ψωμάκια με βούτυρο και μαρμελάδα.
Η ευρωπαϊκή έκδοση DVD ανήκει στην κατηγορία «ούτε κρύο ούτε ζέστη». Η μεταφορά της ταινίας σε ψηφιακή μορφή είναι αψεγάδιαστη, αλλά χωρίς εκείνο το «κάτι» που κάνει την εικόνα λαχταριστή και τον ήχο ξεχωριστό. Όσον αφορά στο αναμορφικό κάδρο, τα χρώματα είναι πανέμορφα, τα μαύρα δείχνουν ισορροπημένα και τα πλάνα αποδίδουν πιστά την ατμόσφαιρα κάθε εποχής (η ιστορία εκτυλίσσεται από το φθινόπωρο μέχρι το καλοκαίρι). Η εξακάναλη μπάντα έχει λιγοστές εξάρσεις. Κατά τα άλλα, ακολουθεί τη φιλοσοφία μιας οποιασδήποτε μπάντας για κοινωνικό φιλμ.

Ειδήσεις Σήμερα: