Απωθητικά, άβολα, δυστοπικά πατρόν – Τι ακριβώς κάνει η μόδα στις γυναίκες;

Ποιος είναι ο σκοπός της γυναικείας μόδας; Είναι να δημιουργήσει εργαλεία αυτοπραγμάτωσης; Να επωφεληθεί από την ανασφάλεια; Να χαράξει με τα ρούχα μια νέα θέση στον κόσμο; Αυτά ήταν τα ερωτήματα που προέκυψαν στο τέλος της Εβδομάδας Μόδας του Παρισιού, η οποία παρουσίασε ρούχα που έκρυβαν, περιορίζονταν, φίμωναν ή ακόμα και εξαφάνιζαν τις γυναίκες που φορούσαν.

Υπήρχαν ρούχα που μετέτρεπαν τις γυναίκες σε εξωγήινους και τις έντυναν με ποδιές. Υπήρχαν στυλ που υπονοούσαν ότι το κόστος της συμμετοχής ήταν ο πόνος και ο εγκλωβισμός. Υπήρχαν εμφανίσεις που δημιουργούσαν μια υποβόσκουσα δυστοπία, παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής εστίαζε στην άνοδο μιας νέας γενιάς σχεδιαστών.

Μέσα σε όλο αυτόν τον ενθουσιασμό, το μήνυμα που έστελναν αυτά τα ρούχα για τις γυναίκες ήταν περίπλοκο — και αδύνατο να αγνοηθεί.

Στον οίκο Courrèges, ο Nicolas Di Felice κάλυψε τα πρόσωπα πολλών μοντέλων, σε μια κατά τα άλλα κομψή επίδειξη εμπνευσμένη από την ιδέα του ήλιου και της ανόδου της θερμοκρασίας, και τα απέκρυψε από τη θέα. Αλλά ακόμα και αν τα γυαλιά ηλίου προορίζονταν για προστασία, η υπόνοια ότι μια γυναίκα θα έπρεπε να κρυφτεί ήταν προβληματική.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη courreges (@courreges)

Στιλάτα UFO στη Γη

Ο Thom Browne επινόησε μια ιστορία για εξωγήινους που έρχονται στη Γη και στη συνέχεια σχεδίασε περίτεχνα στρώματα από υπερμεγέθη κοστούμια που ταιριάζουν (μερικές φορές με επιπλέον εξαρτήματα), κάνοντας το άτομο που τα φοράει να μοιάζει λιγότερο με άνθρωπο και περισσότερο με διακοσμητικό αντικείμενο.

Αν και διανθίζονταν με τα χαρακτηριστικά μικρά γκρι κοστούμια του Browne — ή μικρά καρό, σιφόν, κεντημένα και άλλα περίπλοκα σχεδιασμένα κοστούμια — τα ρούχα που έδειχναν τις γυναίκες να προέρχονται από άλλο πλανήτη επισκίαζαν τα ρούχα εκείνα που επέτρεπαν στις γυναίκες να κινούνται πραγματικά ανεμπόδιστα στο χώρο.

Αυτό συνέβη μετά τα κορμάκια «κουκούλι» που φαινόταν να παγιδεύουν τα χέρια στον Alaïa και τα προστατευτικά στόματος του Maison Margiela που τέντωναν τα πρόσωπα των γυναικών (και των ανδρών) σε σπασμωδικά χαμόγελα.

Και μετά ο Alessandro Michele, σε μια πολύ βελτιωμένη επίδειξη Valentino, υπονόμευσε την κομψότητα των βελούδινων φουστών και των μεταξωτών τοπ του, φορώντας τα σε μοντέλα τόσο αδύνατα που φαίνονταν να λιμοκτονούν.

