Language

Η τρίτη θεωρητική προσέγγιση τοποθετεί την αρχική κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων στην κεντρική Ευρώπη

Η δεύτερη θεωρητική προσέγγιση για τις ινδοευρωπαϊκές μετακινήσεις συνδέει την εξάπλωση των Ινδοευρωπαίων με τη διασπορά της γεωργίας από την Ανατολία στην Ευρώπη, που ξεκίνησε περί το 7000 π.Χ.

Κατά την αποκαλούμενη «μεσολιθική θεωρία», οι ευρωπαϊκές γλώσσες πρέπει να εξαπλώθηκαν αφενός μεν προς νότον (Αιγαίο, Μεσόγειος, Ατλαντικός ωκεανός) από τη βορειο-κεντρική Ευρώπη, αφετέρου δε προς ανατολάς (Ασία) από τις στέπες

Η απόπειρα τοποθέτησης της έναρξης της ινδοευρωπαϊκής διασποράς στο χρονικό διάστημα μετά το 2500 π.Χ., δηλαδή στις παραμονές των παλαιότερων ιστορικά μαρτυρημένων γλωσσών της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, εξαλείφει τα χρονικά περιθώρια για τη διαφοροποίησή τους

Η έναρξη της ινδοευρωπαϊκής διάσπασης ανάγεται περίπου στο χρονικό διάστημα 4500-2500 π.Χ.

Μολονότι ορισμένες τουλάχιστον από τις προτεινόμενες λύσεις στο πρόβλημα της απαρχής της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας είναι όντως δελεαστικές, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι σε οποιαδήποτε σχετική θεωρία, όσο ευρέως αποδεκτή κι αν είναι

Είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι η ινδοευρωπαϊκή ως ολότητα είναι στην πραγματικότητα ένας κλάδος κάποιας ευρύτερης γλωσσικής «υπερ-οικογένειας»

Οι φωνητικές αντιστοιχίες, οι αντιστοιχίες που παρουσιάζουν οι λέξεις και τα μορφήματα στο νόημα ή και στη γραμματική λειτουργία τους, οι ιδιαίτερα σημαντικές συμπτώσεις μορφής και νοήματος συνιστούν αναμφισβήτητες ενδείξεις γενετικής συγγένειας ανάμεσα στις διάφορες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες

Οι φτωχά μαρτυρημένες γλώσσες της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας

Ο τευτονικός, ο ιταλικός και ο κελτικός κλάδος της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών

Ξεχωριστός κλάδος της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, η ελληνική, παρά τις ποικίλες διαλέκτους που παρουσίασε στο διάβα των αιώνων, παρέμεινε στην ουσία μία και μόνη γλώσσα

Αφετηριακή γλώσσα ή «πρωτογλώσσα» της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας θεωρείται η αποκαλούμενη «πρωτοϊνδοευρωπαϊκή», που μιλιόταν πριν από 6.500 περίπου χρόνια

Από τη γενίκευση της χρήσης της πανίσχυρης αττικής διαλέκτου γεννήθηκε η ελληνιστική κοινή, που έμελλε να μεταφερθεί με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε όλη την τότε γνωστή οικουμένη

Τον 8ο αιώνα π.Χ. έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες επιγραφές με αλφαβητικό σύστημα γραφής, γέννημα της προσαρμογής ενός φοινικικού προτύπου στις ανάγκες της ελληνικής γλώσσας

Την υπέρβαση του προφορικού λόγου και την υιοθέτηση του γραπτού λόγου επέβαλαν κατ' αρχάς στον ελληνόφωνο μυκηναϊκό κόσμο οι περίπλοκες λογιστικές ανάγκες των ανακτόρων

Η γραπτή γλώσσα έρχεται να υπηρετήσει μια σύνθετη κοινωνική πραγματικότητα, η οποία χρειάζεται το λόγο ως μη αναλώσιμο τεκμήριο, ως τεκμήριο διαχρονικό

Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι η ελληνική γλώσσα, με τις ιδιαιτερότητές της μέσα στο πλαίσιο της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας, διαμορφώθηκε μέσα στον ελλαδικό χώρο γύρω στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.

Στο πλαίσιο της λεγόμενης «τριμερούς» θεωρίας, οι πολιτισμικές ομοιότητες στις αρχαίες ινδοευρωπαϊκές κοινωνίες συνιστούν τεκμήρια μιας απώτερης πολιτισμικής ενότητας, ενός «ινδοευρωπαϊκού πολιτισμικού οικοδομήματος»

Η κοινή πρωτοϊνδοευρωπαϊκή αφετηρία χρονολογείται τουλάχιστον πριν από την Εποχή του Σιδήρου, με ασαφή όμως την κοιτίδα της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας

Τα επονομαζόμενα σχήματα λόγου αποτελούν γλωσσικές ιδιορρυθμίες που προκύπτουν συνήθως από τη χρήση συντακτικών σχημάτων και σημασιών διαφορετικών από τα συνηθισμένα