Η Αγγελική μάς έστειλε το παρακάτω υπέροχο κείμενο μαζί με αυτές τις πανέμορφες φωτογραφίες και μάς παρουσιάζει την Ύδρα μέσα από τα δικά της μάτια:
«Πήγαινε πάρε μου ένα φιλμ» μου λέει. Είναι η καλύ
Η Αγγελική μάς έστειλε το παρακάτω υπέροχο κείμενο μαζί με αυτές τις πανέμορφες φωτογραφίες και μάς παρουσιάζει την Ύδρα μέσα από τα δικά της μάτια:
«Πήγαινε πάρε μου ένα φιλμ» μου λέει. Είναι η καλύτερή μου φίλη, ίδρωσα για να την πείσω να πάμε κάπου ένα διήμερο αλλά αυτό δεν το κάνω. «Γιατί;» με ρωτάει. «Για τα φαντάσματα» της απαντάω. «Τα ποια;» ρωτάει ξανά.
Η ώρα είναι περασμένες 23:00, καθόμαστε απέναντι από το άγαλμα του Ανδρέα Μιαούλη και κοιτάζουμε την πόλη, τα κανόνια, τη θάλασσα. Και το αισθάνομαι ακόμα περισσότερο. Αν κάποιος μου έλεγε ότι ανάμεσά μας σεργιανίζουν πνεύματα, θα τον πίστευα. Κρύβει ένα τέτοιο μυστήριο η Ύδρα.
Είναι τα παλιά αρχοντικά, το γεγονός ότι στο νησί – στο οποίο δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα – έχει ξεμείνει κάπου στο παρελθόν (κι αυτό το λέω με την πιο θετική έννοια), η αίσθηση ιστορίας που κρύβει και σχεδόν σε βαραίνει.
Αλλά κυρίως αυτά τα παράθυρα, που ποτέ δεν ξέρεις τι – ή ποιον – μπορεί να κρύβουν πίσω τους. «Έλα, πάμε μαζί» μου λέει και με πιάνει αγκαζέ. Για το υπόλοιπο της εβδομάδας βέβαια με κοροϊδεύει. Με τον παραμικρό θόρυβο λέει: «κάνα φάντασμα θα είναι». Εγώ το πιστεύω.
Αν υπάρχει κάποιος τόπος την ομορφιά και τον μυστικισμό του οποίου δεν θα ήθελε να αφήσει η ψυχή, αυτός θα ήταν η Ύδρα.»