Υπήρχαν ρούχα που μετέτρεπαν τις γυναίκες σε εξωγήινους και τις έντυναν με ποδιές. Υπήρχαν στυλ που υπονοούσαν ότι το κόστος της συμμετοχής ήταν ο πόνος και ο εγκλωβισμός. Υπήρχαν εμφανίσεις που δημιουργούσαν μια υποβόσκουσα δυστοπία, παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής εστίαζε στην άνοδο μιας νέας γενιάς σχεδιαστών

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Fueled By Fashion (@fueled_by_fashion)

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη THOM BROWNE. (@thombrowne)

Τα προστατευμένα όρια μιας επίδειξης μόδας

Δεν ήταν ο μόνος. Η περιεκτικότητα σε μεγέθη που κάποτε υιοθετούσε η μόδα έχει σχεδόν εξαφανιστεί από όλες τις πασαρέλες, με εξαίρεση την Matières Fécales, την επωνυμία που δημιουργήθηκε για να αμφισβητήσει τις καθιερωμένες αντιλήψεις για την ομορφιά, τοποθετώντας κλασικά σχήματα σε όλα τα είδη σωμάτων, ανεξάρτητα από το μέγεθος, το φύλο ή την ηλικία.

Ωστόσο, οι σχεδιαστές Hannah Rose Dalton και Steven Raj Bhaskaran δεν πέτυχαν τον σκοπό τους, τοποθετώντας σε αυτά τα σώματα παπούτσια που φαινόταν τόσο βασανιστικά και ακατάλληλα, ώστε τα μοντέλα δεν μπορούσαν σχεδόν να περπατήσουν.

Αυτές είναι εικόνες που βγαίνουν χωρίς διαμεσολάβηση στον κόσμο, για να ερμηνευτούν και να απορροφηθούν με τρόπους που δεν έχουν καμία σχέση με τα προστατευμένα όρια μιας επίδειξης μόδας. Το να μην λαμβάνουν υπόψη οι σχεδιαστές αυτά τα όρια είναι στην καλύτερη περίπτωση, σκόπιμη άγνοια, στην χειρότερη περίπτωση, ανειλικρίνεια και ενδεχομένως βίτσιο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Indulgence Magazine (@indulgence_ximimedia)

Μια εγγενώς πολιτική πράξη

«Δεν θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική, γιατί είναι επικίνδυνο να το κάνεις στις μέρες μας», δήλωσε ο Duran Lantink μετά την επίδειξη μόδας του Jean Paul Gaultier με ακραία ρούχα που περιλάμβαναν -μεταξύ άλλων- μια γυναίκα με κορμάκι τυπωμένο έτσι ώστε να μιμείται το τριχωτό σώμα ενός άνδρα. Ωστόσο, η δημιουργία ρούχων που προσφέρουν στις γυναίκες έναν τρόπο να εκφράσουν την ταυτότητά τους είναι μια εγγενώς πολιτική πράξη.

Η Miuccia Prada το καταλαβαίνει αυτό, και γι’ αυτό έχει μεταμορφώσει αποτελεσματικά τη σειρά Miu Miu σε ένα σύνολο έργων για την καθημερινή ενδυμασία της ζωής των γυναικών, που ανακτήθηκε και μετατράπηκε σε όπλο μέσω της μόδας.

Ξεκίνησε μετά την πανδημία του Covid-19 με τις στολές γραφείου που έκοψε σε φετιχιστικά σύνολα, ακολουθούμενα από τα bullet bras της περασμένης σεζόν που μετατράπηκαν σε φεμινιστικό οπλισμό.

Αυτή τη φορά, πρόσφερε μια στοχαστική προσέγγιση των ποδιών, συμβόλων, όπως είπε μετά την επίδειξή της, «της πραγματικά δύσκολης ζωής των γυναικών στην ιστορία, από τα εργοστάσια μέχρι το σπίτι».

Ωστόσο, σε αντίθεση με τις προηγούμενες συλλογές της, και παρά το γεγονός ότι οι ποδιές της (με λουλούδια, καμβά, δαντέλα) φοριούνταν πάνω από εμφανή σουτιέν και εσώρουχα ή ήταν καλυμμένες με κοσμήματα και άλλα στοιχεία που τις έκαναν πιο γοητευτικές, η ιδέα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια της.  Ίσως επειδή οι ποδιές εξακολουθούν να συμβολίζουν τόσο την οικονομική ανισότητα όσο και την άνοδο του κινήματος των παραδοσιακών συζύγων, θέματα που δεν ταιριάζουν με την πολύ ακριβή μόδα.

Δείτε το βίντεο με τη συλλογή ss 2026 της Miu Miu

Ρούχα που μπορούν να φορεθούν

Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τελικά οι πιο επιτυχημένες συλλογές της σεζόν ήταν αυτές που επικεντρώθηκαν αποκλειστικά σε ρούχα για να φορεθούν. Ρούχα φτιαγμένα για δυναμική και δράση, και όχι ρούχα φτιαγμένα για σκοπούς μάρκετινγκ, για να γίνουν viral στα smartphone ή για να εξυπηρετήσουν το εγώ του σχεδιαστή.

Αυτή η εστίαση είναι ο λόγος για τον οποίο η επίδειξη μόδας της Chanel του Matthieu Blazy είχε τόσο μεγάλη επίδραση. Το ίδιο ισχύει και για τις συλλογές του Dario Vitale στη Versace και του Simone Bellotti στη Jil Sander.

Επίσης, για τους Jack McCollough και Lazaro Hernandez στη Loewe και τον Pierpaolo Piccioli στη Balenciaga. (Ακόμη και το ντεμπούτο του Jonathan Anderson στη Dior, το οποίο ήταν κατά το ήμισυ ρούχα για μια ζωηρή καθημερινότητα και κατά το ήμισυ πειραματικές ιδέες).

Γι’ αυτό η εγκατάλειψη του κορσέ από τον Daniel Roseberry στη Schiaparelli ήταν τόσο σημαντική και γι’ αυτό αξίζει να ρίξουμε μια δεύτερη ματιά στη Lanvin, όπου ο Peter Copping παρουσίασε μια υπέροχη, μοντέρνα εκδοχή του Art Deco drape, και στη Dries Van Noten, όπου ο Julian Klausner άρχισε να βρίσκει το δρόμο του με τη γεωμετρία.

Γι’ αυτό και η σειρά Row, όπου η Mary-Kate και η Ashley Olsen έκαναν μια επίδειξη layering (φούστα-pencil πάνω από φούστα, ένα πουκάμισο με κουμπιά πάνω από ένα άλλο, τρία μπλουζάκια ταυτόχρονα), φαινόταν ένας αποτελεσματικός τρόπος για να ξεκινήσει η μέρα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη BONBON CHIC (@bonbon_chic)

Και γιατί η δεύτερη συλλογή του Michael Rider για την Celine, που αποτύπωσε τη δίνη της παρισινής ζωής στους κήπους του Palais Royale, συνδυάζοντας παλτά υψηλής ραπτικής, φορέματα σκεϊτ, παντελόνια chino και σακάκια με μεταξωτά μαντήλια, ήταν τόσο συναρπαστική.

Ο Rider είπε μετά την επίδειξη ότι δεν σκεφτόταν τόσο τι θα χρειαζόταν για να είναι «ο πιο υπέροχος άνθρωπος στην αίθουσα», αλλά τι θα χρειαζόταν για να είναι ο άνθρωπος στην αίθουσα που φορούσε το καλύτερο παλτό.

Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος που θα είχε αυτό που θα τον ελευθέρωνε να προχωρήσει και να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να συνεχίσει τη μέρα του.

*Με στοιχεία από nytimes.com | Αρχική Φωτό: Δημιουργία των σχεδιαστών Viktor Horsting και Rolf Snoeren στο πλαίσιο της επίδειξης της συλλογής Haute Couture Φθινόπωρο/Χειμώνας 2025-2026 για τον οίκο μόδας Viktor & Rolf στο Παρίσι, Γαλλία, στις 9 Ιουλίου 2025. REUTERS/Manon Cruz